Wujek ma osiemdziesiąt osiem lat, jest sprawny, wysportowany i pełen dobrego humoru. Ma wspaniałą pamięć i ciekawie opowiada. A ma co, bo przeżył dwie wojny i był więźniem lubelskiego zamku. Opowiadał, że zawsze w najtrudniejszych chwilach się modlił. Jak relikwię przechowuje medalik, który w młodości dała mu matka. Twierdzi, że modlitwa to wznoszenie się do Boga, kierowanie do Niego podziękowań i próśb. Modli się razem z ciocią, choć dla niej wspólne odmawianie różańca i litanii jest ćwiczeniem pamięci, którą traci. To straszne, ale ciocia staje się "roślinką".

     Jednak nie dla mojego wujka. On z pełnym poświęceniem myje ją, zmienia pampersy, ubiera, karmi, nigdy nie okazując zniecierpliwienia. Przeżył z ciocią sześćdziesiąt lat i nadal ją kocha. Obserwuję ich i stwierdzam, że sakrament małżeństwa jest darem, ale też zobowiązaniem do ciągłego starania się o dobro tej drugiej osoby. Zazdroszczę cioci i sama kiedyś chciałabym być tak traktowana. W dzisiejszym płytkim i pustym świecie taki wujek to brylant. Życzę mu dużo zdrowia i jestem z niego dumna.