Czego nie robić, by wygrać małżeństwo?

W pierwszej chwili, gdy poproszono mnie, bym napisał, "czego nie należy robić, by małżeństwo mogło się udać", pomyślałem, że to złe postawienie sprawy. Przecież najważniejsze jest to, co się robi! A jednak po chwili zastanowienia doszedłem do wniosku, że to może być całkiem ciekawe i pożyteczne podejście. A więc do rzeczy.

Po pierwsze: nie kierować się egoizmem

Zaprzeczeniem postawy miłości (gotowość do ofiary na rzecz drugiego) jest postawa egoizmu (podporządkowywanie wszystkiego i wszystkich swej wygodzie, przyjemności czy nawet zachciankom). Wiele małżeństw nigdy nie zasmakowało cudownych owoców miłości właśnie przez obopólny egoizm. Im kto bardziej próbuje "się" urządzić w małżeństwie, tym szybciej dochodzi zwykle do wniosku, że małżeństwo mu "się" nie udało. Postawa egoizmu może być wynikiem niedorozwoju osobowości, czyli niedojrzałości, lub świadomego wyboru. Świadomy wybór, na bazie ideologii indywidualistycznych, by podporządkować wszystko i wszystkich sobie i swej wizji szczęścia, jest w gruncie rzeczy tragiczny, a skutki jego dosłownie opłakane. Odcina on bowiem człowiekowi definitywnie dostęp do jedynego źródła prawdziwego szczęścia, do miłości. Rzecz jasna uniemożliwia on przeżycie szczęścia w małżeństwie, nie mówiąc już o radościach rodzicielstwa. Przy takiej postawie logiczna jest również próba "używania" Boga do swoich celów. A głęboka, pełna pokory wiara i gotowość podjęcia krzyża jest wprost niemożliwa. W lepszej sytuacji są osoby egoistyczne "z niedojrzałości". Mają one szansę na rozwój i wzrost dojrzałości pod warunkiem, że uwierzą, iż jedyną drogą do tego szczytnego celu jest droga "pod górę", "pod prąd". (Na szczyt zawsze trzeba iść pod górę, a do źródła pod prąd). Nie ma dojrzałości bez wcześniejszego podjęcia trudu samowychowania, trudu budowy integracji wewnętrznej. Człowiek dojrzały, wewnętrznie zintegrowany jest wolny i może zadysponować sobą. Może wybrać drogę swojej życiowej miłości i wiernie (mimo trudności) kroczyć po niej do końca życia. Może osiągnąć szczęście tu, na ziemi, i... TAM.

PS Dla chcących uczciwie zerwać z egoizmem w relacji małżeńskiej podpowiadam: pytaj sam siebie, czy chciałbyś, by twoją ukochaną córeczkę mąż traktował tak, jak ty traktujesz swą żonę? Czy chciałabyś, by twój synek był tak traktowany przez żonę, jak ty traktujesz swojego męża?

Po drugie: nie igrać z uczuciami

Ostatnio spotykam się bardzo często z tragediami małżeńskimi, które zaczęły się od niewinnych zabaw, np. anonimowych flirtów przez internet. Z czasem dochodzi do zdrad i rozwodów nie tylko z winy mężczyzn, ale i przez kobiety. Właśnie dla kobiet uczucia są tak bardzo ważne i... tak często w małżeństwie niespełnione. Świat oszalał na punkcie uczuć, wmawiając, zwłaszcza kobietom, że uczucia i tylko one się w życiu liczą. Powszechnie uczucia są mylone z miłością. A przecież uczucia są z definicji zmienne. W efekcie całe rzesze młodych dziewcząt są wykorzystywane przez sprytnych "graczy" na uczuciach. Coraz liczniejsze (i to nieraz bardzo młode) żony zdradzają swych mężów. Coraz więcej jest rozwodów. Coraz więcej ludzi bez żadnej trwałej więzi bawi się seksualnie, bez dopuszczenia nawet myśli o dziecku, jedynie dla przeżyć, dla usprawiedliwienia nazywając to "miłością"... A ci wszyscy, którzy ten bałagan napędzają (bo na nim zarabiają), chciwie liczą swoje judaszowe srebrniki. Judaszowe, bo zarabiane na ludzkiej krzywdzie. Radość tak zarabiających jest przedwczesna, w ogólnym bowiem rozrachunku życiowym w "najdłuższym terminie" to po stokroć się nie opłaci. Pamiętam długą rozmowę ze znajomym (skądinąd przyzwoitym człowiekiem) tłumaczącym, że nie czyni żadnego zła, sprzedając "lekką" pornografię w swoim sklepiku. Widać łatwo zmienić poglądy, jeśli się na nich zarabia...

