Lekarz i pacjent
(Zabawa z 1900 roku)
Jeden z grających udaje lekarza, a drugi chorego; reszta przybiera nazwy lekarstw np. A. Olej rycinowy, B. Cluna, C. Magnezya, D. Woda kolońska, E. Opium i t. d.
Chory kładzie się na kanapie albo siada na krześle; osoby, przedstawiające lekarstwa, siadają w jednym rzędzie, doktór zbliża się do chorego, bada mu puls, ogląda język i pyta: "co panu jest? Chory opowiada stan choroby, którą stara się uczynić jaknajbardziej skomplikowaną. Lekarz zapisuje mu lekarstwo jedno !ub dwa, dowoli. Osoba, oznaczająca dane lekarstwo, powinna przybiedz natychmiast. Kto się spóźni albo zbliży się niewołany, daje fant. Jeżeli lekarz wybierze lekarstwo, którego nie ma w aptece, to także daje fant. Gdy chory wstanie ze swego miejsca i powie, że już wyzdrowiał, to wszystkie lekarstwa powinny zaraz otoczyć lekarza, wziąć go pod rękę i w tryumfie wyr prowadzić z pokoju. Chory powinien recytować swoje dolegliwości prędko, a lekarz wyznaczać lekarstwa jeszcze prędzej.
|