Powołani do egoizmu?

     "Muszę być wierna jedynej osobie, którą kocham, czyli sobie" - mówi Samantha, bohaterka jednego z najpopularniejszych seriali ostatniej dekady "Seks w wielkim mieście". Samantha przekroczyła już czterdziestkę, ale ma figurę trzydziestolatki i tak też się ubiera. Ma fascynującą pracę, wieczory spędza w klubach i restauracjach, niemal każdy z innym partnerem. Widz nie wie nic o rodzinie Samanthy. Czy jej rodzice żyją, czy ma rodzeństwo? Trudno powiedzieć. Wiadomo natomiast, że rolę rodziny pełnią w jej życiu przyjaciółki. Im opowiada o sukcesach i porażkach w pracy, o wrażeniach z trzeciej w tym tygodniu randki i o ostatniej wizycie w spa. Samantha dba o siebie, tryska humorem, jest atrakcyjna. Czy wypowiedziane przez nią zdanie mogłoby stać się manifestem pokolenia singli?

     SINGLU, KIM JESTEŚ?

     Pojęcie staropanieństwa czy starokawalerstwa odeszło do lamusa. Nastała epoka singli. Według raportu Centrum Badania Opinii Społecznej "Kontrowersje wokół różnych zjawisk dotyczących życia małżeńskiego i rodzinnego", współcześni pojedynczy to osoby stanu wolnego (nie wliczając rozwodników i wdowców) w wieku od 25 do 50 lat. Szacuje się, że jest ich w Polsce około 5 min i liczba ta stale rośnie. Biorąc pod uwagę tendencję wzrostową, do roku 2030 będzie ich o 2 min więcej.

     Jak się okazuje, co czwarty z nich wyraża przekonanie, że życie w pojedynkę jest ciekawsze, niż osoby pozostającej w stałym związku, a co dwunasty uważa je za najlepszą dla siebie formę egzystencji. Są to głównie osoby młode, aktywne zawodowo, uzyskujące wysokie dochody. Swój status cywilny traktują jako przejściowy albo świadomie decydują się na życie w pojedynkę, opowiadając się za stylem "bez zobowiązań i kompromisów".

     - "Singlujący" to grupa osób, które po wkroczeniu w dorosłe życie z dwóch dróg realizacji siebie: rodzinnej i zawodowej postawili zdecydowanie na tą drugą - mówi ks. dr Romuald Jaworski, psycholog i psychoterapeuta, prezes Stowarzyszenia Psychologów Chrześcijańskich. - Niejednokrotnie są to jedynacy o wysokim poziomie narcyzmu i egotyzmu, od dzieciństwa przyzwyczajeni do życia w pojedynkę. Każde spotkanie z drugim człowiekiem w intymnej relacji wiąże się dla nich z poczuciem ograniczenia wolności. A wolność dla tej grupy osób nie jest wartością instrumentalną, ale nadrzędną. Single realizują się na linii życia zawodowego i ludycznego, a więc w schemacie produkcja-konsumpcja. Potrzeby więzi z innymi realizują otwierając się na relacje z ludźmi żyjącymi podobnie. Oczywiście zachowując wysoki poziom neutralności, wolności i braku zobowiązań.

     Single to produkt wielkich miast. Tempo życia sprzyja tam modelowi życia w amoku pracy-relaksu-konsumpcji. Człowiek żyje z dnia na dzień wkręcony w tryby wielkiej industrialnej machiny, bez chwili na refleksję, za czym tak naprawdę goni. Nie bez powodu notorycznymi singlami pozostają managerowie, prawnicy, dziennikarze i pracownicy korporacji, a więc ci, których praca wymaga dyspozycyjności 24 godziny na dobę. Każdy związek, czy to przyjacielski, czy damsko-męski, wymaga zaangażowania. Aby się rozwijać, potrzebuje poświęcenia mu czasu i energii. Jeśli na pracę zawodową człowiek przeznacza 12 godzin dziennie, a na dojazd do niej i powrót kolejne dwie, pozostaną mu cztery godziny, kiedy będzie tak wykończony, że nie będzie miał siły na nic poza odreagowaniem stresu.

