Miłość na odległość? - Miłość

No właśnie, czy miłość na odległość ma sens? Chciałoby si?powiedzie? nie, bo jaka to miłość, która nie opiera si?na systematycznym spotykaniu, na widywaniu siebie w codzienności. Jaki to związek kiedy widzimy si?nie wtedy kiedy tego pragniemy tylko wtedy gdy jest np. przerwa świąteczna, wakacje albo urlop w pracy. Więc chciałby si?odpowiedzie? że taka miłość nie ma sensu ale odpowiemy filozoficznie: to zależy. A odpowiemy tak dlatego, że mimo wszystko znamy przypadki związków, które przez jaki?czas (czasem długi) były związkami na odległość a teraz s?z tego dobre małżeństwa. Osobiście troch?nas dziwi jak można kochając si?wytrzyma?rozłąk?i odległość kilkuset kilometrów nieraz przez kilka lat, ale s?tacy ludzie, którzy wytrzymuj? S?te?tacy, którzy nie wytrzymuj? To wszystko bowiem zależy od tego na jakim etapie jest związek, jak dojrzali s?ludzie, czy jest to rozłąka przejściowa czy tak było od zawsze. Jeśli chodzi o początki znajomości to bylibyśmy ostrożni. Bo te początki najbardziej potrzebuj?częstych kontaktów, gdy?na odległość pozna?si?nie można a poznanie jest przecie?konieczne, by kogo?pokocha? no bo jak można kocha?kogo?kogo tak naprawd?nie znamy? Zakocha?si?- i owszem, można, ale to przecie?nie miłość. Sms-y, listy to nie to samo. Człowieka poznaje si?we wspólnej pracy, podczas wycieczek, widząc jak ma w pokoju, jak odnosi si?do bliskich. Tego na odległość nie zobaczysz.

Niebezpieczeństwo takich związków polega na tym, że na odległość kocha si?przeważnie nie realn?osob?a własne wyobrażenia o niej. Tak, bo widząc si?raz na kilka tygodni lub miesięcy jesteśmy oczarowani sob? stęsknieni, szczęśliwi, że wreszcie si?widzimy. Staramy si?więc najpierw jak najlepiej do tego spotkania przygotowa? Dziewczyny robi?sobie fryzur? piękny makija? chłopcy przychodz?pachnący, w wyprasowanych koszulach i nawet sprzątaj?na błysk w pokoju. Potem chcemy sobie jak najwięcej opowiedzie? jak najwięcej pokaza? jak najbardziej okaza?tej drugiej osobie jak jest dla nas ważna. A poniewa?jest tak ważna no to naturalnie traktujemy j?jak gościa honorowego, który nic nie musi robi? no bo wszystko zostało przygotowane wcześniej. Nie ma więc z reguły wspólnego przygotowania posiłku, nie ma zmywania, nie zapędzamy te?chłopaka do przykręcania obluzowanej śruby w szafce. S?za to spacery, rozmowy, filmy. Co najwyżej razem wyprowadzicie psa. Jest uroczyście, jest wspaniały nastrój i radość. Po prostu jest święto. I pięknie, bo randki, zwłaszcza te pierwsze maj?w sobie co?odświętnego. Nikt przecie?nie zaczyna znajomości od wspólnego sprzątania, ale po jakim?czasie, kiedy poznajemy si?coraz lepiej, kiedy przebywamy ze sob?coraz więcej zaczynamy bywa?ze sob?nie tylko na kawie czy w kinie, ale te?na zakupach. Gdy chłopak przychodzi do nas to nie tylko rozmawiamy przy herbacie słuchając ulubionej muzyki ale pomaga nam przestawi?co?ciężkiego. A chłopak bez oporów prosi dziewczyn?by mu przyszyła wypruty suwak. Zaczynamy wspólnie przygotowywa?co?do jedzenia. I to jest najzupełniej normalne, bo przecie?życie codzienne z takich rzeczy si?składa. I w takich rzeczach możemy zobaczy?jak kto?naprawd?si?zachowuje, jakie ma zwyczaje, co jest dla niego ważne. Ale w związkach na odległość właśnie tej codzienności brakuje.