Podsumowując: uczucia w życiu są ważne i trzeba o nie dbać i je pielęgnować, jednak pod żadnym pozorem nie wolno poddać swego życia pod dyktat uczuć. Gdy uczucia uda się nam podporządkować rozumowi i woli, jesteśmy bezpieczni. Prawie! Albowiem kto stoi, niech baczy, by nie upadł.

Po trzecie: nie ranić

Sposobów ranienia jest nieskończenie wiele. Przeciętne małżeństwo (mimo że nieszkolone w tym względzie) ma spory repertuar "ciosów" dotkliwie raniących siebie nawzajem. Co gorsza, u niektórych małżeństw stosowanych przy każdej nadarzającej się okazji. Najłatwiej zranić drugą osobę, dotykając spraw, na które ona nie ma wpływu. Im rzecz dotyczy spraw ważniejszych i drażliwszych, tym rana boleśniejsza. Dotykanie terenów "świętości" rani najboleśniej i powoduje głębokie rozdarcie jedności małżeńskiej. Przykładem takiej świętości nietykalnej są rodzice i dom rodzinny. Zauważmy, że dziecko nie ma wpływu na to, w jakim domu mu przyszło wzrastać ani kim byli i jak żyli jego rodzice. Bez względu na to, czy pretensje współmałżonka do rodziców drugiego są uzasadnione, czy nie, atak na rodzinę, z której się wyszło, nie tylko boleśnie rani, ale niemal automatycznie ustawia przeciwko atakującemu. Tym samym żona i mąż stają do walki przeciwko sobie. Tu już nie chodzi tylko o ból. Tak rozpadają się małżeństwa. Naprawdę!

Innym przykładem może być wypominanie spraw z przeszłości. Niektóre małżeństwa zachowują się tak, jakby delektowały się wzajemnym wypominaniem dawnych win współmałżonka. Roboczo nazywam to "utratą instynktu samozachowawczego". To powoduje oczywiście, że rany nie mogą przyschnąć, zagoić się i w efekcie rozjątrzane bolą coraz bardziej.

Gdyby małżeństwa zaprzestały się ranić, instytucja rozwodów nie byłaby potrzebna.

Po czwarte: nie rozstawać się (na dłużej)

Krótkie rozstania (np. tygodniowy wyjazd do chorej matki) bywają nieraz bardzo odświeżające dla miłości małżeńskiej. Pozwalają do siebie zatęsknić i spojrzeć na siebie i na bolące nawet sprawy z pewnego dystansu, oddalenia. Dłuższe (już nawet kilkumiesięczne rozstanie) staje się śmiertelnym zagrożeniem dla jedności małżeńskiej. Chodzi między innymi o wystawiane na ciężką próbę uczucia. Zwłaszcza gdy jest to samotny wyjazd do obcego środowiska czy nawet kraju. Ileż krąży opowieści (niestety, nie zawsze zmyślonych) o pobytach w sanatorium. Ile osób, pod pretekstem podratowania zdrowia, wyjazd "na leczenie" traktuje jako czas "łowów" i przygód seksualnych. Ofiarami padają nierzadko całkiem niewinne osoby. Zauważyć można, że odwiecznie męski "zawód" myśliwego coraz skuteczniej opanowuje kobiety. Potrafią bezwzględnie w imię "prawa do szczęścia" niszczyć małżeństwa i zabierać ojca malutkim nawet dzieciom. Jednak szczytem zagrożenia są samotne długotrwałe wyjazdy zagraniczne. Cel wyjazdu bywa bardzo pozytywny, wręcz szlachetny. Zwykle chodzi o poprawę bytu rodziny, czy to bezpośrednio dzięki zarobionym pieniądzom, czy na przyszłość - przez podniesienie kwalifikacji pozwalających podjąć intratniejszą pracę. Czasem chodzi wręcz o zdobycie podstawowych środków na utrzymanie rodziny. Bez względu jednak na cel wyjazdu i najczystsze nawet intencje wyjeżdżającego długotrwała rozłąka nie służy dobru i jedności rodziny. Potwierdza to zarówno zwykła obserwacja życia, jak i prowadzone badania tego problemu. Po piąte: nie zapominać o drobiazgach

