Wybaczyć aborcję?

     W dyskusji na temat aborcji zawsze mówię: "Nie wolno zabić! Nawet, jeśli dziecko zostało poczęte podczas gwałtu. Nawet, jeśli życie matki jest zagrożone". Nic więcej nie potrafię powiedzieć. Mogłabym jeszcze tylko pokazać swoje łzy i opowiedzieć swoją historię...

     Zacznę od końca. Kilka dni temu przyśnił mi się sen - trzymałam na rękach dopiero co urodzone dziecko. Nie miałam dla niego ubranek. Owinęłam je w pieluszkę i poszłam z nim do sklepu. Ale tam nic nie mieli i tak jakoś niemrawo nas obsługiwali. A ja się dziwiłam, jak to się stało, że nie przygotowałam się na urodzenie dziecka, że nic dla niego nie miałam. Uspokajał mnie widok maleństwa. Widziałam, że nie jest mu zimno i że jest mu dobrze przy mnie. Dziecko miało ładną buzię chłopca, włoski ciemnoblond i... zęby - całą buzię bielutkich zębów. Wciąż myślałam o tym, co mi się przyśniło. (...) Poprosiłam Pana Boga, żeby pozwolił mi zrozumieć ten sen, jeśli on coś oznacza, albo żeby pomógł mi o nim zapomnieć, jeśli jest bez znaczenia. (...)

     Następnego dnia, podczas wstępnego przeglądania nowego numeru Miłujcie się!, mój wzrok przykuły słowa: "Poproś Pana Jezusa, aby powiedział ci, jakiej płci jest dziecko. Nadaj mu wtedy imię i poproś je, aby wybaczyło ci aborcję"...

     Kolejnego dnia, podczas odmawiania Litanii do wszystkich świętych, mimo woli zaczęłam się zastanawiać nad imieniem dziecka. Wiedziałam ze snu, że to chłopczyk. Dopasowywałam do niego imiona, które mi się podobają albo wiążą się z ludźmi, których kocham. Nagle przeszyło mnie na wskroś imię Józef i natychmiast przestałam szukać innych. To Józef, mój mały Święty Józef! Podczas wieczornej modlitwy płakałam, rozmawiałam z Jezusem i ze swoim dzieckiem. Przepraszałam je z całego serca i mówiłam, jak bardzo je kocham, jak się o nie przez tyle lat martwiłam, nie wiedząc, co się stało z jego duszą po tym rozszarpaniu jego ciała na strzępy. Jak bardzo żałowałam tego, co zrobiłam! Jak bardzo chciałam cofnąć czas! Wszystko bym oddała, żeby to się nie stało... Wszystko... Nic takiego nie mam - więc... swoje życie.

     Czy ktoś miałby odwagę stanąć teraz przede mną i powiedzieć, że jest zwolennikiem aborcji? Nic nie powiem... Potrafię tylko płakać.

     Nie opowiedziałam tego najważniejszego. Pewnie odbywa się to w wielu przypadkach podobnie. Dziecka, które ma się urodzić, burzy plany. Nowa sytuacja przeraża matkę.

     Nie było wtedy nikogo, kto by mi powiedział jakieś krzepiące słowo, choć jedno... Tak łatwo znalazł się lekarz, mąż dał pieniądze... Chyba na ten moment wyłączyłam świadomość. To, co zrobiłam, dotarło do mnie w nocy: miałam sen, pamiętam go dokładnie - dorodne niemowlę wpychałam do ubikacji i próbowałam spłukać...

     Natychmiast poszłam do spowiedzi. Gorzko płakałam. Dostałam rozgrzeszenie, ale nie mogłam uwierzyć, że Bóg może mnie jeszcze kochać po tym, co zrobiłam. Chyba dopiero po kilku latach usłyszałam: "Komu wiele wybaczono, ten bardziej ukochał"... I dopiero wtedy podniosłam głowę z nadzieją.

     Teraz wiem, że Bóg mnie kocha, doświadczam Jego miłości i opieki na co dzień. Mało tego - pewnie niektórzy poczują teraz oburzenie - czuję się jak "pieszczoch Pana Boga" (jak mawiał ks. Twardowski). Od wczoraj wiem, że mój mały św. Józef kocha mnie i - może to zabrzmi strasznie -jest mu ze mną dobrze. Ja to czułam.

     Zwracam się do kobiet takich jak ja: "Drogie Matki Bolesne! Do roboty! Do miłości! Do modlitwy! Do wdzięczności! Do ufności! Komu wiele wybaczono, ten mocniej kocha i ma za co nieustannie dziękować".

