Edyta urodziła się 12 X 1891 r. we Wrocławiu jako jedenaste dziecko Zygmunta i Augusty z domu Courant. Z licznego rodzeństwa wychowało się siedmioro dzieci.

     Niedługo po urodzeniu Edyty zmarł ojciec. Rodzinna firma, przedsiębiorstwo drzewne, przejęła w swoje ręce matka. Była to kobieta dumna, konkretna w działaniu i szybko przemieniła upadające przedsiębiorstwo w szanowną i uznaną firmę.

     Edyta była rozpieszczaną ulubienicą rodziny. Jako i dziecko rozwijała się nierównomiernie. Bywały okresy, że tryskała życiem i zadziwiała otoczenie stopniem inteligencji. Innym razem zamknięta w sobie i nieśmiała. Jako 6-letnia dziewczynka rozpoczyna naukę w szkole, miała najlepsze wyniki i oceny.

     W czternastym roku życia nastąpiło dziwne załamanie. Przerywa naukę w szkole, wyjeżdża do starszej siostry Elzy. Ten pobyt osłabił jej życie religijne. Siostra prowadziła swoją rodzinę w całkowitej obojętności religijnej. Po ośmiu miesiącach wraca do rodzinnego domu i opiekuje się ciężko chorym bratankiem. Po jego śmierci wraca z nowym zapałem do gimnazjum. Bierze prywatne lekcje i w 1911 roku zdaje wyśmienicie egzamin dojrzałości. Następnie podejmuje studia filozoficzne na uniwersytecie wrocławskim.

     W 1913 roku wyjeżdża do swego kuzyna Ryszarda Courant, docenta uniwersytetu w Getyndze, by tam kontynuować studia. Jest słuchaczką wykładów profesora Edmunda Husserla. Profesor wywarł na niej ogromne wrażenie i zdecydowany wpływ na całe jej życie. Urzeczona całkowicie jego osobowością i wykładami, dała się porwać umiłowaniu nauki.

     Edyta czuje wyraźnie, że czas w Getyndze stanowi początek nowego okresu jej życia. Duży wpływ na jej osobowość wywarło "Towarzystwo Filozoficzne", utworzone ze ścisłego grona uczniów Husserla. Ten czas przywrócił jej równowagę i ponowne duchowe okrzepnięcie.

     Pracę nad doktoratem przerywa wybuch wojny światowej.

     Latem 1914 zgłasza się do Czerwonego Krzyża, szkoli się na pielęgniarkę. Podejmuje pracę w Lazarecie dla zakaźnie chorych. Po pięciomiesięcznej pracy, całkowicie wyczerpana, zostaje zwolniona ze służby sanitarnej. Zdaje egzamin z języka greckiego i rozpoczyna we Wrocławiu pracę pedagoga w szkole Wiktorii.

     W kwietniu 1916 Husserl zostaje powołany na uniwersytet we Fryburgu. Edyta udaje się tam by dokończyć swój doktorat. Zdaje egzamin doktorancki z najlepszym wynikiem i zostaje asystentem Husserla. Pozostaje we Fryburgu do jesieni 1918 roku, Husserl wystawił jej własnoręcznie napisane świadectwo, zakończone poleceniem do habilitacji.

     W tym czasie zetknęła się z grupą konwertytów. Na początku lata 1921 roku Edyta zagłębiła się w autobiografię mistyczki i doktora Kościoła św. Teresy z Avila. Ta książka pozwala jej podjąć decyzję o wstąpieniu do Kościoła Katolickiego.

     Edyta prosi swoją siostrę Ernę, aby wtajemniczyła matkę o zamierzonej zmianie wyznania. Skończyło się jej długie poszukiwanie prawdziwej wiary. Latami szukała prawdy w nauce i filozofii. Znalazła prawdę miłości w Chrystusie Panu.

     Chrzest przyjmuje 1 stycznia 1922 r. w kościele pod wezwaniemśw. Marcina w Bergzabern. Matką chrzestną była przyjaciółka Jadwiga Conrad-Martius. W tym samym dniu przystępuje do pierwszej Komunii św.

     Dopiero po 10 miesiącach przyjeżdża do rodzinnego domu we Wrocławiu. Matka - gorliwa izraelitka - bardzo cierpiała z powodu konwersji Edyty na wiarę katolicką. Zbyt bardzo kochała córkę, by czynić jej wymówki. Dnia 2 lutego 1923 roku przystępuje do sakramentu bierzmowania w domowej kaplicy biskupa Spiry. Wikariusz generalny w Spirze ks. Józef Schwind zapoznaje ją z działalnością klasztoru Sióstr Domi-nikanek św. Magdaleny.

     Na osiem lat klasztor z jego placówkami pedagogicznymi staje się jej domem. Klęcznik w kościele św. Magdaleny staje się jej szkołą modlitwy. Jako nauczycielka liceum może się również oddawać pracy naukowej. Poznaje życie katolickie, w środowisku katolickim.

