Sytuacja była bez wyjścia - Małżeństwo

Kiedy się pobierali, byli w sobie zakochani do szaleństwa. Dwa lata później pojawiło się pierwsze dziecko, Kacper. Po kolejnych dwóch latach przyszła na świat Marta. Niczego nie powinno im brakować do szczęścia. A jednak między Olą i Tomkiem zaczął powstawać mur. Choć niby nic się nie wydarzyło, nie było awantur, nikt nikogo nie zdradził, nie oszukał, oddalali się od siebie coraz bardziej. Rozmawiali coraz rzadziej, a jeśli już pojawiał się jakiś dialog, to dotyczył głównie codziennej logistyki. - Rezygnowałam z rozmowy, bo byłam bezsilna. Potwornie niewyspana i zmęczona dziećmi, domem. Miałam poczucie, że nawet jeśli zacznę rozmawiać z Tomkiem, to i tak już nic się nie zmieni - mówi Ola.

Tomek przyznaje, że się bał rozmowy. Czuł lęk, że jeśli coś wypowie, to się to stanie. - Miałem przekonanie, że jedynym rozwiązaniem konfliktu jest kompromis. A nad nim wisi groźba, że się przegra, że odsłoni się "nagi brzuch", a wtedy druga strona to wykorzysta. Z tego powodu robiłem wszystko, żeby unikać niewygodnych tematów. Z czasem jednak ilość nagromadzonej irytacji rosła. Gdy osiągnęła szczyt, wystarczył drobiazg, żeby wywołać lawinę złości - dodaje.

Nie obrażali się na siebie, nie krzyczeli. Każde z nich zamykało się w sobie. Coraz bardziej. - To było raniące dla nas obojga, ale nie rozmawialiśmy o tym. "Nie rozumiesz mnie, nie chcesz mnie zrozumieć" - chciałam wykrzyczeć, ale nie potrafiłam - przyznaje Ola. Frustracja, poczucie głębokiego żalu narastały. - Pamiętałam dobrze uwagi z rodzinnego domu: "nie kłóć się, zawsze powinnaś wiedzieć, co trzeba robić". Ja nie wiedziałam. Jedyne, czego byłam pewna, to rozczarowanie małżeństwem. Zamiast wzajemnego wspierania się i radości - tysiące obowiązków i umęczenie. Byłam jednak przekonana, że muszę spełnić wszystko to, czego oczekuje się od matki, żony, i gospodyni. Dzieci, pies, obiad, mycie okien, sprzątanie, pranie - i od nowa. Grając wiele ról społecznych w końcu zauważyłam, że tak naprawdę w żadnej z nich nie ma mnie samej. Pilnowałam jednak tych ról. Nie wyobrażałam sobie, że mogę odpocząć i że to będzie tak samo dobre, jak intensywna praca - wspomina Ola.

Podobnie czuł Tomek. - Żona, rodzina, dzieci, ciągle coś trzeba załatwić, coś naprawić. Odziedziczone kulturowo wzory zachowań, wyzwania codzienne i brak umiejętności odnajdywania się w nim w zdrowy sposób powodowało, że czułem się coraz bardziej bezsilny - mówi.

Jednak ani on, ani ona, zmęczeni, rozżaleni i osamotnieni, nie potrafili ze sobą rozmawiać o tym, co czują. - Utknęliśmy -przyznają zgodnie - nie wiedzieliśmy, co dalej. - W głowie kołatała mi jedna myśl: nie ma sensu. To mnie dusiło - zwierza się Ola. Wydawało się, że trzeba albo to wszystko rozwiązać, albo trwać w udręce do końca życia. Choć to drugie coraz bardziej wydawało się nieznośne. Nawet dzieci stawały się coraz bardziej rozdrażnione. To były koszmarne trzy lata.

Tomek z racji swojego zawodu - jest psychologiem - zaczął uczyć się mediacji. Nie myślał wtedy, że może mu to pomóc w życiu osobistym. - Rozwiązywali na zajęciach różne symulowane problemy. I wychodziło. Pewnego dnia Tomek nie był w stanie ćwiczyć. - Zaproponowałem, że na kolejne zajęcia przyjdę z żoną. Wtedy zobaczą prawdziwy konflikt. Stanąłem przed brakiem alternatywy: jeśli to nie pomoże, to już nie wiem, co robić - wspomina. - Po pierwszym spotkaniu pojawiła się we mnie nadzieja.

Ola myślała inaczej. - Nie miałam nadziei, że coś się zmieni. Nie widziałam rozwiązania. Miałam jednak gotowość do rozmowy - mówi. - Czy czuliśmy wtedy, że się już nie kochamy? - zastanawia się Tomek. - Nigdy nie miałem poczucia, że jej nie kocham - dodaje. Oli trudno powiedzieć to samo. Na co dzień towarzyszył jej ból i żal, że wszystko nie układa się tak, jakby chciała. - Ale jeśli ktoś by mnie zapytał, czy go kocham, nie umiałabym powiedzieć: nie. Jednocześnie nie mogliśmy się porozumieć.

- Najważniejsze w mediacji było to, że ktoś pomagał nam się usłyszeć. Dzięki temu słowa inaczej zaczęły do nas docierać - opowiadają Ola i Tomek. Szukali odpowiedzi na pytanie, co się kryje za ich słowami pełnymi pretensji.

