Od bierzmowania do małżeństwaByłem człowiekiem samotnym do 47 roku życia. Moja samotność trwała tak długo, że zacząłem się zastanawiać, czy nie jest moim powołaniem.Dodatkowo myśl o założeniu rodziny wywoływała we mnie pewne lęki. Przez lata budowałem w sobie negatywny obraz małżeństwa. Rosłem w środowisku, w którym często narzekano na współmałżonka, znacznie starsze ode mnie rodzeństwo miało wiele negatywnych doświadczeń w małżeństwie. Jako młody chłopak czułem się zagubiony i niepewny i w takim stanie żyłem przez wiele lat.
Pan Bóg przygotował mi jednak drogę wychodzenia z samotności i odkrywania powołania do życia w małżeństwie -długą drogę. Wszystko zaczęło się od momentu radykalnego wyjścia z domu rodzinnego i spotkania środowiska dominikańskiego w Krakowie, przede wszystkim osób związanych z czasopismem "List". Dla ludzi, z którymi pracowałem byłem osobą samotną z wyboru, ale był to fałszywy obraz, ponieważ wewnątrz przeżywałem boleśnie moją niechcianą samotność, która nie była - jak później odkryłem - moim powołaniem. Wtedy też zaczął się proces mojego nawrócenia i odkrywania rzeczywistego powołania. Za sprawą przyjaciół z "Listu" zaczęło się moje "bywanie" u jezuitów w Częstochowie. Tam zacząłem odkrywać, skąd moje problemy ze znalezieniem partnera życiowego: Rodzice nie umieli przygotować nas (mnie i mojego rodzeństwa) do związku z drugą osobą, dlatego dziś mogę powiedzieć, że dobrze się stało, iż w młodości nie zawarłem związku małżeńskiego - nie dojrzałem jeszcze wtedy do małżeństwa. W czasie mojego nawrócenia i kontaktów z jezuitami zacząłem poznawać siebie, musiałem się zderzyć z pewnymi prawdami o sobie, przepracować je. odkryć swoją tożsamość i zacząć odkrywać wartości do tej pory niedoceniane.
W pewnym momencie uświadomiłem sobie, że nie mam sakramentu bierzmowania, który niby wcześniej przyjąłem. Z pomocą ojców dominikanów trafiłem do katechumenatu w duszpasterstwie akademickim. Gdy świadomy i przygotowany przyjąłem ten sakrament dojrzałości chrześcijańskiej, może to zabrzmi "bajkowo", pewne decyzje zaczęły przychodzić łatwiej. Miałem wrażenie, że zacząłem układać w całość porozrzucane kawałki siebie samego. Bardzo ważną była dla mnie pielgrzymka ze Wspólnotą Emmanuel do Paray-le-Mo-nial w 1995 r. Wziąłem tam udział w skróconym seminarium Odnowy w Duchu Świętym. Podczas modlitwy o wylanie Ducha Świętego prosiłem Boga o rozjaśnienie mojej drogi życiowej, pytałem, co mam robić w życiu, czy w moim wieku mam sobie zawracać głowę myśleniem o małżeństwie.
Po przyjeździe z Paray-le-Mo-nial zaczęła się moja bliższa znajomość z Krysią, studentką ASP. Krysia była w zespole ludzi, którzy pomagali mi przygotować się do bierzmowania u dominikanów, a od pewnego czasu przynosiła też do redakcji "Listu" swoje grafiki. Miałem 46 lat i zakochałem się. Rok później do Paray-le-Monial pojechaliśmy już jako narzeczeni, a dwa lata później Krysia została moją żoną. Ponieważ nasze spotkanie nastąpiło na głębokiej płaszczyźnie duchowej, różnica wieku przestała być problemem. Byłem zaskoczony tak szybką i tak hojną odpowiedzią Boga na moją modlitwę. Decyzję o małżeństwie podjąłem po wielu latach moich wewnętrznych poszukiwań. Teraz wiem, że musiałem tak długo czekać. Że tak właśnie musiała wyglądać droga do odkrycia mojego powołania. Spisała Joanna Skóra
|
[ Strona główna ] |
Modlitwy | Zagadki | Opowiadania | Miłość | Powołanie | Małżeństwo | Niepłodność | Narzeczeństwo | Prezentacje | Katecheza | Maryja | Tajemnica Szczęścia | Dekalog | Psalmy | Perełki | Cuda | Psychotesty | Polityka Prywatności | Kontakt - formularz | Kontakt
© 2001-2024 Pomoc Duchowa |