I jeszcze jeden ważny element. Gdy spotykamy si?okazjonalnie jesteśmy wypoczęci, zadbani, mamy czas tylko dla siebie. I znów: nie widzimy si?w zmęczeniu, pośpiechu, zdenerwowaniu, kiedy mamy kiepski humor, problem albo mamy wszystkiego dość, rozmawia?nam si?nie chce i najchętniej poszlibyśmy spa? Dlatego potem jest tyle rozczarowa? tyle rozsta?niby dobrze zapowiadających si?relacji. Albo nawet szoku przeżytego po ślubie, bo przecie?miało by?inaczej. Bo nagle ci ludzie, dla których randki były zawsze świętem zaczynaj?widzie?siebie wracających z pracy i zamiast kwiatów przynoszących do domu żal na szefa i siatki z zakupami. Bo nagle ta zawsze pięknie wyglądająca dziewczyna wiąże włosy na gumk?i na dodatek przypala zup? Bo ten zadbany chłopak nie zawsze si?goli i na dodatek przez tydzie?chodzi w tym samym swetrze, cho?wcześniej mia?wyprasowan?koszul? A teraz wcale tej koszuli mu si?nie chce uprasowa? No właśnie, a może na randk?to wcale nie on j?prasowa?tylko np. mama?

Zdziwienie i rozczarowanie rośnie. Na domiar złego w domu prócz zapachu nastrojowych świec częściej czu?zapach gotowanej kapusty a biurko w pokoju, które przez randk?było zawsze wysprzątane teraz zarasta papierami i innymi rupieciami. W dodatku on zbyt długo przesiaduje przy komputerze a ona nie może si?doprosi?by wyniós?śmieci czy pokroi?warzywa na sałatk? Rozmowy te?nie s?ju?tak ekscytujące i głębokie, często brakuje na nie czasu. Wychodzi na jaw, że on wcale nie lubi i pomidorówki i ruskich pierogów, cho?wcześniej wszystko mu smakowało. Okazuje si? że ona nie przepada za muzyk? której on słucha, cho?wcześniej pożyczała płyty jego zespołu. OjCo tu si?stało? Anonic. To po prostu codzienność. Oczywiście to wcale nie jest tak, że jak jesteśmy ze sob?dłużej to ju?nie musimy si?o siebie stara? nie musimy o siebie dba?i możemy wreszcie pokaza?swoje prawdziwe "ja" - bez żadnych zahamowa? Nie, nie, o siebie to i w małżeństwie trzeba dba?i w domu trzeba sprząta?zawsze i tak naprawd?należy wzajemnie sobie pomaga?i dąży?do tego, byśmy zawsze byli dla siebie atrakcyjni i na sobie nam zależało. Trzeba si?o sobie nawzajem ciągle na nowo stara? Ale zmierzamy do tego, że związek nie składa si?tylko z samych pięknych chwil. Więcej jest w nim tego czym naprawd?żyjemy na co dzie? I dlatego właśnie od tej strony, od tych naszych zwykłych stron i zajęć trzeba si?pozna?

