Rozważania Miłość Modlitwy Czytelnia Źródełko Pomoc Duchowa Relaks Download Cuda Opowiadania Perełki

Powołanie do życia w samotności

Jaki jest sens życia ludzi samotnych, którzy nie założyli rodziny ani nie podjęli celibatu religijnego? Czy kawalerstwo i panieństwo jest powołaniem, czy też kalectwem życiowym? Niektórzy, mając już dość swojej samotności, wiążą się z rozwodnikiem i mają z nim dzieci. Ostatnio coraz częściej się zdarza, że samotna dziewczyna z premedytacją "funduje" sobie dziecko, żeby przynajmniej w ten sposób zdobyć sobie kogoś bliskiego. Może są to rozwiązania lepsze i właściwsze, niż żyć samemu?

Pytam zatem: Co czynić, jak żyć, żeby samotność nie była taka straszna? Zwłaszcza dzisiaj, kiedy człowiek samotny, chociaż wykształcony, ale bez mieszkania i pracujący za jałmużnę, jest niczym? Dziś powiem o sobie tylko tyle: Znalazłam się bardzo wiele pięter pod ziemią.

Zacznę trochę nie na temat. Wiele razy rozmawiałem z żonami lub mężami, których współmałżonkowie dążyli do rozwodu, a oni za wszelką cenę chcieli swoje małżeństwo uratować. Otóż niekiedy widzę, że główne powody, dla których ktoś tak bardzo chce zatrzymać przy sobie odchodzącego współmałżonka, są egocentryczne: zwyczajny strach przed samotnością, lęk, że w pojedynkę nie dam sobie rady, przeświadczenie, że bez mężczyzny (kobiety) nie da się normalnie żyć.

Kiedy patrzy się na czyjąś sytuację od zewnątrz, można nieraz zauważyć coś, czego sam zainteresowany nie dostrzega. Otóż nierzadko odnoszę wrażenie, że takie kurczowe zatrzymywanie odchodzącego współmałżonka nie tylko nie osiąga skutku, ale jeszcze przyspiesza odejście tego, którego próbuje się zatrzymać w ten sposób. Małżonek, starający się uratować swój rozpadający się związek, powinien być możliwie jak najwięcej wolny. Jeśli pragnie zwiększyć skuteczność swoich zabiegów na rzecz zachowania małżeństwa, musi zapanować nad egocentrycznymi lękami przed życiem samotnym i walczyć o swoje małżeństwo z powodów ważniejszych niż ten, że ja nie umiem sobie nawet wyobrazić życia w pojedynkę.

To, co teraz powiem, zabrzmi może w Pani uszach jak kiepski żart lub szyderstwo, ale ufam, że prędzej czy później przyzna mi Pani rację: Kościołowi (i w ogóle społeczeństwu) bardzo potrzebni są świadkowie, że również w życiu samotnym można realizować się w pełni i po Bożemu. Tacy świadkowie potrzebni są zwłaszcza dzisiaj, kiedy wielu ludzi nie umie sobie poradzić ze swoją sytuacją człowieka samotnego. A ludzi w takiej sytuacji jest dziś coraz więcej. Oprócz tych, co z różnych powodów nie związali się małżeństwem, szeregi ludzi samotnych wydatnie powiększają ci, których małżeństwo - nieraz zupełnie bez ich winy - się rozpadło. Toteż ukształtowanie dobrych i prawdziwie chrześcijańskich wzorów życia samotnego, tak żeby ludzie stający wobec perspektywy takiego życia nie byli nią przerażeni ani rozgoryczeni, lecz przeciwnie: żeby umieli rozpoznać w niej swoje powołanie - jest dzisiaj czymś może ważniejszym niż kiedykolwiek.

Brak takich wzorów uruchamia, niestety, najbardziej niekorzystny mechanizm samospełniającego się proroctwa. Kto z góry wie, że w swoim życiu samotnym ani się nie zrealizuje, ani nie znajdzie szczęścia, zazwyczaj tak sobie układa życie, że wszystkie te najgorsze przewidywania mu się spełniają. A ponieważ nikt nie żyje tylko na własny rachunek, swoim rozgoryczeniem będzie zatruwał, nawet nie zdając sobie z tego sprawy, swoje otoczenie.

