s. Wanda Boniszewska(1907 - 2003)Życie na krzyżu
Do śmierci była nieznana, ukrywała bowiem nadzwyczajne znaki z uporem i bardzo starannie. A jednak jej postać zasługuje na zainteresowanie. Wanda Boniszewska urodziła się 2 czerwca (według starego stylu 20 maja) 1907 roku w folwarku Nowa Kamionka, powiat i województwo nowogródzkie. Jej matka Helena pochodziła z Wilna. W rodzinie Boniszewskich urodziło się jedenaścioro dzieci, kilkoro zmarło w dzieciństwie. Wanda była piątym z kolei dzieckiem. Pierwszą Komunię Świętą przyjęła Wanda 31 maja 1918 roku w kościele parafialnym św. Michała w Nowogródku. Wandę pociągało życie religijne. Chętnie brała udział w procesjach w kościele parafialnym. Od dziecięcych lat chciała być zakonnicą. 6 stycznia 1925 roku została przyjęta na próbę do Zgromadzenia w Wilnie. Śluby wieczyste złożyła 2 sierpnia 1933 roku w Kalwarii. Od 1930 roku w kronikach Zgromadzenia coraz częściej pojawiają się zapiski o tym, że s. Wanda choruje, że przechodzi konsultacje lekarskie, że musi leżeć, ponieważ gorączkuje, jest słaba i mizernie wygląda. Diagnozy lekarskie były różne: bronchit, gruźlica, powiększone gruczoły, które uciskają serce. Oprócz konkretnego leczenia lekarze zalecali dobre odżywianie i pobyt na świeżym powietrzu. Dlatego od wiosny 1933 roku s. Wanda zamieszkała w Pryciunach pod Wilnem, gdzie Siostry od Aniołów miały swój dom. Okres pryciuński w życiu s. Wandy był znaczony licznymi wyjątkowymi łaskami. Świadkami przeżyć mistycznych s. Wandy byli jej spowiednicy, najpierw ks. Tadeusz Makarewicz, a później ks. Czesław Barwicki. Kilkakrotnie, będąc w Pryciunach, ksiądz arcybiskup Romuald Jałbrzykowski odwiedzał siostrę Wandę. Pod datą 19 lipca 1936 roku w kronice domowej zapisano: "J.E. ksiądz arcybiskup, metropolita wileński, Romuald Jałbrzykowski, zaszczycił swą obecnością Pryciuny. (...) Wstąpił do s. Wandy". Jego to s. Wanda prosiła o zwolnienie od zewnętrznych znaków przeżywania męki Pańskiej. Jednak ksiądz arcybiskup zalecił, aby przyjęła łaski, jakimi Pan Bóg ją obdarza i poddała się woli Bożej. Trudna była dla niej ta wola Boża. Przyjmowała ją jednak z poddaniem, miłością i świadomie, ofiarując wszystkie cierpienia za kapłanów, zakony, swoje Zgromadzenie, za Ojca Świętego i Ojczyznę. Stawała się żertwą Bożą, łącząc się w swej ofierze z Ofiarą Najukochańszego. 9 kwietnia 1950 r., w pierwszy dzień Wielkanocy, aresztowano o. Ząbka, który od paru lat ukrywał się w domu sióstr w Pryciunach, i s. Rozalię Rodziewicz, a 11 kwietnia także i s. Wandę, następnie siedemnaście innych sióstr. Siostra Wanda została umieszczona w gmachu MGB przy ul. Ofiarnej w Wilnie, ale okres śledztwa spędzała przeważnie w szpitalu więziennym na Łukiszkach. Badania śledcze zostały ukończone 19 września 1950 r. i wyrokiem specjalnego posiedzenia sądu przy MGB Związku Sowieckiego została skazana na 10 lat więzienia. Jako chora, a więc nienadająca się do pracy, została przewieziona do więzienia w Wierchnie Uralsku. Tam spędziła wiele czasu w więziennym szpitalu. 26 sierpnia 1956 r. została zwolniona z więzienia jako bezpodstawnie skazana, po czym przewieziona do punktu repatriacyjnego w Bykowie pod Moskwą. Po powrocie do Polski przebywała kolejno w Chylicach, w Białymstoku, od 2 września 1964 r. w Lutkówce k. Warszawy, a następnie od 13 grudnia 1966 r. w Częstochowie. 29 kwietnia 1988 r. została przewieziona do Chylic (Konstancin-Jeziorna). Odeszła do Pana 2 marca 2003 roku.