     - Życie wielkomiejskiego singla wcale nie jest tak przyjemne, jak pokazują to mass media - twierdzi o. Mirosław Pilśniak, dominikanin. - Często wiąże się z morderczą pracą. Człowiek jest wykorzystywany jako mięso armatnie przez pracodawców. Jest przydatny firmie tak długo, jak długo pozostaje w 100 proc. do jej dyspozycji. To złudzenie wolności. Jednym z objawów jest tak zwana "turystyka weekendowa". Zmęczeni do granic wytrzymałości po tygodniu pracy ludzie robią dwudniowe wypady za granicę, gdzie spędzają czas na pijaństwie, przemocy i przypadkowych kontaktach seksualnych. Następnie wracają do pracy, by przez następny tydzień harówki zarabiać na weekendowe szaleństwa.

     Ciemną stroną "singlowania" jest widmo samotnej starości. Podejmując taki wybór, człowiek musi liczyć się z tym, że kiedyś przestanie być produktywny, a jego dochody znacząco zmaleją. Formuła życia producenta-konsumenta wyczerpie się, robiąc miejsce poczuciu izolacji i pustki.

     DLACZEGO SAMI?

     Z danych Głównego Urzędu Statystycznego wynika, że na początku lat 90. ponad połowa mężczyzn wstępujących w związek małżeński nie osiągnęła 25 lat, ale w roku 2006 - już tylko jedna czwarta (27 proc). Wśród kobiet liczba ta zmalała o jedną trzecią (z 73 do 48 proc). Okres najczęstszego zawierania małżeństw przesunął się więc z przedziału wiekowego 20-24 lata na przedział 25-30 lat. Co jest tego przyczyną?

     - System jest tak zbudowany, że aby znaleźć przyzwoitą pracę, koniecznie trzeba skończyć studia i od razu po ich ukończeniu podjąć staż. Po drodze wskazany jest drugi fakultet bądź doktorat, liczne szkolenia i kursy językowe - mówi dr Dagmara Jaszewska, socjolog z UKSW.

     - Po wszystkim okazuje się, że czasu na znalezienie męża czy żony pozostaje niewiele.

     Specjaliści jako jedną z przyczyn pozostawania w stanie wolnym wskazują na fenomen przegapienia najlepszego czasu na znalezienie drugiej połówki. Jako najbardziej sprzyjający i owocny nadal uznawany jest czas studiów. Jednak współcześni studenci do zakładania rodziny się nie palą. Małżeństwa żaków należą dziś do rzadkości.

    - Jednym z powodów jest panujące przekonanie, że aby założyć rodzinę, trzeba spełnić szereg wyśrubowanych warunków - twierdzi o. Pilśniak. - Należy mieć mieszkanie, a więc zaciągnąć kredyt na 30 lat, zarabiać minimum trzy tysiące złotych miesięcznie i mieć samochód. Tyle że człowiek, który osiągnie to wszystko, obudzi się koło czterdziestki i nie będzie już wystarczająco elastyczny, żeby zbudować związek. Ponadto okaże się, że wszyscy sensowni kandydaci są już zajęci.

     Regułę, że im później, tym trudniej, potwierdza doświadczenie samych zainteresowanych. - Kiedy jest się starszym, pojawia się więcej problemów - mówi Agata, 28-letnia przedszkolanka z Warszawy.

     - Wcześniej do związku podchodziłam bardziej na luzie. Teraz do głosu zaczyna dochodzić presja wieku, która wszystko komplikuje. Rosną wymagania. Na każdego chłopaka patrzę jak na potencjalnego męża i to odbiera mi spontaniczność.