Losy bohaterów bajkowych zależą od heroicznych czynów. Wystarczy, że szewczyk zabije smoka, by... mogli "żyć długo i szczęśliwie". Życie jednak to nie bajka. Życie składa się z drobiazgów. Kochający mąż nie musi dokonywać wielkich czynów (poza pokonaniem bestii swego egoizmu). Wystarczy, by zauważył codzienny trud żony. Przytulił ją czasem i pochwalił. Podziękował za wszystkie robione przez nią prace na rzecz domu - zarówno te, które dostrzega, jak i te, których nawet nie zauważa. Ważne, by czasem dostrzegł, że żona ładnie wygląda czy pięknie nakryła do stołu, by pocieszał ją, gdy się smuci, i cieszył jej radościami, by zatroszczył się o nią, gdy się źle czuje, np. przynosząc herbatę do łóżka. Warto zadbać dodatkowo o namacalne drobiazgi: własnoręcznie zerwany kwiatek, liścik z zapewnieniem o miłości do żony, drobny choćby prezencik bez okazji. Ot, takie drobiazgi, a zapewniam, że potrafią uczynić szczęśliwą każdą żonę.

A mąż też potrzebuje jakichś gestów? Oj, jak bardzo. Lecz też nie potrzeba żadnych cudów. Jemu wystarczy podziw w oczach żony dla jego dzielności i mądrości. Uznanie i wdzięczność za ciężką pracę na rzecz domu. No i (ważne) radosna gotowość żony do wyrażania miłości przez współżycie. (To temat ważny z mnóstwem pułapek i... ran. Wymaga on spokojnego odrębnego omówienia).

Słowem - wyrażanie wzajemnej troski i miłości przez drobiazgi jest bezcenne dla komunii małżeńskiej.

Po szóste: nie unikać rozmów

Podstawowym narzędziem budowy komunii małżeńskiej jest poprawna komunikacja. Niestety, dość powszechnie małżeństwa mają poważne kłopoty z umiejętnością rozmawiania. Owszem, umieją rozmawiać, wypominając sobie najróżniejsze winy i zgłaszając rozliczne pretensje. Jednak takie rozmowy, zamiast zbliżać, oddalają od siebie małżonków. Umiejętności dobrej rozmowy pogłębiającej więź, budującej komunię osób można się na szczęście po prostu nauczyć. Jest to sztuka trudna, lecz bezwzględnie warta opanowania. Jest to temat sam w sobie wart szerszego omówienia, podjęcia przy innej okazji. (Przyspieszony kurs w tym względzie można odbyć na dwudniowych rekolekcjach "Spotkania Małżeńskie").

Po siódme: nie odchodzić od Boga

Nie znam lepszego zabezpieczenia małżeństwa ludzi wierzących jak mocne trzymanie się Boga. Znam za to wiele historii małżeństw, które w codziennym zagonieniu najpierw ograniczyły wspólną i osobistą modlitwę, potem praktyki (Msza Święta, sakramenty), by wreszcie po trochu odrzucać kolejne niewygodne zakazy i przykazania. Potem byli "wierzącymi, ale nie praktykującymi" albo "wierzącymi w Boga, ale odcinającymi się od Kościoła". Wreszcie następowało ostateczne odejście od Kościoła pod pretekstem, że jakiś ksiądz się pogubił albo powiedział coś niestosownego (zdaniem odbiorcy) z ambony lub w konfesjonale. A potem... tak jakoś dziwnie małżeństwo zaczynało się rozpadać. Bywało nieraz, że w myśl staropolskiego powiedzenia: "jak trwoga, to do Boga", osoba porzucona, zdradzona nagle się nawracała. Czasem naprawdę szczerze i trwale, lecz zwykle to nie pomagało nawrócić się małżonkowi, który odszedł.