O charakterze życia duchowego s. Wandy może świadczyć następująca wypowiedź Chrystusa Pana do niej: "Szukałem dla Serca mego ofiary, która by chciała poświęcić się jak hostia dla wypełnienia moich zamiarów. W twym sercu chce spocząć moja miłość, którą świat gardzi, znieważa, odrzuca. Nie żałuj złożyć ofiary z siebie". To zalecenie oddania się Chrystusowi s. Wanda potraktowała z całą powagą i poświęceniem od najmłodszych lat. Już w siódmym roku życia uświadomiła sobie swoje błędy, wady i trudności wrodzonego charakteru, np. to, że była uparta, skora do zapalczywego gniewu, a nawet zemsty. Światło Boże rozjaśniało jej duszę i wskazywało, jak wyrzec się wszelkich nieuporządkowanych przywiązań i oddać się Jezusowi. Wydała sobie wówczas wojnę bez najmniejszej litości: dyscyplina, post, twarde spanie, ograniczenie snu do kilku godzin i wiele innych umartwień. Wszystko bez wiedzy rodziców. Skutkiem tego była silna anemia, która zmusiła ją do pozostawania w łóżku przez całą zimę. Praktyka umartwienia towarzyszyła s. Wandzie przez całe życie w rozmaitych formach. Wyrazem tego była praca i uczynność w domu rodzinnym, ale szczególnie później w Zgromadzeniu. Obok umartwień cielesnych starała się świadczyć rozmaite usługi bliźnim, siostrom, odpłacać dobrym za złe, czuwać nad językiem, okazywać posłuszeństwo najpierw rodzicom, a potem siostrom, przełamywać siebie, przyjmując zajęcia przykre i niekonieczne. Wyjątkowe miejsce w jej wewnętrznym nastawieniu zajmuje cześć dla Eucharystii. Wyrazem tego było pragnienie małej Wandzi przyjęcia Komunii św., gdy klękała przy kratkach w czasie jej udzielania. Niezwykłym, poruszającym przeżyciem było przystąpienie do Pierwszej Komunii Świętej. Głębia przeżyć s. Wandy znajduje odzwierciedlenie w jej myślach: "Dziś od wczesnego rana czuję, jak wielkie pali mnie pragnienie Komunii św. Odbywam rozmyślanie na temat: Co skłoniło Jezusa do przyjścia na ten świat? W duszy tęsknota, jakieś ciemności zalegają. Pragnienie wzrasta coraz silniejsze, aż w ból się zamienia. Czuję głód Ciebie, napój, proszę, Krwią Przenajświętszą. Czuję już tak ogromny ból, że opisać nie potrafię, chyba można go porównać do męki duszy czyśćcowej, którą chwila jeszcze dzieli od miłości wiecznej z Jezusem. Widzę, jak Jezus łączy się z kapłanem przy ofierze Mszy św. Ujrzałam Dzieciątko Jezus w Tabernakulum, jak zapraszało mnie do siebie. Prędko wówczas poszłam do kaplicy, gdzie odbyłam spowiedź św. Jezus raczył złączyć się ze mną w Eucharystii. Teraz było mi dobrze i wesoło" (24 grudnia 1941 r.). Rysem szczególnym jej duchowości było żarliwe nabożeństwo do Matki Bożej, która jej się ukazywała i pouczała. O roli Matki Najświętszej w swoim życiu s. Wanda pisze: "W chwilach doświadczeń, ciemności w duszy albo trwogi Matka Boża była (...) moją radością, Świecą, Gwiazdą, Pośredniczką, Adwokatem. Dzięki Matce Bożej otrzymywałam pomoc w wysławianiu się przy konfesjonale przed kierownikiem, przez którego otrzymywałam od Niej żywe słowa przypieczętowane w prawdzie, że to jest od Boga (...)" (28 grudnia 1967 r.). A oto późniejsze świadectwo stygmatyczki na ten temat: "(...) Od zamieszkania w Częstochowie (13 grudnia 1966 r.) mój kontakt z Panią Jasnogórską był bardzo wyraźny. Często po Komunii św. czułam się uszczęśliwioną, bo obok Najukochańszego Zbawiciela w swej ogromnej miłości stawała i Najświętsza Jego Matka, Współodkupicielka, otaczająca (...) miłością specjalną swoich synów - kapłanów. Moje rozmyślania czy audiencje były radosne i cierpiące, bo Niepokalane Serce Matki pragnie pomagać kapłanom i zakonom, Kościołowi i całemu światu. Matka Boża mocno bolała nad obojętnością, słabą wiarą i brakiem miłości..." (1980 r.).
