Droga mojego życia - Powołanie

Ta decyzja była dla mnie wielkim zaskoczeniem. Nigdy wcześniej nie interesowałam się tego rodzaju powołaniem. Gdy widziałam z daleka siostrę zakonną, przechodziłam na drugą stronę ulicy, by uniknąć "nieszczęścia". Teraz mnie to bawi, gdy ktoś przede mną ucieka. Uśmiecham się, a często życzę mu po prostu szczęścia.

Moi rodzice, życie i własne zainteresowania przygotowywali mnie do małżeństwa, do życia w rodzinie. Dlatego też rodzina i znajomi nie chcieli wierzyć temu, co mówię. Widzieli przecież mój zapał i przygotowanie do egzaminów na medycynę.

Mój tata zerwał ze mną wszelkie kontakty, mówiąc: nie mam już ciebie jako córki. Wstydził się mnie i wypisał z rodziny. A ja nie miałam do nich ani krzty żalu. Jeszcze bardziej rosło we mnie pragnienie by zostać siostrą zakonną.

Największą walkę stoczyłam z porzuceniem kariery lekarskiej. To pragnienie dość często powracało w pierwszych latach życia zakonnego. I spowodowało, że odpowiedziałam na prośbę przełożonej generalnej, która od dłuższego czasu szukała siostry chętnej do pracy wśród ciężko chorych. Zaczęły się narady, bo nie byłam okazem zdrowia, a moja decyzja wielkim zaskoczeniem. Wynik narad był pozytywny. I nie dlatego, że byłam jedyną chętną osobą. Ale dlatego, że Bóg tak chciał.

Ukończyłam Medyczne Studium Zawodowe. Praca pielęgniarki stała się dla mnie powołaniem w powołaniu. W chorych i cierpiących znalazłam odpowiedzi, dlaczego to ja jestem siostrą i pielęgniarką. Oni nauczyli mnie kochać, cierpieć i milczeć. I nadal uczą, jak być człowiekiem, chrześcijaninem i siostrą zakonną.

s. Emmanuela Wasze komentarze: s. Adriana: 23.06.2007, 08:05 Kochani... "kto opuści ojca lub matkę, stokroć więcej otrzyma... i życie wieczne odziedziczy" Ufajcie! anka 16: 20.05.2007, 21:17 aniu pozwul twoim rodzicom "oswoić' się z tą myślą daj im troche czasu i ufaj Panu a wszysko będzie dobrze. pozdrawiam. Ania: 13.05.2007, 14:16 Ja podobnie jak siostra i dziewczyny czuję powołanie zakonne. Wiem, że powiinna być dla mnie najważniejsza szkoła, ale Pan Bóg jest równie ważny. Jak zacęłam wspominać o powołaniu moim rodzicom, to powiedzieli, że jestem śmieszna i mam uczyć się, aby w przyszłości pójść na germanistykę. Ale ja chciałabym jedncześnie być w zakonie i jednocześnie mieć dobre relacje z miomi kochanymi rodzicami. monika: 02.05.2007, 16:24 ostatnio myśle o wstapieniu do zakonu ale boje sie co nato powiedzia moi rodzice ale wieze w to ze Bóg mi da dość siły zeby zrobic pierszy krok go szczścia kamila: 27.04.2007, 14:50 Szczesc Boze czuje powolanie ale kiedy powiem rodzicom boje sie ze moja mama calkowicie straci do mnie ufnosc ale wiem ze Bog ma w ich opiece kasia 19: 25.03.2007, 17:12 ostatnio zaczęłam zastanawiać ie nad wstąpieniem do zakonu, jednak bardzo obawiam sie reakcji moich rodziców.wiem, ze moja decyzja spotka sie z wielkim zaskoczeniem i niezrozumieniem przede wszystkim ze strony taty.Moi rodzice twierdza, ze życie w zakonie nie jest dla mnie mimo,ze wspominam o nim tylko w żartach. nie wiem jak mam im powiedzieć o mojej decyzji, boje sie, ze mnie tak jak Siostrę wykreślą z rodziny, a ja nie chce ich stracić. Pozdrawiam w Panu i proszę o modlitwę. Beata: 23.03.2007, 22:25 Najwazniejsze jest "miec" powolanie... Siostra je ma a to juz rozwiazuje czesc problemu. Moze jakby Siostry tata zobaczyl, ze to jest zrodlem szczescia i sensem zycia zrozumialby swoj blad i sprobowal jakos naprawic Kasia: 07.03.2007, 20:57 Podziwiam siostry pewność siebie bo z tej wypowiedzi wnioskuje że była siostra pewna tego co robi.Najgorszy jest chyba ten brak akceptacji ze strony najbliższych osób.Brak wsparcia ze strony taty.Podziwiam siostry determinację i wiarę w to że tego właśnie chce Bóg . [1] [2] [3] [4] (5) Autor Treść Nowości św. Ekspedyt Modlitwa do św. Ekspedyta Litania do św. Ekspedyta św. Elfeg św. Leon IX Urodziny jeżyka Jasia Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 Poprzednia [ Powrót ] Następna