Ale to nie wszystko, bo to o czym napisaliśmy cho?ważne nie jest czynnikiem decydującym o byciu z dan?osob? Najważniejsze jest przecie?poznanie poglądów drugiej osoby, jej wartości. I znów: nie tylko poprzez rozmow? ale poprzez konkretne czyny. Jeśli deklarujemy si?jako wierzący to chodźmy razem w niedziel?do kościoła, razem przyjmujmy Komuni?św., módlmy si?wspólnie. Jeśli mówimy o czystości przedmałżeńskiej to te?dajmy tego świadectwo naszym zachowaniem. Jeśli opowiadamy jak ważna jest dla nas rodzina to zobaczmy jak chłopak czy dziewczyna odnosi si?do swojej matki, ojca, rodzeństwa, jak im pomaga. Jeśli kto?twierdzi, że interesuje si?sztuk?to pójdźmy razem na wystaw? do teatru - zobaczmy ja to wygląda w praktyce, żeby si?nie okazało, że to było tylko takie gadanie żeby zrobi?dobre wrażenie, a tak naprawd?malarstwa nie znosz?a w teatrze ziewam, bo mnie to nudzi, za?najbardziej lubi?filmy akcji. I uwaga: my wcale nie mówimy, że to źle, ze kto?słucha muzyki pop czy lubi komedie - chcemy tylko podkreśli? że rzeczywiście trzeba pozna?kogo?od tej strony, żeby potem nie było rozczarowa?czy nawet posądzenia o kłamstwo czy "granie". Bo nie można "gra? przed ukochan?osob?kogo?kim si?nie jest. To zwykłe oszustwo a poza tym prędzej czy później wyjdzie na jaw i uderzy w nas. Dlatego bądźmy szczerzy i pokazujmy swoje prawdziwe "ja". Nie musisz zna?si?na literaturze współczesnej, nie musisz lubi?owoców morza. Tylko szczerze o tym powiedz i daj si?pozna?naprawd? Naprawd?- czyli w działaniu, w "realu".

No to wracamy do tej odległości. Jak widzimy pozna?si?na odległość nie da. Później, gdy ludzie ju?si?dobrze znaj?to oczywiście będzie im siebie bardzo brakowało ale łatwiej znios?czasow?rozłąk? zwłaszcza jeśli w perspektywie będzie inna wizja np. będziecie mogli studiowa?lub pracowa?w jednym mieście albo przynajmniej w takiej odległości by możliwe było spotykanie si?np. w weekend. Chodzi te?o potrzeby emocjonalne. Czasem po prostu potrzebujemy zobaczy?si?kiedy mamy problem, kiedy kto?nam zrobi?przykrość lub wręcz odwrotnie - odniesiemy jaki?sukces, co?nas mile zaskoczy i chcemy podzieli?si?radości? No i zwyczajnie: im związek bardziej si?rozwija tym bardziej siebie nawzajem potrzebujemy, tym bardziej pragniemy wyrazi?swoj?miłość. Nie mówiąc ju?o tym, że kiedy para jest ju?narzeczeństwem to nawet w kontekście przygotowa?do ślubu konieczne jest by widzieli si?jak najczęściej. Nie da si?przecie?wszystkiego pozałatwia?przez telefon a i nauki przedślubne musicie odby?wspólnie.

Dlatego mi Drodzy nie odradzając nikomu "miłości na odległość" zachęcamy do jak najczęstszego spotykania si? tak byście i mieli poczucie, że jesteście z kim?faktycznie. Bo sama odległość to nie powód by miłość umarła. Jeśli uczucie jest prawdziwe, jeśli Wam na sobie zależy to macie tylko większe pole do popisu. Odczuwacie swój brak, tęsknicie - to Wam bardziej uświadamia jak jesteście dla siebie ważni. Trudniej Wam bo np. kiedy potrzebujecie nagłej obecności drugiego to nie zawsze jest to możliwe. Ale to dla Was czas na umocnienie miłości, taka mała próba. Czasem ludzie s?od siebie oddaleni tysiące kilometrów ale to nie jest przeszkod?i decyduj?si?na ślub. To zatem jest możliwe.

A na koniec ciekawostka. Czasem dostajemy listy od zakochanych, którzy pytaj?o sens miłości na odległość, a tymczasem okazuje si? że dzieli ich... 15-30 kilometrów. No, taka odległość to nie odległość. W Warszawie czasem o obrębie miasta s?większe odległości. Myśl? że w takiej sytuacji rower rozwiązałby spraw? no w zimie autobus. Jeśli jeszcze chodzicie do szkoły - nie musicie si?przecie?spotyka?codziennie, od tego s?weekendy, w tygodniu i tak będziecie mieli sporo obowiązków. Dlatego jeśli kto?deklaruje uczucia a pyta o tak?odległość to zawsze mamy wątpliwości czy naprawd?chce by z t?osob? Bo jeśli kocha si?naprawd?jest si?w stanie zakasa?rękawy, spręży?si?w tygodniu, żeby mie?wolny weekend i spotka?si? To byłoby zbyt okrutne, żeby z powodu marnych 30 (lub nawet więcej) kilometrów rozsta?si?z kim?kogo si?kocha. Ten czas to próba dla Was. Jeśli wyjdziecie z niej zwycięsko, jeśli tak ułożycie swoje zajęcia, żeby znaleźć czas dla siebie to macie dużą szanse na szczęśliwy związek. Ale trzeba tego chcie?i stara?si?pokona?przeszkody.