Życie s. Wandy było jednym ciągłym pasmem niezwykle dotkliwych, prawdziwie dojmujących cierpień i bólów. Dopiero uważnie wczytując się w wydarzenia jej życia, można ocenić ogromną skalę bolesnych przeżyć. Należały do nich zarówno cierpienia fizyczne, jak i rozterki duchowe. Niektórych z nich chyba nie byłaby w stanie znieść, gdyby nie wsparcie z Nieba. Od dzieciństwa przyjmowała choroby innych osób na siebie. I tak np. gdy ojciec Wandy z powodu czyraków nie mógł poruszać głową podczas polowych prac i cierpiał, ona przyjęła je na siebie, tak że ojcu polepszyło się, a dziewczynkę obsypały czyraki. Innym razem sąsiadka z kilkorgiem dzieci zaniemogła i nie miała kim się wyręczyć w pracy. Wandzie żal się jej zrobiło i przejęła chorobę na siebie. Kiedy indziej, gdy ksiądz wikary w Nowogródku nie mógł mówić kazań z powodu bólu gardła, Wanda wzięła to na siebie, a on żartował, że sam tak szybko się wyleczył, ona zaś nie może. Idea przejmowania chorób towarzyszyła s. Wandzie przez całe życie, ale za kogo i jakie dolegliwości przejęła, tego nie można ustalić, ponieważ zwykle pozostawało to jej tajemnicą. Od najmłodszych lat ciągle zapadała na najrozmaitsze choroby. Już w dzieciństwie kilkakrotnie przechodziła zapalenie płuc. Wiele przeszła wskutek niezrozumienia jej stanów mistycznych i prób leczenia przez rozmaitych lekarzy, różnie oceniających jej stan zdrowia. Już same te badania były dla niej nieraz upokarzające i bolesne. Szczególnie wiele chorób zniosła w więzieniu, co opisuje w swoim pamiętniku.
Mówiąc o cierpieniach s. Wandy, nie sposób pominąć ich szczególnego rodzaju, jakim były napaści szatana, który często zadawał jej rozmaite i liczne, nieraz bardzo ciężkie udręki, czasem z ogromną siłą. Ukazując się s. Wandzie, szatan przybierał różne postaci, np. anioła czy osób świętych. Udręczenia szatańskie przybierały rozmaite formy. I tak np. starał się podważyć jej ustalone przekonania i skłonić do opacznego postępowania. Naśmiewał się z jej dotychczasowego pobytu w Zgromadzeniu. Diabelskie podszepty miały skłonić, by nie przystępowała do spowiedzi lub nie była szczera, mówiąc o swoich objawieniach, gdyż one nie są grzechem, a więc nie ma potrzeby wyznawania ich na spowiedzi. Nie powinna również pytać o radę spowiednika czy też być posłuszna jego zaleceniom. Namawiał, by nie przystępowała do Komunii Świętej. Siostra Wanda przeciwstawiała się podszeptom szatana, pozostając przy swoim zdaniu. Kiedy nazwał ją obłudnicą, odparła: "Choćby i obłudnicą, kochać Go będę, prawdziwego Jezusa, Najukochańszego Boga". Napaści szatańskie przybierały nieraz postać bardzo gwałtowną, a jego działanie wyrażało się w ostrej formie. Stąd przeżycia s. Wandy w tej dziedzinie należy zaliczyć do tych, które ją bardzo wiele kosztowały. Nieraz szatan posuwał się aż do jej pobicia. Siostra Wanda krótko opowiada: "Ten wysłannik (tzn. diabeł) stał się wstrętny. Uderzył mnie w policzek, wyciągnął za włosy przez drzwi, trzasnął o topolę. Matka [Boża] mnie uratowała". Znamienny charakter przybierała walka z szatanem, gdy mścił się na niej za ratowanie jakiegoś kapłana dzięki cierpieniom ofiarowanym za niego.