Nie poddany namysłowi moralnemu lęk przed samotnością może powodować szkody jeszcze większe. Na przykład zdarza się, że ktoś pod wpływem tego lęku ucieka w małżeństwo, zamiast ożenić się czy wyjść za mąż naprawdę. Zawieranie małżeństwa z lęku przed samotnością nieuchronnie naznaczone jest egocentryzmem i nieuważnością w wyborze współmałżonka - i trudno się dziwić, że takiemu małżeństwu towarzyszy zazwyczaj wiele bolesnych rozczarowań.

Lęk przed samotnością może człowieka popchnąć nawet do bezpośredniego krzywdzenia innych ludzi, na przykład do rozbicia cudzego małżeństwa albo do świadomego zaplanowania sobie dziecka pozamałżeńskiego. Co do tego ostatniego "sposobu" ucieczki przed samotnością, zwróćmy uwagę na szczególne poniżenie ludzkiej godności dziecka, które jest upragnione i poczęte z pobudek przede wszystkim egoistycznych. To prawda, że również wielu innym dzieciom brakuje normalnej rodziny, często z oczywistej winy ich rodziców. Jednak czym innym jest to, że dzieci (między innymi dzieci nieślubne) ponoszą konsekwencje ułomności swoich rodziców, czym innym zaś to, że dziecko jeszcze przed swoim poczęciem planowane jest do życia bez rodziny, jako środek na zmniejszenie samotności swojej matki. Jest coś nieludzkiego w tak instrumentalnym i własnościowym podejściu do dziecka.

Zdarzają się jeszcze bardziej nieludzkie sposoby radzenia sobie ze swoją samotnością. Nieraz ludzie moralnie pogubieni widzą małżeństwo głównie jako ograniczenie wolności, zaś rodzenie i wychowywanie dzieci - jako sprowadzanie na siebie niepotrzebnych kłopotów. Samotność jawi się takim ludziom jako najbardziej pożądany i najwygodniejszy sposób realizowania hedonistycznego ideału życia. Otóż kiedy ktoś zaplanuje sobie takie życie na różowo, nieraz - na jego własne nieszczęście - to mu się udaje zrealizować. "Zawsze mam więcej kobiet, niż potrzebuję - chwalił się pewien nieszczęsny, a zadowolony z siebie rozwodnik - więc gdy jedną stracę, nigdy nie jest to poważna strata".

Aż ciarki przechodzą człowiekowi po plecach, kiedy słyszy, że ktoś może tak niemądrze marnować własne życie. Mówiąc szczerze, znacznie to lepiej, że czuje się Pani "bardzo wiele pięter pod ziemią", niż gdyby miała Pani znaleźć takie szczęście. Bo Pani z całą pewnością - i to raczej prędzej niż później - wyjdzie na powierzchnię i życie zacznie się Pani układać pięknie i sensownie. Po prostu zorientuje się Pani, że życie samotne - nawet jeśli go Pani sobie nie wybierała - można napełnić miłością i pożyteczną służbą dla innych, a wtedy odnajdzie Pani najważniejszy sens życia. Otóż nie zdarzyło się jeszcze, żeby ktoś, kto dobrze wie, po co żyje, był człowiekiem nieszczęśliwym.

Teraz doświadcza Pani gorzko, i na własnej skórze, prawdy słowa Bożego, że "nie jest dobrze, ażeby człowiek był sam" (Rdz 2,18). Zwyczajnym sposobem przekraczania tej niedobrej samotności jest małżeństwo i rodzicielstwo. Jednak od czasu, kiedy sam Syn Boży przeszedł przez ziemię jako człowiek samotny, poznaliśmy również samotność błogosławioną, samotność, która umożliwia realizowanie takich dzieł miłości, które zazwyczaj przekraczają możliwości ludzi obarczonych obowiązkami rodzinnymi. Obrazowo można to wyrazić następująco: Jeśli poszczególne rodziny stanowią jakby cegiełki, które tworzą większe ludzkie wspólnoty, to ludzie samotni, jeśli starają się żyć nie tylko dla siebie, spełniają rolę cementu, łączącego poszczególne cegiełki.