     Jednak według CBOS-u to nie trudności materialne czy problemy mieszkaniowe są dziś przyczyną odkładania decyzji o małżeństwie. Podstawowy powód przedłużającego się panieństwa czy kawalerstwa stanowią czynniki psychologiczne oraz prowadzony tryb życia.

     W przypadku kobiet połowa badanych jako przyczynę podała obawę przed nieudanym małżeństwem. 40 proc. respondentów odpowiedziało, że małżeństwo mogłoby stanowić przeszkodę w karierze zawodowej. Jedna trzecia (36 proc.) wskazała na brak odpowiedniego kandydata na męża, a także na dążenie współczesnej kobiety do życia bez zobowiązań. Niemal tyle samo badanych (35 proc.) wyraziło obawę przed pogorszeniem sytuacji materialnej po założeniu rodziny. Najmniej istotne okazały się w przypadku pań obawy przed obowiązkami rodzicielskimi (16 proc.) i brak chęci posiadania dzieci (10 proc).

     Przyczyny przedłużającego się stanu kawalerskiego są według Polaków zgoła inne. Najczęstszą z nich, deklarowaną przez ponad połowę respondentów, jest wybór tzw. wolności, czyli życia bez zobowiązań. 38 proc. podaje jako powód brak gotowości do podjęcia obowiązków rodzicielskich. Znacznie rzadziej mężczyźni odkładają decyzję o wejściu w związek małżeński z powodu braku odpowiedniej kandydatki oraz przekonania, że zaszkodzi to ich karierze zawodowej.

     KULA U NOGI

     Bartłomiej, 26-letni specjalista od spraw IT, przeprowadził się do Warszawy z Torunia. Ma za sobą kilka nieudanych związków, obecnie jest sam. Mieszka z kumplem, który rzadko wychodzi z biura przed godziną 21. Na brak rozrywek i nadmiar wolnego czasu nie narzeka. Tylko oglądając galerie znajomych na portalach społecznościowych, gdzie królują zdjęcia ze ślubów i chrzcin, zastanawia się, czy on robi coś nie tak, czy inni za mocno się spieszą.

     - To jest po prostu fajne - mówi o życiu singla. - Można robić to, na co ma się naprawdę ochotę. Związek narzuca pewne ograniczenia, trzeba się liczyć ze zdaniem drugiej strony. Będąc wolnym, jeśli masz na coś ochotę, łapiesz za telefon, obdzwaniasz znajomych i wśród nich zawsze znajdzie się osoba, która jest w dokładnie takim samym nastroju, co ty i ma ochotę dokładnie na to, co ty. Mam kilka koleżanek, singielek po trzydziestce. Na co dzień dobrze się z tym czują. Chociaż każdemu zdarzają się gorsze dni, chwile zwątpienia. Wtedy dobrze mieć kogoś, z kim można pogadać.

     Choć według danych CBOS-u tylko 16 proc. ankietowanych uważa, że życie singla jest ciekawsze niż życie we dwoje, z roku na rok maleje motywacja młodego pokolenia do wchodzenia w związki. Dlaczego?

     - Dawniej małżeństwo było jedynym sposobem na zaspokojenie pewnych potrzeb, choćby potrzeby seksualnej - mówi dr Dagmara Jaszewska. - Dziś, za sprawą antykoncepcji, nastąpiło radykalne oddzielenie sfery seksualnej od płodności. W połączeniu z liberalizacją norm społecznych, nie trzeba już wchodzić w związek, żeby być aktywnym seksualnie. Nawet potrzeba macierzyństwa bywa zaspokajana poza związkiem. Istnieją banki nasienia, m vitro. Dwieście lat temu człowiek poza rodziną nie miał szans na przetrwanie. Rodzina zapewniała bezpieczeństwo materialne. Dziś każdy jest w stanie sam na siebie zarobić, może zjeść w restauracji, oddać ubrania do pralni. Słowem, współczesnej rodzinie odebrano wiele pełnionych przez nią dawniej funkcji. Pozostała jedynie funkcja miłości. Kryzys rodziny pokazuje, że to za mało.