Doznania te pojawiały się także, gdy była w nowicjacie. I tak np. kiedy uczestniczyła we Mszy św. w kościele w Kalwarii, klęcząc przed wielkim krzyżem w głównym ołtarzu, wyraźnie odczuła życzenie Pana Jezusa, by zadośćuczynić za grzechy przez takie cierpienia fizyczne, które sprawiały Mu największy ból. Przy tym zrozumiała, że Pan Jezus chce ją obdarzyć takimi ranami, jakie otrzymał przy ukrzyżowaniu. Tymczasem bez znaków zewnętrznych odczuwała bóle dookoła głowy, w prawym i lewym boku, w rękach i nogach. W czwartki cierpiała za kapłanów, a w piątki i środy za zakony i swoje Zgromadzenie. Większego bólu doznawała przy rozmyślaniu nad Męką Zbawiciela, w czasie Mszy św. i po Komunii św. oraz w karnawale. W trakcie ośmiodniowych rekolekcji prosiła Pana Jezusa o dowód, że to, czego chce od niej, pochodzi od Niego. Niech np. odczuje ból Serca Bożego. I otrzymała dowód. Miecz boleści przeszył jej klatkę piersiową, co odczytała jako potwierdzenie, że te doznania pochodzą od Pana Jezusa. Rozmyślając o Chrystusie Ukrzyżowanym, wczuwając się w Jego Święte Rany, doznawała silniejszego bólu nie tylko w rękach i nogach, ale i w głowie. Ból był bardzo dotkliwy, tak że zdawało się jej, iż przekracza on miarę wytrzymałości. Ofiarowała go za dusze, które najwięcej leżą na Sercu Jezusa. Prosiła Pana Jezusa, że chętnie będzie cierpieć, byleby te znaki nie ujawniały się na zewnątrz. 4 marca 1932 r. pierwszy raz przyznała się na spowiedzi ks. Makarewiczowi, że odczuwa bóle w miejscach, gdzie Pan Jezus miał gwoździe oraz w boku, pomimo że brak znaków zewnętrznych. Starannie ukrywała się ze stygmatami do 3 stycznia 1935 r., gdy przy udzielaniu sakramentu namaszczenia chorych dostrzegł je spowiednik ks. Makarewicz. Była tym faktem bardzo zmartwiona. Duchowo jednak poczuła się szczęśliwa i uspokojona, Pan Jezus całkowicie owładnął jej duszą. 5 kwietnia tegoż roku pielęgniarka s. Wandy, s. Rodziewicz, dostrzegła stygmaty i dopytywała o ich znaczenie, co dla s. Wandy było kłopotliwe i bolesne. Odtąd s. Rozalia była taktowną, roztropną i bardzo troskliwą opiekunką dla stygmatyczki, świadcząc jej wszelką możliwą pomoc (także w praniu zakrwawionej bielizny) i dyskretnie strzegąc tajemnicy. Natomiast s. Wanda skrzętnie i z wielką starannością ukrywała wszystkie rany. Cierpienia i boleści, zwłaszcza te związane z darem stygmatów i łączącymi się z nimi przeżyciami, miały u s. Wandy wyraźnie określony cel. Został on jej ukazany przez Pana Jezusa już w najmłodszych latach, a ona go przyjęła. Było nim poświęcenie się za kapłanów, zakony i własne Zgromadzenie. Stawiając ten cel przed s. Wandą, Pan Jezus przekazał wiele głębokich i ważkich prawd o godności, zadaniach kapłanów, o Jego szczególnej miłości wobec nich, o wadze zadań, które na nich nakłada, o ogromnym bólu, jaki sprawiają ich grzechy oraz o specjalnej łasce wielkiej gotowości przebaczania im.