Cały ten ból duszy, jakiego doświadcza Pani z powodu swojej samotności, wydaje mi się czymś pozytywnym. Oby tylko nie zaczęła Pani szukać środków znieczulających na ten ból. Bo ma on swoją celowość: stanowi on wezwanie, ażeby w życiu samotnym, nawet jeśli go sobie Pani nie wybierała, odnaleźć swoje powołanie do życia według programu miłości. Wtedy ból nie tylko minie (bez stosowania środków znieczulających), ale zacznie Pani odczuwać to, co zwykliśmy nazywać smakiem i radością życia.

W swojej adhortacji apostolskiej na temat życia rodzinnego Jan Paweł II napisał, że ludziom samotnym w ich poszukiwaniu swojej drogi życiowej należy się pomoc, zwłaszcza ze strony Kościoła. Osoby te - pisze Ojciec Święty - "ze względu na konkretną sytuację życiową, w jakiej się znajdują - często nie z własnego wyboru - uważam za szczególnie bliskie Sercu Chrystusa, godne miłości i skutecznej troski Kościoła oraz duszpasterzy. Bardzo wiele osób na świecie, niestety, nie może w żaden sposób odwołać się do tego, co określa się w ścisłym sensie pojęciem rodziny. (...) Tym, którzy nie mają rodziny naturalnej, trzeba jeszcze szerzej otworzyć drzwi wielkiej rodziny, którą jest Kościół, konkretyzujący się następnie w rodzinie diecezjalnej, parafialnej, w podstawowych wspólnotach kościelnych i w ruchach apostolskich. Nikt nie jest pozbawiony rodziny na tym świecie: Kościół jest domem i rodziną dla wszystkich, szczególnie zaś dla utrudzonych i obciążonych (Mt 11,28)".

Przynależność do Kościoła pomoże Pani uwierzyć w głęboki sens swojego życia i swojej drogi życiowej. Mocna tą wiarą niech się Pani stara sama rozpoznawać swoje własne i niepowtarzalne życiowe powołanie - bo w tym jednym nikt człowieka nie wyręczy.

Od siebie podpowiem tylko tyle, że na Pani miejscu nie wykluczałbym z góry tego, że jest Pani powołana do czegoś bardzo wielkiego. Jeśli jednak okaże się, że ma Pani do zrealizowania powołanie najpokorniejsze z pokornych, z pewnością - jeśli tylko Pani swoje powołanie usłyszy - przyczyni się Pani do tego, że nasza ziemia stanie się odrobinę piękniejsza. Jeśli Pani lubi fiołki, to na pewno dobrze mnie Pani rozumie, o co mi teraz chodzi.

Do mądrze i po Bożemu przeżywanego życia samotnego odważyłbym się nawet odnieść słowa, które Apostoł Paweł stosuje do samego Kościoła: "Wesel się, niepłodna, która nie rodziłaś, wykrzykuj z radości, która nie znałaś bólów rodzenia, bo więcej dzieci ma samotna niż ta, która żyje z mężem" (Ga 4,27). Otóż życzę Pani najserdeczniej, żeby doczekała Pani takiego momentu, kiedy w tych słowach rozpozna Pani również swoją własną radość. Radość z tego, że życie ułożyło się pięknie, pożytecznie i ofiarnie.

Mówiąc inaczej, życzę Pani najserdeczniej, aby w życiu Pani było jak najwięcej podobieństwa do życia Pana Jezusa, o którym czytamy: "Dlatego że Bóg był z Nim, przeszedł On dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich, którzy byli pod władzą diabła" (Dz 10,38).