     - Istnieje ogromna akceptacja społeczna dla wczesnej inicjacji seksualnej i przysłowiowego "seksu na pierwszej randce" - twierdzi o. Pilśniak. - Młodzi zaczynają odnosić wrażenie, że trwały związek nie wniesie w ich życie nic poza odpowiedzialnością, ciężarami i końcem wolności.

     BRIDGET JONES TO JA!

     Zaczęło się od jednego felietonu. Sara Cagen opisała w nim zjawisko rosnącej liczby osób żyjących samotnie, ale szczęśliwych. Tekst spotkał się z niesamowitym odzewem. Okazało się, że trafiła dziesiątkę. Wkrótce potem napisała książkę "Quirkyalone. Manifest bezkompromisowych romantyków", która stała się przebojem. Od tamtej pory rekordy oglądalności biją filmy i seriale opowiadające o życiu singli w wielkim mieście, jak "Przyjaciele", "Dziennik Bridget Jones", "Ally McBeal" czy wreszcie polska "Magda M". Pojedynczy uzyskali nową, pozytywną tożsamość. Bohaterowie są młodzi, piękni i dowcipni. Prowadzą życie, którego niejeden zmęczony codziennymi obowiązkami małżonek mógłby pozazdrościć. Co prawda wciąż szukają miłości, ale to, że jej nie znajdują, nie wydaje się ich unieszczęśliwiać.

     Dzisiejsza singielka to spełnienie marzeń feministek. Nieobciążona zobowiązaniami wobec męża i dzieci, niezależna finansowo, na równi z mężczyznami lekko traktująca sferę seksualną. Prądem myślowym, który na równi z feminizmem przyczynił się do powstania "subkultury singli", jest indywidualizm.

     - Wyobraźmy sobie dwoje dzieci, które były wychowywane z myślą przede wszystkim o karierze, samorealizacji, zachęcane do rywalizacji z innymi - mówi dr Jaszewska. - Niezliczone reklamy mówiły im: "Jesteś tego warta", "Podaruj sobie odrobinę luksusu". Nagle w wieku 25 lat spotykają się dwie indywidualności i próbują zbudować związek. Dawniej kultura regulowała odgórnie wiele spraw. Może nie było to sprawiedliwe, ale każdy znał swoją rolę i zadania do spełnienia. Dziś każdy szczegół wspólnego życia, od przygotowania posiłku po wychowanie dzieci, jest przedmiotem niekończących się negocjacji. Znalezienie osoby, która swoją przyszłość widzi podobnie, nie jest tak oczywiste, jak było dawniej.

     Kiedy wszystkie te prądy i przemiany zaowocowały pojawieniem się na świecie dostatecznie dużej liczby osób żyjących w pojedynkę, by zwrócili na nich uwagę producenci, ruszyła machina marketingowa. Współczesny człowiek jest przecież nade wszystko konsumentem. A singiel okazał się konsumentem idealnym. Dwie osoby mieszkające razem płacą jeden czynsz, kupują jedną pralkę, lodówkę i telewizor. Ale nie dwoje singli. Pojedynczy nie ma czasu na gotowanie, woli zjeść w restauracji. Żeby mieć życie towarzyskie, musi wyjść z domu i zostawić część wypłaty w kinie czy kawiarni. Musi się też odpowiednio prezentować. Osobie żyjącej w związku nie będzie przeszkadzało, jeśli małżonek nosi spodnie ze sklepu z używaną odzieżą. Na początku znajomości chcąc nie chcąc koncentrujemy się na powierzchowności drugiej osoby. Na tym etapie jakość spodni ma znaczenie.