W życiu s. Wandy zachodziło wiele zjawisk o charakterze nadzwyczajnym. Wprawdzie nie udało się badającym jej życiorys ustalić, kiedy miała miejsce pierwsza wizja, ale niewątpliwie występowały one od pierwszych lat życia. Jeszcze w okresie przedszkolnym, gdy rodzice poszli do kościoła, a Wanda pozostała w domu i płakała, zjawiła się piękna dziewczynka, która się z nią bawiła. Przychodziła ona zresztą nieraz i kiedyś powiedziała: "Wiesz, Wandziu, ja jestem aniołkiem i stale czuwam nad tobą, to mój obowiązek". W dniu Pierwszej Komunii Świętej zamiast postaci księdza ujrzała Pana Jezusa w otoczeniu wspaniałego orszaku, a On pierwszy raz do niej przemówił wyraźnym głosem. Podobnie w roku następnym, w czasie Mszy św., którą sprawował ks. dziekan Bukraba, zobaczyła nie księdza, lecz samego Pana Jezusa i przeżyła całą Jego mękę. Kiedy zaś z ks. bp. Łozińskim pielgrzymowała do Wilna, podczas Mszy św. widziała, jakby ręce biskupa płonęły i spływały po nich jakby płomienie z ognia. A gdy podczas obchodzenia dróg w Kalwarii w ekstazie odłączyła się od pątników i błądziła, jakiś chłopczyk - według Wandy, jej Anioł Stróż - zaprowadził ją do grupy. Odnotować tu też trzeba widzenia aniołów, świętych oraz ks. abp. Wincentego Kluczyńskiego (założyciela Zgromadzenia) i matki założycielki Bronisławy Stankowicz, dusz zmarłych czy też ukazanie się szeregu biednych kobiet, które prosiły ją o pomoc w cierpieniach czyśćcowych. Siostra wiele razy stwierdzała, kto już opuścił czyściec i jest szczęśliwy u Pana. Umiała także czytać w sercach ludzkich. Siostra Rodziewicz wyraźnie mówiła, że s. Wanda zna i czyta jej sumienie, zupełnie dokładnie. Kilka razy na prośbę s. Rozalii wyjawiła jej wnętrze. Ta sama siostra opowiadała, że gdy była u ks. abp. Jałbrzykowskiego, otrzymała rozmaite pytania o s. Wandę. Arcypasterz zapowiedział, że osobiście odwiedzi Pryciuny. Prosił jednak, by tego nie wyjawiać s. Wandzie. Gdy s. Rozalia wróciła do domu, s. Wanda z detalami przytoczyła przebieg rozmowy z arcybiskupem. Znamienne było w życiu s. Wandy, także najprawdopodobniej w więzieniu, obywanie się bez pokarmu. Starannie się z tym ukrywała, a gdy właśnie dla ukrycia tego coś spożyła, później wymiotowała z krwią. Pokarmy przyjmowała dopiero w ostatnich latach życia.