o. Jacek Salij OP



Wasze komentarze:
 Agnieszka: 07.08.2013, 21:59
 Popłakałam się na koniec tego artykułu. Bo dawno nie słyszałam nic tak okrutnego. Tylko ktoś, kto naprawdę nie wie, co to samotność mógł napisać coś takiego. Najłatwiej wytłumaczyć wszystko wolą Bożą. Umrze Ci dziesięcioro dzieci i też taka wola Boża? Masakra po prostu, takie okrucieństwo. Jak nie ma logicznego wytłumaczenia, to lepiej milczeć.
 Marek: 27.06.2013, 10:49
 Jestem samotny i w dupie mam powołanie do samotności. Pozdrawiam również mądrego księdza, co raz po kolędzie, widząc samego w domu przywitał bełkotem o takim powołaniu. Nie wiem czy już kiedykolwiek przyjmę księdza.
 czytelnik: 23.06.2013, 21:49
  samotna: 30.05.2012, 21:07. Czesc ludzi wybralo samotnosc,ale czesc jest zmuszona do samotnosci np; ludzie,chorzy po jakichs chorobach, co ich nikt nie chce, ludzi po innych przejsciach.Ludziom co sie nic nie udaje choc by ile wysilku w cos wsadzili to i tak nic z tego.Piszesz ze jestes na lekach i jak by nie leki to by bylo zle, wcale sie nie dziwie bo samotnosc to jest zguba czlowieka chcacego cos zrobic, a i komus cos pomoc zrobic i oby to mialo sensþ ale tak nie jest
 Emilia: 09.06.2013, 19:09
 Ja także nie zgadzam się z Autorem tekstu. Jestem przed 40, mam ciekawą pracę, przyjaciół, cały czas dodatkowo się dokształcam - w co 2 weekend mam szkołę, w tygodniu różne zajęcia po pracy, poza tym spotykam się z przyjaciółmi, od czasu do czasu wyjeżdżam na krótkie wycieczki z przyjaciółmi. Dni mam wypełnione zajęciami, ale kiedy przychodzi wieczór chciałabym ucieszyć się z kimś z tego co wydarzyło się w ciągu dnia, z tych małych sukcesów, opowiedzieć o tym co mnie zabolało w danym dniu. Przytulić się do kogoś. I nie chodzi tu o rozmowę z przyjaciółką, bo takie rozmowy mam kiedy potrzebuję. To za mało. Ludzie mają różne potrzeby i wiem z rozmów z innymi Singlami, że nie każdy Singiel równie mocno odczuwa potrzebę posiadania swojej połówki. Niektórzy po prostu mają tę potrzebę bardzo niewielką, a zajęcia i rozrywki dnia codziennego w pełni pozwalają im czuć się szczęśliwymi. Ja niestety mam potrzebę bycia z kimś bardzo rozbudowaną, potrzebę takiego zwyczajnego bycia z kimś, życia z drugim człowiekiem - z miłości, na dobre i złe, bezinteresownego bycia z kimś za to że jest. Po prostu za to że jest taki jak jest i z powodu tego że się kochamy. I jeszcze jedna sprawa - mówienie o tym, że jeśli poświęcimy się jako osoby samotne innym, to da nam to szczęście - należy rozpatrywać indywidualnie. Nie każdemu da to poczucie szczęścia na tyle, żeby zapomnieć o tej ogromnej potrzebie posiadania partnera. Mnie takie poświęcenie się innym dało pewną, ale niewystarczającą, dozę poczucia spełnienia i radości, tzn. szkoła do której chodzę wiązała się z koniecznością odbycia praktyk z ludźmi chorymi w szpitalu. Owszem, pomoc chorym w szpitalu daje radość, ale po powrocie do domu, pojawia się ochota podzielenia się z partnerem tą radością, którą przeżyłam dzięki pomocy ludziom chorym, a niestety partnera nie ma. I pojawia się smutek... Mimo wszystko, nie zawsze jest z tą samotnością tak jak to opisuje Ojciec Jacek. Moim zdaniem niektórzy faktycznie mogą być samotni i może nawet wyjdzie im to na zdrowie i korzystniej niż gdyby żyli w parze, ale ja osobiście wiem, że nie jestem stworzona do życia w samotności. To dla mnie udręka i kara. Może będzie z tego trochę dobrego dla ogółu ludzkości, ale sądzę, że zdecydowanie lepiej byłoby, gdybym miała kogoś w życiu. Uważam, że Bóg nie daje mi szansy, żebym mogła się wykazać, odbiera mi każdego mężczyznę, z którym się zwiążę i do którego się zbliżę. Oni odchodzą ode mnie. Zawsze tak było. A ja zostaję smutna i bez nadziei na cokolwiek..... Bóg z premedytacją odbiera mi prawo do szczęścia.
 Monika: 26.03.2013, 08:12
 życie nie ma żadnego sensu
 piotr: 12.03.2013, 20:24
 A mi Bóg ofiarował samotność,i to przez całe życie
 Magda: 20.02.2013, 01:41
 Ja też jestem samotna i długo mogłabym o tym rozpisywać, ale po co :) Któż jak Bóg? Jeśli ktoś chciałby się zaprzyjaźnić to proszę maddalenkom@gmail.com
 :): 31.01.2013, 10:17
 Zgadzam się z Leonem :)
 ..: 26.01.2013, 16:48
 Mi szczęscie daję życie z Bogiem :) Jak w tym świecie można być samotnym nie rozumiem...wyjdź za drzwi masz sąsiadów i pójdź trochę masz jeszcze więcej ludzi....Chyba, że ktoś tylko siedzi w domu i myśli, że jest samotny.....albo mieszkaa na jakieś bezludnej wyspie....