     - Osoby mające kogoś bliskiego są odporniejsze na propagandę marketingową - mówi ks. Jaworski. - Reklama nieustannie stara się nam wmówić, że potrzebujemy do szczęścia kolejnego gadżetu. Jeśli jest obok ktoś, kto nas dobrze zna, istnieje duże prawdopodobieństwo, że w odpowiednim momencie powie nam: po co ci to?

     POJEDYNCZY Z POWOŁANIA?

     Czy jednak każdą osobę żyjącą w pojedynkę można nazwać singlem? Subkultura singli to produkt ostatnich lat, a przecież pojedynczy, niekoniecznie kapłani i osoby konsekrowane, byli w społeczeństwie od zawsze. Często pełnili ważne funkcje.

     - W pojęcie singli wrzuca się osoby bardzo różne - zauważa ks. Jaworski. - Są tacy, którzy nie znaleźli drugiej połówki nie ze swojej winy. Ktoś budował związek przez lata sądząc, że będzie trwały, ale z jakiś powodów rozpadł się i okazało się, że na nowy jest za późno. Ktoś zaangażował się w jakieś dzieło i nie zauważył, że czas łączenia się w pary mija. Są wreszcie ci, którzy świadomie nie decydują się na małżeństwo dla służby ludziom lub ważnym wartościom. Są to naukowcy, którzy pozostają samotni, żeby nie zaniedbywać bliskich, żołnierze, którzy nie chcą narażać dzieci na stres związany z niebezpieczeństwem utraty ojca, pracownicy socjalni, którzy chcą w pełni służyć podopiecznym. Okazuje się więc, że "singlowanie" nie jest po prostu wyborem stanu kawalerskiego lub panieńskiego, lecz raczej sposobem bycia i myślenia. Jest wyborem konsumpcyjnego stylu życia, w którym drugi człowiek jest traktowany jak towar. Mogę wziąć tyle, ile chcę i wtedy, kiedy chcę. Czasem okazuje się, że mentalnie singlem można być w parze. Bo jak inaczej traktować model "weekendowych związków", kiedy ludzie razem spędzają dwa dni, a na resztę tygodnia rozchodzą się, żeby sobie w karierze nie przeszkadzać? Lub związki DINKS-ów (Double Income No Kids - dwie płace, żadnych dzieci), których stać na narty w Alpach, ale nie na dziecko?

     Czy wobec tego można w pojedynkę żyć naprawdę szczęśliwie?

     - Źródło satysfakcji życiowej nie leży w tym, czy jestem w związku małżeńskim, czy sam - twierdzi ks. Jaworski. - Kluczem jest poczucie sensowności tego, co robię, pozostawienia po sobie dobrego śladu, bycia komuś potrzebnym i wchodzenia w głębokie, satysfakcjonujące relacje. Osoba, która wybrała życie w pojedynkę, może mieć to wszystko, na przykład jako lider fundacji pomagającej chorym. - Czy można mówić o powołaniu do życia w pojedynkę poza stanem kapłańskim i zakonnym? - pyta o. Pilśniak. - W Ewangelii Jezus mówi o osobach bezżennych, które są takimi z jakiegoś powodu i o tych, którzy wybrali ten stan ze względu na Królestwo Niebieskie. Myślę, że jest masa zadań, które są trudne do pogodzenia z życiem rodzinnym. Chociażby praca naukowca, artysty, wędrownego katechisty. Ale nie jest dobrze, kiedy osoba pozostaje sama z lęku albo dlatego, że tak jest łatwiej. Nie ma powołania do egoizmu, jest powołanie do miłości.