Każdy, kto dokonał aborcji lub przyczynił się do niej, potrzebuje uzdrowienia zarówno w sferze duchowej, jak i psychofizycznej. Jest to możliwe tylko przez całkowite przylgnięcie do Chrystusa i pełne ufności zanurzenie się w Jego nieskończonym miłosierdziu. W sakramencie pokuty, ze szczerym żalem i postanowieniem poprawy, wyznaj Jezusowi wszystkie swoje grzechy, a gdy przyjmiesz Go w Komunii św., poproś o pojednanie się z zabitym dzieckiem, abyś mogła (mógł) w duchu przytulić je do siebie. Poproś Pana Jezusa, aby powiedział Ci, jakiej płci jest dziecko. Nadaj mu wtedy imię i poproś je, aby wybaczyło Ci aborcję. Przyjmij przebaczenie od Jezusa i od dziecka. Skoro Bóg i dziecko Ci przebaczyli, teraz i Ty przebacz sobie. Powiedz dziecku, że je kochasz i że będziesz starał(a) się z wielką gorliwością codziennie modlić, przystępować do sakramentów i żyć zgodnie z Ewangelią, aby jak najlepiej przygotować się na spotkanie z Bogiem w chwili śmierci, tak byście mogli się w pełni cieszyć z przebywania razem w niebie.      Jeżeli te wszystkie kroki prowadzące do uzdrowienia zostaną włączone w sakrament pokuty oraz Eucharystię odprawianą w intencji rodziców i dziecka, z całą pewnością Chrystus dokona całkowitego uzdrowienia wszystkich, którzy cierpią z powodu syndromu postaborcyjnego.

Matka


Publikacja za zgodą redakcji
Miłujcie się!, nr 1-2009

Wasze komentarze:

Gośka : 18.08.2023, 11:31  Dziękuję za ten artykuł, czytając list tej kobiety miałam wrażenie, że czytam o sobie samej. Przeszło dwa lata temu usunęłam ciążę, to był 8 tydzień, nawet widok bijącego serduszka nie odwiódł mnie od tej decyzji. Nikt i nic mnie nie powstrzymało, tak bardzo żałuję tego co zrobiłam po dziś dzień. Cierpię, leczę się na depresję, która wraca do mnie niczym bumerang. Czy szczery żal wystarczy by Bóg mi wybaczył? Czy moje dziecko mi wybaczy? Biczuję się każdego dnia myślami, to jest nie do wytrzymania, kocham Cię dziecino, Boże miej litość nade mną.  Marta: 27.09.2014, 13:40  Kobieta ma prawo do decydowania o sobie, swoim życiu, macierzyństwie, ale tym wyborem jest antykoncepcja. Większość kobiet nie jest informowana o bólu fizycznym i emocjonalnym związanym z aborcją, odmawia się prawa do wiedzy na temat reakcji ich ciała i psychiki na aborcję, co oczywiście jest naruszeniem praw pacjenta. Aborcja staje się prawem człowieka, zabiegiem podobnym do wyrwania zęba. Ginekolodzy ostrzegają, że aborcja pogarsza stan zdrowia kobiety, także pod kątem ginekologicznym - wymagają interwencji ginekologicznych, częściej zapadają na anoreksję, bulimię, astmę, częściej skarżą się na silne bóle brzucha, piersi i miednicy. Kobiety te mają statystycznie więcej problemów w trakcie przebiegu kolejnych ciąż – częstsze poronienia, przedwczesne urodzenia, konflikt serologiczny, wrodzone wady u noworodków, ciąże pozamaciczne. Nie wolno również zapominać, że część kobiet jest do zabiegu zmuszana przez partnera, rodzinę, pracodawcę, więc trudno mówić o samodecydowaniu. Wiele kobiet twierdzi, że gdyby ktoś je wsparł, powiedział, że są silne, że dadzą radę, to nie zdecydowałyby się na tak drastyczny krok. Choć kwestia konsekwencji psychologicznych jest dyskusyjna i zależy od wielu okoliczności, to nie warto sprawdzać tego na własnej skórze. Ciąża nie jest chorobą, a dziecko nie jest dramatem. Ciąża może być na początku szokiem, ale po pewnym czasie można się z nią oswoić i zaakceptować. Jeżeli partner nie akceptuje ciąży, to jego strata, lepiej wyrzucić go ze swojego życia. Skoro żąda aborcji, to raczej nie kocha, chodzi mu jedynie o jego wygodę i brak konsekwencji, nie liczy się ze skutkami, jakie może mieć aborcja dla kobiety. Kobieta ma prawo do decydowania o sobie, swoim życiu, macierzyństwie, ale tym wyborem jest antykoncepcja.

(1)

Autor Treść

Nowości św. Ekspedyt Modlitwa do św. Ekspedyta Litania do św. Ekspedyta św. Elfeg św. Leon IX Urodziny jeżyka Jasia

Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023

Poprzednia

[ Powrót ]

Następna