 leon: 12.12.2012, 22:44
 Powiem Wam tyle. Kto uzależnia poczucie szczęścia od zewnętrznych czynników ten ZAWSZE będzie nieszczęśliwy. Zawsze!!!! Tylko oparcie w Bogu daje wewnętrzne poczucie zadowolenia.
 emilka: 13.09.2012, 22:06
 Kochani, ja nie chcę się wymądrzać w żaden sposób, ale mam jedna radę... Skoro, jak sami piszecie, nie ma nikogo, kto by się Wami zainteresował (przyjaciela,znajomej,czy kogoś z rodziny), to może to Wy się kimś zainteresujcie? Możecie wypełnić tę pustkę w Waszym sercu pomagając komuś, kto jest jeszcze bardziej samotny...np. dzieci w hospicjum? Pomyślcie o wolontariacie, bo jest to praca, która zmienia życie i sposób patrzenia się na nie. Wiem, bo sama takiej zmiany doświadczyłam..
 a.: 21.08.2012, 21:32
 ludzie nawet będąc z kimś potrafią być nie szczęśliwi...
 marek: 01.07.2012, 17:46
 Moja historia zaczęła 4 lata temu . Mając 33 lata zacząłem gorąco się modlić na różańcu bojąc się o mamę . Zauważyłem że z różańcem coś się dzieje. Po paru tygodniach znalazłem się w szpitalu miałem rozdwojone myśli . Zacząłem odczuwać w czasie modlitwy czyjąś obecność . Mama achajmera i się nią opiekuje . Ogólnie w szpitalu byłem 5 razy . Przez urojenia i częściowo zachowanie . Modlić się staram nie przestawać . Modlę się w inny sposób . Oczywiście na różańcu się modlę ale tylko odmawiam OJCZE NASZ i CHWAŁA OJCU . Cały czas czując czyjąś obecność . I PRAWDĘ MÓWIĄC NIE WIEM JAK POTOCZY SIĘ MOJE ŻYCIE . Ale mam nadzieje że to co odczuwam w trakcie modlitwy jest toś w rodzaju jakiegoś powołania . Bo czytałem w internecie w jaki sposób powstawał różaniec . I wygląda na to że po nauczaniu Pana Jezusa lud odmawiał samo Ojcze Nasz .
 piotr: 22.06.2012, 05:55
 A mi B
 Piotr: 18.06.2012, 23:44
 Witam wszystkich. Ja mam 26 lat i tez nie mam dziewczyny. 2 lata temu zachorowalem na schizofrenie. Byl to wielki cios dla mnie. Ale nie odwrocilem sie od Jezusa. Kocham Go jeszcze mocniej. Wierze ze Bog obmyl mnie z pychy. Stalem sie bardziej pokorny. Wszystko oddaje Jemu. Nie moja lecz Jezusa wola niech sie stanie. Mysle ze w samotnosci tez mozna odnalezc swoje powolanie. Jestem wolontariuszem staram sie pomagac innym. Jestem takze w ruchu czystych serc. Walcze o czystosc. Chcialbym swoje dziewictwo ofiarowac JEZUSOWI. Jesli kto chce isc za mna niech wezmie swoj krzycz i niech mnie nasladuje. Dla nie jednego jestem przegrany bo mam schizofrenie. Ale kochani, kazdy kiedys umrze. Kiedys bedzie koniec. Uwazam sie za najgorszego grzesznika, ale czuje MILOSC BOZA i moim najwiekszym marzeniem jest wielbic BOGA przez cala wiecznosc.
 samotna: 30.05.2012, 21:07
 Do Ani - codziennie rozmyślam nad moją samotnością, bo dzień w dzień, godzina po godzinie przez nią cierpię. Widzę masę zła, którego korzenie tkwią w mojej samotności, ale dobra z niej wynikającego - nie widzę. Właściewie żyję tylko dlatego, ze nie potrafię zostawić Rodziców, a nikogo innego nie mam. A tymi, którym zawdzięczam to, że jeszcze chodzę po ziemi są leki. Nie mam skąd zaczerpnąć sił do walki z samotnośćią. Właściwie wegetuję.
 Ania: 27.05.2012, 23:20
 Witam. Podobno wszystko dzieje się po coś... Może nasza samotność ma czemuś służyć? To nie jest użalanie. Trzeba wielkiej siły by z nią żyć i walczyć.
 l: 27.04.2012, 21:51
 Nie powinien się wypowiadać na temat samotności, ktoś kto jej nie doświadczył. Nie ma większego nieszczęścia w życiu niż samotność. I nie mówię tu tylko o braku "drugiej połówki". Samotność to jedyne cierpienie (krzyż), w którym nie masz w nikim oparcia, pomocy; bo gdybyś miał - nie byłbyś samotny.
 oliwia: 05.04.2012, 23:03
 ja też jestem samotna i po okresie buntu, żalu do Boga spróbowałam spojrzeć na moją samotność z trszkę innej perspektywy. Nie jest tak źle. No i może troszkę więcej zaufania do Boga.....
 freches: 28.03.2012, 22:41
 30 lat i prawie zero doświadczeń - a jestem ponoć atrakcyjną, zabawną dziewczyną. Nie potrafię już żyć sama i głupio każdego dnia pytam Boga - dlaczego ja. Oczywiście mogę mieć żal do rodziców, którzy bardzo mnie kochali, ale nie potrafili tego okazać i nie nauczyli budować bliskich relacji z ludźmi, mogę mieć zal do siebie, świata i przede wszystkim do Boga - tylko po co - załosne, destrukcyjne użalanie się nad sobą. Każdego dnia jest mi trudniej żyć w samotności, a otoczenie mi niestety tego nie ułatwia.
[1] (2) [3] [4] [5]