Iwona Świerżewska


Tekst pochodzi z Tygodnika
Idziemy, 6 lutego 2011

Wasze komentarze:

LL: 15.07.2019, 06:21  Też jestem sama, trafiłam tu przypadkowo szukając artykułów o innym powołaniu, a znalazłam to :) Artykuł jest stary, ale może ktoś też tu tak trafi i poczyta komentarze. Po pierwsze: co Wy się tak oburzacie od razu? Przeczytawszy te komentarze i wysłuchawszy wielu samotnych ludzi (swój swego przyciągnie) odnoszę wrażenie, że samotni mają problemy ze swoim ego, a przede wszystkim - brakuje im dystansu do rzeczywistości. Bóg nie stworzył nas do tego, żebyśmy utyskiwali, tylko abyśmy zajęli się czymś konstruktywnym, a takiego czasu mamy o wiele więcej. Znam dobrze ten ból i niesprawiedliwe osądy, ale błagam Was, przestańcie się tym przejmować, róbcie swoje, nie spędzajcie za dużo czasu na lamentacji, bo rzeczywiście jedyne, co Wam zostanie, to zgorzkniała dusza na starość. Z Bogiem Samotna  James Headnail: 27.08.2017, 00:55  Chyba jednak jest "powołanie do egoizmu". Wystarczy tylko spojrzeć na mnie. Życie miłosne - epicka klęska że wszystkich stron. Nawet sama pomoc innym traci sens. Próbujesz być miły a dostajesz w dupę za nic. I nie ma to nic wspólnego z altruizmem o czym ten wasz kochany "Bóg" łże. Ludzkość stała się po prostu wstrętna. Oznacza to, że jednak jest powołanie do egoizmu, gdyż odkąd odwróciłem się od tych wszystkich śmiesznych religii i sekt, zacząłem czuć się coraz lepiej. Ten krzyż, który ten wasz "Bóg" kazał mi dźwigać był dla mnie o wiele za ciężki. Wręcz był gorszy niż wrzód na dupie.  Lady W: 15.04.2013, 22:23  Artykuł mocno krzywdzący i szufladkujący osoby samotne. Nie każda samotna osoba wiedzie życie "singla" a niejedna samotna osoba ma w sobie więcej miłości, wspołczucia i chęci pomocy niż osoba będąca w małżeństwie zapatrzona w czubek swojego nosa. W dodatku samotni ( szczególnie kobiety) muszą borykać się z pewnego rodzaju pogardą ze strony mężatek, bo przecież one są lepsze, bo mają męża i nieistotny tu jest fakt, że 80% złapało swoich mężow na ciążę. Zatem proszę nie pisać bzdur i zastanowić się czasami co się mówi i pisze.  sonia: 11.02.2013, 13:40  KOchani...spokojnie,przede wszystkim spokojnie im bardziej będziecie się ciskać z powodu swojej samotności tym gorzej.Wiem że to trudne bo sama jestem samotna  smutna: 22.12.2012, 19:00  Ten artykuł a konkretnie tytuł- powołani do egoizmu jest nieprawdziwy . Zgadzam się z osobami na tym forum że autor nie ma pojęcia jak cierpią osoby pozostające bez męża i dziecka czyli swojej rodziny. To nie ich widzimisie albo to że zmieniają partnerów.  samotna: 28.04.2012, 18:28  A ja jestem po trzydziestce, jestem sama i jest mi z tym źle, a nawet coraz gorzej. Nie widze w tym żadnego sensu. NIC nie jest w stanie wypełnić pustki w której trwam i ukoić bólu z którym zmagam się dzień po dniu. Samotność coraz bardziej odbiera mi nie tylko chęci ale siły duchowe i fizyczne do zajmowania się czymś pożytecznym.  