Swoje wybranie Pan Jezus przekazywał wielokrotnie i w sposób bardzo wyraźny. Już matce s. Wandy, gdy ją pod sercem nosiła, ukazała się we śnie Matka Boża i zapowiedziała, że z tego dziecka będzie miała dużą pociechę. W dzieciństwie Wanda też odczuwała zachęty, by ofiarować się Panu Jezusowi, i wyrażała gotowość pozytywnej odpowiedzi na Jego wezwanie. Dość wcześnie pojawiała się u niej myśl o wstąpieniu do klasztoru. Po otrzymaniu sakramentu bierzmowania uczuła w duszy dalsze ciche nawoływania do ofiary, do większej miłości bliźnich, wyzbycia się własnych zachcianek. "Oddaj mi się całkowicie". "Całkowicie" rozumiała wtedy jako wezwanie do posłuszeństwa rodzicom. I nie myliła się, bo w duszy czuła radość i zadowolenie, nawet wówczas, gdy rodzice jej nie rozumieli. Ale czasem przychodziły i trudne chwile. Może to od diabła? Wołała o ratunek do Pana Jezusa. Nawet w Komunii św. nie czuła tego ognia miłości co zwykle, tylko jakąś ciszę i chłód, a także powtarzające się słowa: "Twoje życie będzie na krzyżu, czuwaj, byś z niego nie schodziła, bo nieprzyjaciel zastawia wojsko". W czasie rekolekcji w Zgromadzeniu, po odbyciu spowiedzi przed ks. Makarewiczem, słowa o ciężkich cierpieniach nie schodziły z jej duszy i myśli. Gdy przed obrazem Serca Bożego uczyniła wybór, że pragnie być w tym Zgromadzeniu, w sercu rozpętała się burza. Znowu odczuła, że w tym życiu wiele trzeba będzie cierpieć. Przecież Jezus mówił o tym wyraźnie: "Mam zamiar uczynić z ciebie ofiarę". A w duszy jakieś szamotania, sprzeciwy, wyrywanie się słów, że w tym Zgromadzeniu nie będzie mogła zadośćuczynić pragnieniom Jezusowym, że tu nie potrafi się uświęcić, że musi iść gdzie indziej. Ale gdy spojrzała na obraz Serca Bożego, usłyszała cichy, łagodny głos: "Chcę, abyś dla Mnie uczyniła tę ofiarę i tu została. Dam ci łaskę wytrwania. Idź, dokąd wskazuję".
Ksiądz Barwicki, spowiednik s. Wandy, polecił jej opisać, jak odbierała zalecenia Pana Jezusa o przyjęciu cierpień za kapłanów oraz jak je przeżywała. Mistyczka przedstawiła to na piśmie w dniu 22 kwietnia 1941 r.: "Cierpienia przychodzą na mnie za niewierności powołanych do szczególniejszej służby Bożej, na przykład kapłanów, zakonników i zakonnic, i dawanie przez nich zgorszenia innym. Przed kilku laty widziałam Chrystusa cierpiącego częściej w takim porządku, jak mówią Ewangeliści o Jego męce i jednocześnie żywo odczuwałam każdy szczegół na swoim ciele. W ostatnich latach jest inaczej. Tłuszcza, która rzucała się na Niego, rzuca się na mnie, a On wówczas umieszcza mnie w Ranie Swego Serca i w okropnych bólach wzmacnia mnie. Rozumiem Jego ból odnawiany przez wybranych, a ode mnie żąda i pragnie zadośćuczynienia. Co się ze mną dzieje w czasie bolesnego przeżycia, na przykład, że otwierają się stygmaty rąk, że od biczowania zostają ślady na ciele, doskonale rozumiem, tylko nie wiem, jak się [wtedy] zachowuję i co mówię na zewnątrz. Rany się otwierają, gdy ostrze zagłębia się do serca, nóg czy rąk, a całe ciało boli od rzucania, kopania, a czasem i bicia sznurkami drucianymi albo kolczastymi rózgami. Moje cierpienia za kapłanów i zakony datują się od roku 1934 w Wielki Czwartek, ale nie były stałe. Dopiero w roku 1935 Najukochańszy zapragnął (...) stałego cierpienia za kapłanów. Cierpienia moje były bolesne, więcej duchowe. Prześladowanie ze strony najbliższych, (...) oszczerstwa