Córka Italii, wielka mistyczka Kościoła, urodziła się w rodzinie skromnego farbiarza jako dwudzieste trzecie dziecko. Od młodości marzyła o życiu zakonnym. Miała szesnaście lat, gdy mimo sprzeciwu rodziców została tercjarką dominikańską w Sienie, przyjmując surową regułę zakonu pokutniczego. Znana była z życia pełnego umartwień i z gorliwego posługiwania chorym i ubogim. Wizjonerka, w 1367 r. doznała mistycznych zaślubin z Chrystusem. O kontakt z nią i radę w sprawach duchowych zabiegali przedstawiciele najbardziej znanych rodów ówczesnej Italii. Ona sama zaś korespondowała z najwybitniejszymi osobistościami kościelnymi, wśród nich z papieżami i biskupami. Podejmowała zwłaszcza wiele wysiłków na rzecz powrotu papieży z Awinionu do Rzymu oraz dla pojednania między zwaśnionymi miastami i rodami.

     W jej życiu nie brakowało trudnych momentów. Wytoczony jednak przed trybunałem Inkwizycji proces zakończył się uwolnieniem jej od wszelkich oskarżeń. W 1374 r. jej kierownikiem duchowym został bł. Rajmund z Kapui. W 1376 r. w Pizie otrzymała stygmaty, które ukrywała do końca życia. Odznaczała się szczególnym nabożeństwem do Bożej Opatrzności i Męki Chrystusa. Ostatnie trzy lata życia spędziła w Rzymie. Pozostawiła blisko czterysta listów oraz słynne "Dialogi".

     Papież Paweł VI ogłosił ją w 1970 r. doktorem Kościoła, zaś w 1999 r. Jan Paweł II - wraz ze św. Brygidą Szwedzką i św. Teresą Benedykta od Krzyża - patronką Europy. Jest - obok św. Franciszka z Asyżu - główną patronką Italii. Największą jednak cześć odbiera w rodzinnej Sienie.