robson: 19.02.2012, 20:50  Agnieszka29wawa widzisz ja tez wole isc do kina jak na imprezy.raczej typ domownika.ale lubie strasznie podrozowac lecz nie zawsze na to sa pieniadze. ale jakos trzeba sie kolatac hehehe  Do Eniko: 15.02.2011, 23:00  Nie mam zamiaru zajmować się ludźmi innymi lub bezdomnymi zwierzętami. Dlaczego? Bo mnie to nie interesuje. Moim powołaniem jest małżeństwo, własna rodzina, dzieci. Jak na razie jestem sama i jestem ogromnie nieszczęśliwa. Nawet udawany altruizm nie da mi szczęścia.  eniko: 15.02.2011, 16:14  Aby w pełni odczuwać życie, myślę, że należałoby również rozwijać w sobie dar współodczuwania. Każdy go ma. Możliwości zaangażowania tej umiejętności jest ogromna ilość. Zycie naprawdę nabiera sensu i smaku jeśli się z kimś dzielimy tym co mamy np. pomagamy biedniejszemu, mniej zaradnemu, choremu. To nie banał, to czysta prawda. Spróbujcie zacząć robić coś dla kogoś, nie tylko myśleć o sobie ,a przekonacie się, że się nie mylę. Od ok.20 lat opiekuję się bezdomnymi zwierzętami i chociaż jest mi ciężko, odczuwam radość i mam poczucie, że to co robię ma sens, bo jest niezwykle potrzebne. Nie ma natomiast sensu wiązanie się np. z człowiekiem traktującym życie jak pasmo obowiązkowych sukcesów lub co gorsza nastawionego na pławienie się w przyjemnościach. Tak niewiele jest szczęśliwych małżeństw m.in. z tego powodu.  sama: 12.02.2011, 23:01  "Nie potrafią czy nie chcą znaleźć sobie życiowego partnera?" Sugerowanie, że wszyscy samotni są życiowymi niedojdami bądź egoistami jest krzywdzące. Nie można wszystkich wrzucać do jednego worka. Jednak w myśleniu o samotnych osobach wciąż królują stereotypy. Wielu pojedynczych chciałoby, żeby ich życie wyglądało inaczej, ale jakoś się nie wszystkim udaje to zmienić. Mam wykształcenie, pracę, dom, nie mieszkam w mieście, nie żyję jak wspomniana w artykule Samantha, ale jakoś nie miałam i nie mam szczęścia spotkać kogoś, z kim mogłabym zwalczyć moją pojedynczość. Mam rozumieć, że jestem ofermą bądź egoistką?  taka jedna: 12.02.2011, 20:34  Ja już straciłam wszelką nadzieję na zamążpójście. Mimo iż pracuję w sklepie, spotykam różnych ludzi, nie zamykam się w domu, to nie było mi dane zakochać się z wzajemnością. Zadaję nieraz pytanie, po co Bóg mnie stworzył?? Jaki był cel, iż muszę męczyć się w samotności? Nie jestem aż tak brzydka by odstraszać mężczyzn a jednak nikt mnie nie pokochał  mała: 09.02.2011, 22:07  to trzeba wyjść do ludzi. Trzeba się starać, trzeba znaleźć sobie jakieś hobby, które podzelają inne osoby najlepiej płci przeciwnej. Ostatnio taka Pani doktor u mnie na uczelni wyszła za mąż, a ma już prawie 40 lat. Uprawia sport, spotyka się z ludźmi, jest wesoła i uśmiechnięta. Nigdy nie jest za późno na miłość. Trzeba jej tylko szukać! :) Wiem, że łatwo się mówi ale to prawda przecież. Kursy tańca są, wycieczki, portale randkowe, duzo możliwości. Czy każda w Was na pewno zrobiła wszystko co w Waszej mocy aby te osobe znaleźć czy cały czas bezczynnie czekacie aż przyjdzie... ?  Little one: 09.02.2011, 18:09  Tak, wiekszosc ludzi woli byc w zwiazku. I boli ich to, ze sa sami. Ale sa osoby, w tym kobiety, ktore potrafia sie rowniez realizowac bez wiazanie sie z druga osba. Ja sama bardzo dlugo bylam sama i byl to jeden z najszczesliwszych okresow mojego zycia. Gdy poznalam swojego chlopaka ciagle irytowalo mnie to, ze musze w pewnych sprawach ustapic lub sie podporzadkowac. Teraz juz sie przyzwyczailam, ale nadal sa momenty, ze wolalabym byc singlem.  