Kasia i Tomek Redakcja portalu Wasze komentarze: MALINKA: 26.10.2013, 21:03 Zazdroszcze tym którzy piszą ze IM sie udało...ja poznałam kogos oddalonego o prawie 300km,widzielismy sie tylko raz bo zawsze jak on miał przyjechac do mnie to zawsze coS sie złego działo....ostatnim razem poddał sie i powiedział zebym szukała sobie kogos na miejscu... A miało byc całkiem inaczej...i mimo tego żę minęło juz dwa miesiace i zycie toczy sie dalej to ja mam wrazenie ze nie spotkam już kogoś tak wyjątkowego jak ON. Mamy nadal kontakt ale to już nie jest takie samo...wiem ze nie moe sie narzucać ale boje sie ze Go trace...nie wiem co robic bo on unika kontaktu ze mna... ulka: 13.10.2013, 20:22 ja już mam troszkę lat nie będę zdradzała swojego wieku nie to ze się wstydzę ale wole nie pisać poznałam kogos ponad 2 lata temu na jednej z gier on mieszka odemnie około 460 km przez ten czas nie spotkałam się z nim nigdy zapraszałam go na wesele w ubiegłym roku ale z powodu pracy nie mogł przyjechać tesknie z anim caly czas rozmawiamy przez telefon skejpa wiemy o sobie wszystko rozmawiałam z jego rodzicami dziecmi sa spko jedyna przeszkoda jaka jest to mieszkanie ale na początek zawsze można cos wynająć kocham go całym sercem nie raz go zdenerwowałam nagadałam obraził si enie raz ale dalej utrzymujemy ta znajomość nie raz płakałam przez pewne kobiety które maja rodziny chciały nas rozdzielić ale to mija jestem z anim w 100 procentach może to dziwne co pisze ale całowiek wswoimm zyciu darzy do szczesliwosci bycia kochanym ja pragne się wzyciu usmiechac czuc się bezpiecznie nie wiem co z tego wyjdzie dalej bo nikt z nas niewie i nie zna zycia ale nie trace nadziei ze będzie wszystko oki pozdr i mam nadzieje ze jeszcze tu cos napisze miłego Lidka: 22.09.2013, 19:48 Ja poznałam mojego ukochanego przez internet ,już wtedy pracowałam za granicą.Spotkaliśmy się gdy byłam na urlopie w Pl.I tak się zaczął nasz związek na odległosc/w pl mamy do siebie 380 km a z Niemiec ja mam doniego jakieś 500.Trwamy tak jakieś 4 lata ,czasem weekend albo każdy urlop jesteśmy razem.Trudne to bardzo mielismy już chwile zwatpienia.czasem myślę co dalej.Jak na razie on mówi że jest ok wczesniej chciał skonczyć że nie da rady.Teraz znów sie widujemy . mm: 25.08.2013, 00:37 Nas dzieli wow.... kilometrów. Po 5 letnim normalnym związku, mój mężczyzna wyjechał do CHIN !!! Widujemy się raz na pół roku. Kochamy się i mam nadzieję że tak pozostanie mimo odległości która nas będzie dzielić jeszcze kilka lat. sabinaaa: 12.08.2013, 12:09 Mój facet wyjeżdżał do Kanady. Najpierw czekałam na niego w Polsce 7 miesięcy, a później po miesiącu normalności jeszcze 4. Było mi niesamowicie ciężko, bo wiadomo... ciągłe czekanie na to, kiedy zadzwoni, napisze, kiedy go zobaczę.. żyłam jak taki suchy liść, ale oboje przyjęliśmy, że to ostatni jego wyjazd i że musimy to po prostu przetrwać. Po powrocie okazało się, że firma przedłużyła z nim umowę o pracę i nie wie na jak długo wyjedzie tym razem (bo wiadomo jak jest z pracą za granicą - dzisiaj jest, jutro jej