potwierdzone dowodami nieprawdziwymi, noce nieraz na walce z 'czarnym'. W kolejnym etapie całą mękę Chrystusową odczułam na własnym ciele. Modlitwę Pana Jezusa w Getsemani połączoną z męką duchową i konaniem specjalnie musiałam przeżyć i ofiarować za kapłanów. Krępowanie Najukochańszego i odzieranie z szat - za zakony. Najukochańszy pragnie zadośćuczynienia za kapłanów 'letnich' i za 'zimnych', za zakony więcej umartwienia. Z polecenia Ducha Świętego rozumiem, że mam wynagradzać za kapłanów i zakony w Polsce, a najczęściej z naszej diecezji, ale niekiedy i z innych państw, jak: Włochy, Grecja, Jugosławia. Osoby, które potrzebują wsparcia, Najukochańszy sam stawia przed oczy mojej duszy, dając zrozumieć stan ich dusz i co Mu się najbardziej nie podoba, jakiej pragnie ofiary i jakich cierpień, czyli zadośćuczynienia Swemu Majestatowi za wyrządzone zniewagi. Najukochańszy Zbawiciel martwi się najwięcej tlejącą, czyli gasnącą wiarą w Jego obecność w Najświętszym Sakramencie, przy sprawowaniu Mszy św., dawaniem zgorszenia młodszym, niedocenianiem łaski kapłaństwa i brudzeniem [kapłaństwa], grzechem nieczystym, i wiele innych. Oprócz cierpień muszę czynić to, czego On chce ode mnie. (...)". 3 października 1941 r.: "Rozpoczęłam nowennę Pierwszych Piątków". Co dotyczy wszystkich zamieszczonych w Dzienniku wypowiedzi Pana Jezusa zanotowanych przez s. Wandę, znamienne jest stwierdzenie o. prof. dr. hab. Jacka Salija OP: "Zdania, jakie Stygmatyczka zapisała jako orędzie odebrane od samego Pana Jezusa, są głęboko zgodne z prawdą wiary katolickiej, a zarazem nie powielają utartych stereotypów, mają w sobie jakąś niepowtarzalną i duchowo przekonującą specyfikę". Zobacz również:
ks. prof. Jan Pryszmont
|
Stygmatyzacja jako nadzwyczajne zjawisko religijne zwykle budzi żywe zainteresowanie. Przykładem może być bł. Katarzyna Emmerich, Teresa Neumann czy Marta Robin, a ostatnio szczególnie postać św. o. Pio. Otóż i nasz kraj miał stygmatyczkę w osobie s. Wandy Boniszewskiej, która zmarła 2 marca 2003 roku.
Szczególnie jednak charakterystyczny wyraz cierpień i przeżyć s. Wandy to łaska stygmatów. Zapowiedzią ich było odczuwanie bólu w rękach i nogach, w miejscach przebicia gwoździami u Pana Jezusa. Doznała tego bólu przy Pierwszej Komunii św. oraz na procesji w uroczystość św. Michała w kościele św. Michała w Nowogródku. Bardzo silne bóle owładnęły nią podczas obchodzenia stacji Męki Pańskiej w Kalwarii, gdy brała udział w pielgrzymce do Wilna na uroczystość przeniesienia relikwii św. Kazimierza. Przeżycie to tak ją zaabsorbowało, że zagubiła się i odłączyła od swojej grupy. 
św. Agnieszka z Montepulciano
Modlitwa do św. Agnieszki z Montepulciano
Litania do św. Agnieszki z Montepulciano
Do La Salette przybywają pielgrzymi z całego świata
Drugi znak - wielki smok (Ap 12,3-6)
Czy apostolskie zalecenie powstrzymywania się od krwi dziś już nie obowiązuje?
Modlitwa o Cud
Tajemnica Szczęścia
Modlitwy do św. Rity
Litania do św. Józefa
Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi
Godzina Łaski 2023| [ Strona główna ] |
|
Modlitwy | Zagadki | Opowiadania | Miłość | Powołanie | Małżeństwo | Niepłodność | Narzeczeństwo | Prezentacje | Katecheza | Maryja | Tajemnica Szczęścia | Dekalog | Psalmy | Perełki | Cuda | Psychotesty | Polityka Prywatności | Kontakt - formularz | Kontakt
© 2001-2024 Pomoc Duchowa |