ta, która chce kochać z wzajem: 08.02.2011, 14:00  Iwona Świerżewska to zapewne osoba zrealizowana w życiu jako matka i żona - i to zanim odczuła co to znaczy samotność i niemoc w odnalezieniu tej jedynej osoby. Przykre są takie teksty - szczególnie dla osób, które wciąż szukają i tracą nadzieję.  Agnieszka29wawa: 08.02.2011, 13:26  mam 29 lat, spokoja prace, wlasne mieszkanie...nie przepadam za imprezami, wole isc do kina, potrafie gotowac, sprzatac, nie jestem brzydka...moim najwiekszym marzeniem jest juz od wielu lat założenie szczęsliwej rodziny...(albo jakiejkolwiek;) ale nic z tego, na horyzoncie nie widać żadnego kandydata, a jak juz ktos sie trafi to okazuje się ze mało do siebie pasujemy:( naprawde boje sie ze juz do konca zycia bede sama, zaczynam w duszy zloscić sie na te osoby/kolezanki z pracy ktore dostapiły tego zaszczytu-wyszly za mąż i załozyły rodzine, zastanawiam sie dlaczego im sie tak poszczescilo a mi nie!!! CHyba wolałabym nie miec pracy a zamiast tego miec fajna wlasną szczesliwa rodzine.  elde: 08.02.2011, 09:23  to wszystko nieprawda. Życie singla jest smutne i samotne. Dobrze wiem co to znaczy. Nigdy nie uwierzę że ktokolwiek rezygnuje dobrowolnie z trwałego związku bo woli imprezy, restauracje czy życie w luksusie. A szczególnie kobiety: jeśli nie wychodzą za mąż to dlatego że nie udało się im spotkać właściwej osoby. A nie dlatego, że tak wolały.  Salsera: 07.02.2011, 20:20  Ale, przeciez artykul nie twierdzi, ze tacy ludzie nie istnieja tylko skupia sie na osobach, ktore nie chca sie wiazac.  samotna: 07.02.2011, 20:19  Ten artykuł to bzdura powielona chyba z amerykańskich czasopism! Nie jestem singlem! Jestem zwyczajną samotną kobietą, która jak mówią, odniosła zawodowy "sukces". Tylko co z tego? Mam 36 lat, pracę, mieszkanie i niezależność. I samotność. Puste wieczory i weekendy. Nie, proszę pani, żadnych romansów, żadnych klubów ani imprez! I proszę nie nazywać mnie egoistką, bo nie ma Pani pojęcia o czym Pani pisze. Ta kariera i niezależność, której pewnie niejedna kobieta mi zazdrości, pojawiła się przy okazji, nigdy o to nie zabiegałam. Chciałam być żoną i matką. Niestety nigdy nie byłam i pewnie już nie będę :( Nie z egoizmu. Widocznie tak ma być. Może kiedyś zrozumiem dlaczego. Póki co, jest mi z tym bardzo źle! Proszę przed następnym artykułem porozmawiać ze zwykłymi samotnymi kobietami o ich samotności, zamiast powoływać się na bohaterki głupkowatych filmów i jakieś bezduszne badania!  taka jedna: 05.02.2011, 15:58  Ten kto pisał ten artykuł nie ma kompletnego pojęcia jak mocno cierpią osoby samotne, które nie mogą znaleźć drugiej połówki. Najlepiej nazwać ich egoistami, samolubami. Pani Iwono, autorko tego mdłego tekstu, ja bardzo chciałabym wstąpić w związek małżeński lecz niestety( bardzo mi przykro!!), nie znalazłam dotychczas tej właściwej osoby

(1)

Autor Treść

Nowości św. Bernadetta Soubirous Modlitwa św. Bernadetty Soubirous Testament Bernadety Soubirou Ciało nie tknięte rozkładem śmierci św. Benedykt Józef Labre Bergen i Stavanger

Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023

Poprzednia

[ Powrót ]