nie ma) i w takiej sytuacji najrozsądniej było się rozstać, bo ja niestety nie mogłam i nadal nie mogę tam polecieć. Nie miałam pretensji o to, że wyjeżdża, bo ta praca to jego życiowa szansa i byłam w stanie to zrozumieć, ale miałam ogromny żal o to, że nie poinformował mnie o swoich planach wcześniej, nie przygotował mnie na to i przez to czułam się nie wzięta pod uwagę i nieważna dla niego, chociaż doskonale pamiętam jak słowa nie mogły przejść mu przez gardło kiedy próbował mi o tym wszystkim powiedzieć. Po jego wyjeździe cały mój świat się zawalił... przez połowę dnia i połowę nocy dławiłam się łzami i trwało to kilka tygodni dopóki nie zaczęłam próbować normalnie funkcjonować wśród ludzi. Minęło już ponad pół roku, a mi nadal jest ciężko, bo nadal tęsknie i nadal kocham, o żadnym nowym facecie nie ma mowy, mimo, że czasem czuję się naprawdę samotna. Bywa, że myślę, sobie "nabrałam dystansu, jeszcze trochę i wyleczę się z tego uczucia", ale wystarczy, że natknę się na jego zdjęcie, zapach perfum, czy chociażby kogoś z jego rodziny, znajomych i wszystkie wspomnienia zaczynają wracać i mam wrażenie, że kocham go mocniej niż na początku. malgosia: 11.08.2013, 18:43 moja historia jest dramatyczna.poznalam damiana w sklepie,robil u mnie zakupy.pracowal u sasiada,wyknczal mu dom.codziennie wpadal pogadac ze mna i nie widzialam nic w tym zlego.damiana zycie nieoszczedzalo a imi nie bylo lekko w zyciu.podobne przezycia sprawily ze zblizylismy sie do siebie,rozumielismy siebez slow.po dwoch miesiacach zauwazylismy zejestesmy w sobie zakochani.a nie tak mialo byc. ja mam rodzine.damian wyjechal by nie przeszkadzac mi wzyciu.minal rok nadal jestesmy zakochani i strasznie tesknimy.on czeka.a ja jestem w matni toja: 02.07.2013, 17:08 Ja jestem ze swoim partnerem od 4 lat. Dwa lata ze sobą mieszkamy ( o ile można tak to nazwać:-)). On jest z północy a ja z południa polski a pracę ma taka ze jeździ po polsce i w domu jest co dwa tyg na weekend średnio od 4-6 dni w miesiącu. Mi jest bardzo ciężko bo wszystko na mojej głowie ale nie moge narzekac bo jak jest w domu przejmuje większość obowiązków i stara się żebym jak najwięcej wypoczela i nabrała siły na kolejne dwa tyg:-). Staramy się spędzać ze sobą tyle czasu ile to jest możliwe i choć nie jest łatwo to jesteśmy szczesliwi. Rozlaka i tęsknota jeszcze mocniej umacnia nas związek choć każdy z nas ma czasem gorsze dni więc na zmiane się wspierwamy. Kiedyś powiedziała bym ze taki związek nie ma sensu teraz twierdzę inaczej i chce wiezyc w to ze będzie tylko lepiej. Jak nie teraz to na starość będziemy mieć więcej czasu dla siebie i cieszyć się ze tyle przetrwalismy i wciąż jesteśmy razem:-). Powodzenia dla wszystkich w rozlace i wiary w swoich partnerów oraz szczęścia i samych pogodnych chwil spedzonych razem:-):-). prawdziwe uczucie przetrwa tysiące km neversaynever: 29.06.2013, 17:05 Mój ukochany mieszka 3500km ode mnie. Czasami jest ciężko,dzielą nas nawet kontynenty. Ale miłość jest w stanie wiele wytrzymać,nawet chwile zwątpienia. Emi: 29.05.2013, 