Szarak0tka - Poezja

Szarak0tka

"Mój Psalm" (Psalm 1979)

Ratuj mnie Panie, głębia smutku mnie zalewa
duszę się jej ilością.
Nie proszę nikogo o pomoc, bo nikt mnie nie usłyszy
tylko Ty jeden rozumiesz mój ból i smutek.
Nie mam już siły bronić się
chciałbym przestać oddychać i odejść w niepamięć
ale to nie pora byś mnie zabrał Panie.
Wrogowie  najbliżsi
zniszczyli resztki mojej ludzkości
zabrali strzępki uczuć, którymi mnie obdarowałeś
a po miłości, wierze, nadziei zostały jeno pustki.
Już ból tylko czuję i nic więcej.
Boże Ty jeden mnie znasz
nie ukryję przed Tobą swojego oblicza
wybacz mi moje winy choć Ty
bo pewnie ja sam nie będę w stanie sobie wybaczyć.
Dla Ciebie Panie staram się znosić ból, pogardę innych
choć czasem nie daję rady
słaby robak jestem - czy mi to kiedyś też wybaczysz?
Gdy nie mam już sił
dałeś mi łzy, więc siadam i płaczę.
Już nie mam przyjaciół, wygnałeś mnie niedaleko
a czuję się jakbym był na innym końcu świata.
Rodzina odsunęła się ode mnie
brak czasu nas pożera.
I modlę się do Ciebie choć wyuczonymi frazami
inaczej nie potrafię - mimo, że czuję jakbyś mnie nie słuchał.
choć Ty pewnie bliżej jesteś niż mi się to wydaje
(czuję tak jakby Cię nie było wcale od dawna).
I tęsknię od kilku lat
raz szukam Cię
raz zapominam
innym razem tłumaczę się przed samą sobą
- Ty nie potrzebujesz mojego wytłumaczenia.
Dobrze wiesz jak mi źle
tylko Ty potrafisz wypełnić moją pustkę.

P. S. Tylko Ty jesteś moim lekarzem.

"Kryzys" tylko pusta przestrzeń we mnie jak Wszechświat głuche echo nie ma się nawet gdzie odbić żadne meteoryty nie są przeszkodą ucieka w zapomnienie gdzie siebie odnaleźć myśl nie uchwytna nie mam jej na czym zawiesić pustka tylko czasami masa kłopotów jednym pędem przeleci po mnie stado przestraszonych koni próbuje otrzepać się z błota ono przenika przez każdy milimetr kwadratowy mojego ciała wnika w głąb duszy serce już dawno straciło swój bordowy połysk "Wyrzuty" Wypełzło stado robali dnia pewnego wszczepiło się we mnie jak pijawki. Wyssało siły do walki myśleć się nie chce żyć i oddychać. Nie mam sił otrząsnąć się nie potrafię dawne sprawy wracają jak ptaki z ciepłych krajów. Tępy ból głowy któryś dzień z kolei z nadmiaru myśli. "Ból" Chcę żyć oczy bledną jak w obłędzie. Czy znieść coś jeszcze mogę czy poczekać na przypływ niespodziewanych sił?! Puls szybciej nie może biegnie jakby chciał wylecieć z wyznaczonego toru aorta pulsuje krew się burzy i nie ze szczęścia... Nadymają się powietrzem moje skronie raz malutkie są raz zaś wielki jak balon, który resztkami sił już tylko trzyma się w jednej całości. A gdy pęknie rozpada się na tysiące kawałków oblepiając ciało dziecka. Ja prysnę jak bańka mydlana nie zostawię po sobie ani kropli krwi polecę każdą częścią w inną stronę świata zawieszę w próżni moje kości. Ból zostanie na ziemi. Wasze komentarze: Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy. Autor Treść Nowości św. Ekspedyt Modlitwa do św. Ekspedyta Litania do św. Ekspedyta św. Elfeg św. Leon IX Urodziny jeżyka Jasia Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 [ Powrót ]

[ Strona główna ]

Polityka Prywatności | Kontakt - formularz | Kontakt