- Oskarżałam Tomka, że wraca do domu zbyt późno. Miałam o to do niego żal. Nie umiałam powiedzieć, że chodzi mi o naszą relację, o jego kontakt z dziećmi. Moje zdawkowe komunikaty blokowały go. W końcu, po kilku spotkaniach, na których tłumaczono, że za oskarżycielskimi komunikatami kryją się głębokie potrzeby, dostrzegłam frustrację męża, a on - moją. Uczyliśmy się docierać do sedna naszej motywacji. Choć nie dostawaliśmy konkretnych rad, zaczęliśmy patrzeć na nasze życie z innej perspektywy. Odkrywaliśmy coraz więcej i dochodziliśmy do rozwiązań, choć nie było łatwo. Wiele razy zadawaliśmy sobie pytanie, dlaczego na mediacjach jest tak dobrze, a w domu nic nie wychodzi. Po pewnym czasie odkryliśmy, że nasza rozmowa to nie dialog, ale dwa monologi, i to wygłaszane w tym samym czasie. Zaczęliśmy więc ustawiać sprawy "w kolejce" i nadawać problemom hierarchię. Czasami któreś z nas mówiło: już nie jestem w stanie cię słuchać - i drugie to szanowało.

Każda mediacja rozwiązywała konkretny węzeł. I tak zaczęli się uczyć wzajemnej komunikacji. Okazało się, że Tomek wcale nie chce widzieć żony w roli perfekcyjnej pani domu. -Wolę, żeby następnego dnia Ola była wypoczęta i zadowolona, niż mieć dwa dodatkowe serniki na święta - mówi.

Zaprocentowała suma doświadczeń i aktywność w przenoszeniu wzorów rozmów z mediacji do domu. Coraz częściej okazywa- ło się, że po mediacji problem jest już nieistotny. - Już po trzech spotkaniach widziałam zmianę. Na nowo wystartowaliśmy we wspólne życie. Kiedy ponownie pojawiała się trudność, z którą nie umieliśmy sobie poradzić, wracaliśmy na mediacje - mówi Ola.

I wszystko układałoby się dobrze, gdyby pewnego dnia nie wyjechali z grupą na warsztaty psychologiczne. - Cały dzień spędziliśmy razem, było wino. Relacje się zacieśniły - opowiada Tomek.

Podczas wieczornego spotkania Ola zauważyła, że dwie koleżanki posuwają się za daleko, głaszcząc jej męża po głowie i po plecach. Jeszcze gorsze było dla niej to, że on nie reagował. - Wzburzenie tak we mnie narosło, że nie umiałam nic powiedzieć - przyznaje. Tomek był przekonany, że jeśli Ola nic nie mówi, to znaczy, że wszystko jest w porządku. - A ja wtedy nabierałam przeświadczenia, że skoro mój mąż pozwala kobietom na tak wiele, nie mogę już mieć do niego zaufania. Próbowaliśmy o tym rozmawiać według zasad wyuczonych na mediacjach, ale nie wychodziło. Nie przychodziło oczyszczenie. Wtedy znów poprosiliśmy o pomoc. - Ta sytuacja uświadomiła nam, że życie zawsze może przynieść coś, na co nie jesteśmy gotowi i że tam, gdzie są ludzie, zawsze będą pojawiały się konflikty - mówią Ola i Tomek. -Możemy jednak zmienić sposób ich postrzegania. Nie traktować ich jak końca świata, nie zrywać definitywnie relacji, nie rezygnować z chęci rozwiązania ich i po prostu się rozstać. Bo rozwiązywanie konfliktów w małżeństwie to podróż, która nigdy się kończy.

Monika Florek-Mostowska Tekst pochodzi z Tygodnika Idziemy, 19 grudnia 2010 Wasze komentarze: marzena aneta: 23.03.2023, 17:58 Sytuacja była bez wyjścia proszę o miłość uczciwość sprawiedliwość na świecie dziękuję proszę dla mnie o domu kupno dobrą mieszkania sprzedaż urode ubezpieczenie zdrowotne z urzędu pracy zdrowie pieniądze dobrego kawalera męża młodego niepalącego pobożnego polaka religijnego uczciwego z którym będę żyć w cielesnej czystości dziękuję modlitwa ma moc nie ma modlitw nie wysłuchanych modlitwa ma moc modlitwa cuda czyni miłość cuda czyni nadzieja cuda czyni pokora cuda czyni sprawiedliwość cuda czyni uczciwość cuda czyni ufność cuda czyni wiara cuda czyni wiara to jest pewność bez dowodu wiara to jest droga którą docieramy do marzeń dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję marzena aneta: 10.09.2022, 13:00 Boże proszę o koniec rozwodów dziękuję Boże proszę o miłość uczciwość sprawiedliwość na świecie dziękuję kochajmy się szanujmy się wszyscy wszystkich dziękuję modlitwa ma moc modlitwa cuda czyni miłość cuda czyni nadzieja cuda czyni pokora cuda czyni sprawiedliwość cuda czyni uczciwość cuda czyni ufność cuda czyni wiara cuda czyni wiara to pewność bez dowodu wiara to droga którą docieramy do marzeń dziękuję (1) Autor Treść Nowości św. Ekspedyt Modlitwa do św. Ekspedyta Litania do św. Ekspedyta św. Elfeg św. Leon IX Urodziny jeżyka Jasia Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 Poprzednia [ Powrót ] Następna