00:35 nas dzieki 250 km nie jest latwo ale sie kochamy a prawdziwa milosc wszystko przetrwa! :) jaaaa: 19.05.2013, 21:29 a on mnie ni chce Ameryka: 15.05.2013, 06:56 A nas dzieli caly Ocean, to ponad 8000 km. Czekamy nie cierpliwie az przyjdzie wrzesien i przytulimy sie na lotnisku i marzy sie nam zebysmy zawsze mogli byc blisko, tylko czy prawo pozwoli nam spelnic marzenia, zobaczymy. Ja wierze ze sie uda... Duze B: 23.04.2013, 02:30 A ja wam opowiem moją historie... Pewnego razu za młodych lat grałem sobie w gierke przez neta i poznałem tam taka jedna dziewczynę . Najpierw zaczeliśmy normalnie pisać. Strasznie dobrze sie dogadywaliśmy . Pisaliśmy około hmmm roku bez przerwy choć nigdy jej nie widziałem. Niestety wyjechałem do pracy i kontakt nam sie urwał na jakiś rok. Po powrocie do domu mysle sobie a wejde na tą gierke zobacze co sie dzieje i czy jeszcze istnieje. W chodzę patrze a tu jest ta dziewczyna .. Od razu zagadałem itd. Znów zaczeliśmy pisać gadać aż w końcu postanowiliśmy zobaczyć sie na skypie. Po 2 miesiącach od mojej pierwszej rozmowy z nią po powrocie pojechałem do niej na drugi koniec polski , potem zabrałem ją do siebie na kilka dni. Niestety z wielu przyczyn nie moge być u niej. Jesteśmy ze sobą choć dzieli nas cała polska , choć problem na problemie powstaje. Jesteśmy ze sobą kochamy sie i robimy wszystko zeby być ze sobą już na zawsze. A więc powiek krótko, odległość nie ma znaczenia jak i wiek. Mój dziadek był starszy od babki o 10 lat. Od wujka jest starsza od 10 i jakoś nikomu to nie przeszkadza . Jeśli poznałeś/łaś kogoś pokochałeś go/ją to nie ma siły która zatrzyma wasze uczucia i dacie sobie rade choćbyście nie wiem jak daleko od siebie mieszkali ! Pamiętajcie że jeśli sie czegoś na prawdę pragnie to dąży sie do celu pokonując wszyskie przeszkody :) Nie zwracajcie uwagi na to co będą o was mówić ludzie... ze daleko ... ze nie ma sensu ... BO TO NIE PRAWDA ! Powodzenia życzę wszystkim :) Hiacynt: 11.04.2013, 09:39 A nas dzieli 529 km i jak to powiedziała moja ukochana "żyję na walizkach". No i co z tego ? Czasem jest gorzej, czasem lepiej, ale zawsze jakoś jest. Już jechałem na narty z ukochaną (nie moją) poduszką i nowym zlewozmywakiem, bo tak trzeba było. Jest ciężko, ale najważniejsze jest uczucie i nadzieja, że kiedyś będziemy na codzień razem, choć zapewne wówczas radość każdego spotkania nam spowszednieje. Konkluzja: chcecie mieć miłość "z rozsądkiem" czy wytrwałą i gorącą ? Bo wszystkiego w życiu chyba mieć się nie da :) Pozdrawiam wszystkich tęskniących. daria: 10.04.2013, 07:36 Witam, ja mialam 14 lat a on 20 gdy sie poznalismy. Zaczelismy pisac przez wiadomosci sieciowe. Widzielismy sie tylko na zdjeciach. Zaczelismy nasz zwiazek przez telefon ale on byl przekonany ze to bedzie tylko takie wirtualne chodzenie bo dzieli nas za duzo kilometrow. Az po dwoch miesiacach spotkalismy sie w moich okolicach. Bylo jedno spotkanie potem drugie i nastepne. Dzielilo nas 140 km. Na poczatku przyjezdzal pociagiem. Byl w kazdy weekend. Potem zdal prawko i bylo