Wystarczyłoby posłuchać Pawłowego "niech słońce nie zachodzi nad zagniewaniem waszym" i codziennie od dnia ślubu wspólnie klęknąć do modlitwy i wypowiedzieć słowa "i odpuść nam nasze winy jako i my odpuszczamy naszym winowajcom...", a do tragedii pewnie by nie doszło.

Jacek Pulikowski Tekst pochodzi gazety Nasz Dziennik Dodatek "W Rodzinie" Wasze komentarze: xyz: 04.03.2021, 16:47 sekcja komentarzy lepsza od artykułu Kasia: 16.01.2019, 09:07 Alan czemu kobiety nie potrafią dochować dziewictwa dla tego jedynego..? Bo wcześniej spotykają chłopców którzy na swej drodze chcą się tylko zabawić i rozkochują w sobie kobietę, ale nie traktują jej poważnie, kiedy kobieta chce z nim po seksie zostaje odtrącona i tak jest a potem po latach kobieta spotyka tego jedynego który chce z nią na zawsze zostać i nie myśl że nie ma wyrzutów sumienia wtedy. Każdy ma prawo do szansy i do wybaczenia. Nie rozpadnie się małżeństwo jeśli obie strony potrafią zaakceptować swoją przeszłość i pogodzić się z tym co było. Alan: 25.07.2017, 14:09 Czemu kobiety nie potrafią dochować dziewictwa dla tego jednego? potem małżeństwo z taką kobietą nie przetrwa czasu, niestety wiem to z doświadczenia. xxx: 20.06.2016, 14:08 Czaly czas aktualny temat... Tylko co robic jak egoizm jednej strony jest tak slepy, ze nie ma juz miejsca na ta druga osobe...jak rozmowa nie pomaga, jak lzy i smutek na twarzy nic nie mowia wspolmalzonkowi...a w koncu slyszymy slowa..." jak ci sie nie podoba to sie wyprowadz..." Gdzie konczy sie milosc malzenska, poswiecenie...nadzieja ponad wszystko. Gdzie sa granice jezeli ktos nieustanie depcze i niszczy milosc... Gośka: 09.08.2012, 00:40 W pełni zgadzam się z wszystkimi podanymi tu radami.Ze swej strony dodałabym jeszcze takie: *Nie zakładać złej woli współmałżonka *Nie biegać nagminnie z problemami małżeńskimi do rodziców/kumpli/przyjaciółek *Nie twierdzić,że którakolwiek ze stron ma być posłuszna/poddana drugiej w sposób jednostronny ewa 20.05.09: 20.05.2009, 23:35 ja jestem za rodzino i malzenstwem modle sie za wszystkie malzenstwa i rodziny oby milosc zawsze z nami byla mezatka 24.02.2009: 24.02.2009, 12:30 swietny tekst akurat taki jest mi potrzebny do tego zeby podjac wazna decyzje w zyciu poraz drugi. Kasia: 24.10.2008, 15:35 Siwetny tekst,dziekuje za te slowa. dc: 30.01.2008, 16:14 a co wtedy kiedy już się coś stało?i mąż nie chce przebaczyć i odchodzi i nawet nie chce rozmawiać i słyszeć o powrocir bo tak został zraniony i żadna skrucha i błagania nie pomagają? ja: 13.10.2007, 22:32 ciężko żyć szczęśliwie, gdy jedna strona odgradza się murem... nieszczęśliwa: 07.06.2007, 13:19 Święte słowa dobrze że weszłam na tą strone. czytam wszystkie teksty które dotyczą ratowania małżeństwa. Dla takich ludzi jak autor tej strony powinni pomniki ku chwale stawiać naprawdę!!! takie słowa są bardzo cenne i te porady poprostu być może uratują nie jednemu człowiekowi życie małżeńskie. Ta strona jest cudowna. Bardzo serdecznie pozdrawiam autora : 03.04.2007, 13:53 piekny tekst! i na pewno przemówi do małzonków bo napisany przez swieckiego a niektórzy małzonkowie mają jakieś schizy i pultają się ze księza nic nie mogą wiedziec o małzenstwie... pozdrawiam autora ;] (1) Autor Treść Nowości św. Apoloniusz Modlitwa do św. Apoloniusza Modlitwa do św. Ryszarda Pampuri Kto zmartwił mamę? Wielkanocny ślub Katedra w Chartres Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 Poprzednia [ Powrót ] Następna