Królowa wśród cnót

Ksiądz Bosko wiele razy mówił do swoich chłopców o czystości np. w słówkach na dobranoc, kazaniach, słówkach na ucho, konferencjach, katechezach, również wiele miejsca poświęcił tej królowej w swoich pismach. Wychowanie do czystości zajmowało wiele miejsca w systemie wychowawczym ks. Bosko, ale dlaczego? Jak rozumiał samą czystość ks. Bosko? Pierwsze, co mamy na myśli gdy pada słowo czystość - w odniesieniu do życia moralnego - to skierowanie się na tematykę szóstego i ósmego przykazania Dekalogu. Wydaje się jednak, że ksiądz Bosko pojmował to zagadnienie zgodnie z ówczesnymi trendami kulturowymi wśród chrześcijan, które w XIX w. określenie cnoty czystości uważały za synonim wszelkiej cnoty. W tym też kluczu ks. Bosko wychowuje do czystości. Dla niego czystość to świętość, terminy te zamienne. Poszukując dalej rozumienia tej delikatnej cnoty w ujęciu księdza Bosko, trzeba od- ieść tę sprawność moralną do Ewangelii. W niej zaś cnota czystości czyni ludzi, którzy ją praktykują, podobnymi do aniołów, które są doskonałe (zob. Mt 22,30).

Ksiądz Bosko podkreślał wagę cnoty i kiedy mówił o niej twierdził, że bez niej gmach świętości i doskonałości szybko straci blask i natychmiast runie. Kiedyś powiedział: "Nie wiem, czy dobrze mówię, ale wydaje mi się, iż ten kto ją posiada, jest pewny, że posiada wszystkie inne. Kto jej nie posiada, może mieć inne, ale będą one zaciemnione i bez niej szybko znikną". Nasz Święty Wychowawca upatrywał doskonałej czystości w Chrystusie, który wskazywał z kolei na czystość i niewinność dziecka - tak w krótki sposób można opisać rozumienie tej pięknej cnoty przez ks. Bosko.

Przyjrzyjmy się jednak jeszcze raz porównaniu, którego używa ks. Bosko. Cnota jest królową... właśnie jest królową. Dlaczego używa akurat takiego odniesienia? Dlaczego nie jest pięknym pałacem, albo wielkim wojownikiem, czy mocnym królem? Kim jest królowa? Odpowiedź wydaje się banalna: jest żoną króla, czyli władcy. Zawsze, gdy wyobrażamy sobie jakąś królową, wśród wielu rzeczy które jej towarzyszą, pierwszą która rzuci się nam w oczy będzie piękno. Król przecież musi mieć najpiękniejszą żonę z całego królestwa. Kolejną cechą jaką zobaczymy jest delikatność. Królowa nie jest jakąś zwykłą kobietą doświadczoną trudem pracy. Jej jedynym zadaniem jest być piękną i być wsparciem dla swego króla. Po tym dojrzymy cały orszak sług oddanych swej królowej, wszystkie te sługi są poświęcone na służbę królowej, są w każdej chwili aby jej usłużyć. Właśnie taka sama, jak ta królowa, jest czystość! Przyciąga ona swą pięknością, jest niezwykła, przyciąga każdego, spośród cnót jest najpiękniejsza. Jest też, jak królowa, bardzo delikatna i wrażliwa, łatwo ją stracić, łatwo sprawić, że nie będzie miała już pełnego blasku i nawet najmniejsze przewinienie, najmniejszy brud sprawi, że to już nie będzie ona. Ma też przy sobie orszak innych cnót, której jej są podporządkowane. To ona uświetnia swą obecnością inne cnoty - czystość prawdziwie przemienia życie. Dlatego ksiądz Bosko tak usilnie i wytrwale polecał tę cnotę.

Wychowywał do niej przez różne działania, najczęściej o niej mówił, zachęcał do jej praktykowania. Szczególnym sposobem wychowania do czystości było nabożeństwo do św. Alojzego Gonzagi, młodzieńca, który był uważany za wzór czystości. Innym sposobem, który ks. Bosko praktykował w wychowywaniu młodzieży do czystości było Towarzystwo Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej. Było to towarzystwo, które gromadziło najlepszych wychowanków oratorium, czcili oni Maryję i starali się naśladować jej cnoty. Towarzystwo Niepokalanej szczególnie wskazywało na czystość Maryi, która została zachowana od grzechu i przez całe ziemskie życie pozostała nietknięta zmazą grzechu. Wychowanie do czystości przez to towarzystwo przyniosło wielkie duchowe owoce, bo najznamienitszym jego wychowankiem jest św. Dominik Savio. Chciał on zachować tę piękną cnotę i postanowił "raczej umrzeć niż zgrzeszyć", a w historii świętych zapisał się jako anielski młodzieniec. Warto, aby i naszą duszę zdobiła ta piękna królowa, która ozdabiała za życia wielu świętych.