lepiej. Poswiecal sie bardzo. Przyjezdzal juz w piatki pomimo ze mial badzo ciezka prace i wracal wieczorem, nie przerazalo go to ze przed nim kawal drogi i ciezkie warunki np zima. Jezdzil tak do mnie 4 lata. Od pol roku mieszkamy razem. Za 5 miesiecy slub. Jestesmy ze soba strasznie szczesliwi mimo klotni i naszych humorow. Wiec warto pczekac. Jesli bardzo kochacie to wytrzymacie kazdy kilometr ktory was dzieli. wiktoria mróz: 28.03.2013, 21:56 mam chłopaka i szukam nowego! Uuuuuu: 19.03.2013, 19:56 3 lata... 1000km... czasem bywa ciężko ... ale... Layla: 18.03.2013, 13:22 U nas: 3.500 km... Kika123: 01.03.2013, 10:10 Witam!Też mam taki sam problem jak większość z Was....Otóż mój chłopak wyjeżdża na dwa m-ce do Szwecji do pracy:( Dodam że jesteśmy ze sobą trzy lata. Nie wiem jak ja wytrzymam tyle czasu bez niego,boję się że to nie przetrwa chociaż on mnie zapewnia,że mnie bardzo kocha i nigdy się nie rozstaniemy (nawet planujemy wspólną przyszłość razem na całe życie).Obiecuję mi ze będzie codziennie dzwonić oczywiście mu wierze ale...... najbardziej brakować mi będzie jego bliskości bo dla mnie to aż dwa m-ce bez niego!!! Chciała bym zasnąć na ten czas i obudzić się jak już był by przy mnie,ale niestety tak się nie da!!!;(Kocham go bardzo i jakoś będziemy musieli razem to przetrwać,chociaż jeszcze nie dopuszczam do siebie tej myśli ze tyle czasu nie będziemy się widzieć!Tragedia!!!!:( zakochana: 25.02.2013, 12:59 Xpel ma sens! nas dzieli 700km i sobie radzimy.. Nikola: 24.02.2013, 01:53 Hej jak przeczytałam to miałoś na odlegloś (30 km) to w ogole jest masakra. Ja mam 16 lat a mój chlopak 17. jestesmy ze soba już ponad 3 lata aż do teraz. kiedy zaczelismy ze soba być widywalismy sie codziennie nie było dnia. zawze robilismy wszytsko razem samacery oglądanie filmów i w ogóle. strasznie mi sie podobało ale nie dawno z jakieś 6 miesiacy temu mój tata sie przeprowadził do angli bo i my niestety też ja z moim rodzeństwem. strasznie to przeżyłam musiałam go zostawic w polsce samego teraz jesteśmy oddaleni od siebie tysiace kilometrów i dalej jesteśmy ze soba ale mówie wam to nie jest łatwa straznie sie teskni. no ale niestety nie mozn byc przy sobie tym bardziej jak rodzice nie pozwalaja jechac do polski albo nie ma sie kasy to jest porazka. ja z moim chłopakiem czesto sie kłóciliśmy o wszytsko straznie nawet były propozycje żeby to wszytsko skończyć ale lepiej przetrwac te kłutnie bo potem takie małe błachostki nas nie rozdzila kocham go i mam nadzieje że jak skończy 18 przyjedzie do mnie i moim daniem miłość na odległość może wytrzymac czasem ma sens ale nie zawsze wytrzymuje :* [1] [2] [3] (4) [5] [6] [7] [8] [9] Autor Treść Nowości św. Agnieszka z Montepulciano Modlitwa do św. Agnieszki z Montepulciano Litania do św. Agnieszki z Montepulciano Do La Salette przybywają pielgrzymi z całego świata Drugi znak - wielki smok (Ap 12,3-6) Czy apostolskie zalecenie powstrzymywania się od krwi dziś już nie obowiązuje? Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 Poprzednia [ Powrót ] Następna