Autor

Treść

Nowości

Nowenna do Miłosierdzia Bożego - dzień 1Nowenna do Miłosierdzia Bożego - dzień 1

Pieśń o ukrzyżowaniu PanaPieśń o ukrzyżowaniu Pana

Śladami męki Jezusa na Via DolorosaŚladami męki Jezusa na Via Dolorosa

Wielki Piątek - dziań ukrzyżowaniaWielki Piątek - dziań ukrzyżowania

Wizja Ukrzyżowania według objawień Marii ValtortyWizja Ukrzyżowania według objawień Marii Valtorty

Gdyby Judasz rzucił się do stóp Matki...Gdyby Judasz rzucił się do stóp Matki...

Najbardziej popularne

Modlitwa o CudModlitwa o Cud

Tajemnica SzczęściaTajemnica Szczęścia

Modlitwy do św. RityModlitwy do św. Rity

Litania do św. JózefaLitania do św. Józefa

Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się JezusowiJezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi

Godzina Łaski 2023Godzina Łaski 2023

Poprzednia[ Powrót ]Następna
 
[ Strona główna ]

Modlitwy | Zagadki | Opowiadania | Miłość | Powołanie | Małżeństwo | Niepłodność | Narzeczeństwo | Prezentacje | Katecheza | Maryja | Tajemnica Szczęścia | Dekalog | Psalmy | Perełki | Cuda | Psychotesty |

Polityka Prywatności | Kontakt - formularz | Kontakt

© 2001-2024 Pomoc Duchowa
Portal tworzony w Diecezji Warszawsko-Praskiej