Wspomnienie z kolędy

- Proszę księdza, naprzeciwko nas mieszka partyjniak; jest ciężko chory na płuca, ostatnie stadium gruźlicy. Nie wiem, czy zechce przyjąć księdza. Jego żona jest w sanatorium. Domem opiekuje się teściowa, dobra katoliczka; z nią są dwie wnuczki, małe dziewczynki...

Jesteśmy już na korytarzu. W otwartych drzwiach stoi starsza, sympatyczna niewiasta i uprzejmym gestem zaprasza do wejścia.

Wchodzę do dużego pokoju. Niedaleko od drzwi na łóżku leży wymizerowany młody człowiek. Spogląda na mnie z uwagą i zaraz woła:

- Nie będę się spowiadał! Uśmiechnąłem się i mówię: "Pokój temu domowi". Dalszy ciąg kolędy jak zwykle. Na zakończenie rozdaję Cudowne Medaliki. Podchodzę też do chorego.

- Może być pod poduszką - mówię polubownie i wkładam medalik pod głowę choremu.

- Proszę księdza, opuścili mnie wszyscy, zapomnieli o mnie... Już poszły wszystkie oszczędności, ratuje nas tylko teściowa. Nie ma pieniędzy na węgiel, nie mam środków do życia. Dzieci trzeba dobrze odżywiać, bo grozi im mój los. Jedna z córeczek ma już zaciemnienia w płucach. Co będzie dalej? - Jestem do głębi poruszony...

Wracam do siebie, ale obraz tej biednej rodziny, widmo śmierci nad dziećmi, ból ojca, nieszczęsny stan jego duszy - nie dają mi spokoju. Co robić? co robić? Trzeba ratować, zwłaszcza dzieci,... ale jak?...

Nie namyślam się długo, nie radzę się księdza proboszcza, tylko z miejsca piszę wprost do Partii, ale bez wyrzutów. Przedstawiam stan faktyczny ich członka i jego rodziny. Proponuję wysłanie dzieci do prewentorium. Wysyłam list polecony i czekam.

- Wiem, co ksiądz dla mnie zrobił... Dziewczynki są już w prewentorium, mam węgiel i wszystko, nawet owoce południowe... Chcę księdzu podziękować. Niech mnie ksiądz wyspowiada.

Podchodzę zupełnie blisko, siadam na krześle, widzę na piersi chorego na łańcuszku Cudowny Medalik... Zwyciężyłaś, Matko Najświętsza. Twoje Niepokalane Serce łamie wszelkie przeszkody, by ratować biedne dzieci...

Spowiadam chorego dwa razy. Zaopatrzyłem Sakramentami Świętymi na spotkanie z Chrystusem, którego Serce wszystko chce przebaczyć, a nikogo nie potępić.

Kiedy Kazimierz (takie imię miał mój chory) umierał, wyraził swoją ostatnią wolę:

Spełniła się jeszcze raz obietnica Niepokalanej, dana w 1830 r. w Paryżu, w kaplicy Sióstr Miłosierdzia przy ul. du Bac. Powiedziała wówczas do nowicjuszki, dziś czczonej na ołtarzach św. Katarzyny Laboure: "Kto będzie nosił na piersi z ufnością taki medalik, jaki ci pokazałam, ten otrzyma wielkie laski".

Matka Boża nigdy nie rzuca słów na wiatr. Spełnia zawsze to, co przyrzeka. Nawet wtedy, kiedy z bólem Serca zapowiada nieszczęścia i klęski za bunt przeciw Bogu, za brak szacunku dla Jego przykazań, za brak miłości ku Niemu...

Przeczysta Dziewico! Ratuj świat, ratuj Polskę, ratuj nas wszystkich; ukryj nas w Swoim Niepokalanym Sercu i przemów za nami do Boga.

Dużo katolików nie wie jeszcze, jak wygląda Cudowny Medalik i jaka jest jego symbolika.

Na jednej stronie stoi na kuli ziemskiej Niepokalana i miażdży głowę węża-szatana. Z dłoni lekko opuszczonych w dół wybiegają promienie, symbol łask spływających na ludzi. Wokół postaci widnieje napis: "O Maryjo, bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy".

Na drugiej stronie medalika, w środku znajduje się duża litera M (monogram Najśw. Maryi Panny), nad nią - krzyżyk, a u dołu dwa serca: Serce Pana Jezusa i Serce Maryi, przebite mieczem. Całość zamyka wieniec z gwiazd dwunastu Niewiasty apokaliptycznej (por. Ap. 12, 1).

Symbolika jest bardzo wymowna. Wszelkie łaski potrzebne do zbawienia wysłużył nam Chrystus przez swoją Mękę i Śmierć na Krzyżu. Spodobało się Bogu, aby wszelkie łaski spływały na ludzkość poprzez Serce i dłonie, przez pośrednictwo Niepokalanej Matki-Dziewicy. W czasach zobojętnienia religijnego oraz wielkiego egoizmu i nienawiści wśród ludzi, te dwa Serca: Syna Bożego i Jego Niepokalanej Matki mają zapalić zlodowaciałe czy skostniałe serca - ogniem miłości, poświęcenia i ofiary.

Miłość i Miłosierdzie zwyciężą moce szatańskie i wyrwą ze szponów diabła oszukane, pogrążone w ciemnościach umysły i serca ludzkie. Zbliża się godzina wielkiego triumfu tych Najwspanialszych Serc.

A my jesteśmy wezwani do uczestnictwa w tym zwycięstwie, poprzez oddanie się na zawsze Najświętszym Sercom Jezusa i Maryi, poprzez naszą ofiarę, cierpienia, przez walkę ze wszystkim, co poniża godność ludzką i chrześcijańską, przez codzienny Różaniec i częste odmawianie aktu strzelistego wyrytego na Cudownym Medaliku.

Nie medalik sprawia cuda. Wyprasza je u Boga Najświętsza Panienka. Medalik daje tylko okazję czynienia dobrze tym wszystkim, którzy ufają Niepokalanej. Ona widzi swój wizerunek na naszych piersiach i z obfitości swego Serca zlewa strumienie łask na nas i na tych, którym chcemy dopomóc, na biedną, tak często sponiewieraną ludzkość. Ociera łzy ludzkie, a jest ich tak wiele i tyle cudów dokonuje, że symbol Jej Miłosierdzia nazwany został przez ludzi - cudownym.

Ks. R. L.Rycerz Niepokalanej (390) Grudzień 1988 Wasze komentarze: Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy. Autor Treść Nowości św. Apoloniusz Modlitwa do św. Apoloniusza Modlitwa do św. Ryszarda Pampuri Kto zmartwił mamę? Wielkanocny ślub Katedra w Chartres Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 Poprzednia [ Powrót ] Następna