     Jako pedagog jest surowa w swoich wymaganiach. Jednak wzbudza wokół siebie zaufanie i przyjaźń. Wewnętrzna aura jej życia duchowego ułatwi jej kontakt z ludźmi. Opinia katolicka zwraca na nią uwagę. Często jest proszona o wygłaszanie odczytów przy uroczystych okazjach i na konferencjach. Prowadzi kursy szkoleniowe, pisze artykuły, wygłasza wykłady w radio. Z tego okresu najpoważniejsze są dwie prace literackie: tłumaczenie na język niemiecki tomu listów i pamiętników kardynała Newmana, oraz dwutomowy przekład św. Tomasza.

     Dnia 26 marca 1931 r. Edyta żegna się ze Spirą. Dochodzi do wniosku, że na stałe nie można połączyć nauczania i pracy naukowej. Otrzymuje propozycję na stanowisko docenta w Niemieckim Instytucie Pedagogiki Naukowej w Monasterze (Munster). Zajęła dwa skromne pokoje w internacie dla studentek Collegium Marianum, mieszkały tam przeważnie studiujące zakonnice. Mówiono, że nowa pani docent spędza długie godziny na modlitwie w kaplicy domowej. Tylko przez dwa semestry mogła Edyta Stein wykładać. Przejęcie władzy przez narodowych socjalistów przedwcześnie przerwało jej działalność. Przyjaciele, czując grożące jej niebezpieczeństwo ze strony nazistów, doradzają wyjazd. Antysemickie poczynania III Rzeszy kończą jej działalność docenta w Monasterze. 15 lipca 1933 roku wyjeżdża do Kolonii. Przyjaciele przynieśli jej na dworzec bukiety róż.

     Odrzuca propozycję działalności nauczycielskiej zagranicą. Pożegnała się z sędziwą matką we Wrocławiu.

     Dnia 14 X 1933 roku Edyta Stein wstępuje do Karmelu w Kolonii. Po odbyciu nowicjatu przyjmuje śluby zakonne.

     Dnia 15 I 1934 r. następują obłóczyny - wybiera imię zakonne Teresa Benedykta od Krzyża.

     W dniu 21 IV 1935 roku Edyta składa pierwsze śluby zakonne, które łączą ją ze wspólnotą Karmelu w Kolonii na trzy lata.

     W roku następnym przeżywa wielką radość z racji konwersji swej siostry Róży, która przyjmuje chrzest 24 XII 1936 r.

     Karmel staje się dla Edyty ukochaną Ojczyzną do której dążyła jej dusza latami. Sama pisze, że sprawiła to modlitwa. Karmel podejmując dziedzictwo św. Teresy, przeznacza 2 godziny dziennie na medytację. Taki milczący dialog serca człowieczego z Bogiem uszlachetnia to, co w człowieku piękne, dobre i szlachetne. Dnia 21 kwietnia 1938 roku Edyta składa śluby wieczyste.

      W tym czasie, zwłaszcza po tzw. "nocy kryształowej", narodowy socjalizm obejmuje swoim terrorem całe Niemcy, Edyta zdaje sobie sprawę z tego, że jej żydowskie pochodzenie jest zagrożeniem dla wspólnoty Karmelu, prosi o przeniesienie. Lekarz domowy sióstr karmelitanek, dr Paweł Strerath, zobowiązał się wywieźć Edytę swoim samochodem zagranicę.

      Dnia 31 grudnia 1938 roku opuszcza Karmel w Kolonii i przenosi się do małej miejscowości Echt w Holandii. W następnym roku przybyła do Echt jej siostra Róża; została zatrudniona na furcie klasztornej. Obie siostry są bardzo wdzięczne Bogu i wspólnocie Karmelu, że mogą być razem.

      Przełożeni klasztoru zlecili Edycie napisanie książki o życiu i nauce św. Jana od Krzyża: "mistycznego doktora Kościoła i Ojca karmelitów". W ciszy klasztoru Echt powstało jej ostatnie dzieło "Wiedza Krzyża". W nim próbuje wyjaśnić, przedstawić swoje przemyślenia o istocie ludzkiego życia.

     Jej młodzieńczy program życia "służyć ludzkości" w jakimś etapie stanął naprzeciw Chrystusa i musiał iść z programem Boskiego Mistrza.

     Z chwilą okupacji niemieckiej w Holandii rozpoczynają się prześladowania Żydów. Przełożeni Edyty podejmują starania o wyjazd do Szwajcarii. W klasztorze karmelitanek w Le Paąuier w Szwajcarii była już przygotowana cela dla Edyty, jednak nie zdążyła w niej zamieszkać.

     Nadszedł dzień 2 sierpnia 1942 r. Podczas masowego aresztowania Żydów w Holandii nie ominięty został także klasztor sióstr karmelitanek w Echt, Wówczas Edyta wraz z siostrą Różą zostały aresztowane i wywiezione do obozu w Oświęcimiu i tam zagazowane wraz z innymi w komorze gazowej a następnie spalone dnia 9 sierpnia tegoż roku.

     Edyta - to wspaniały przykład wielkiej miłości do Jezusa Chrystusa, gotowości oddania wszystkiego dla Niego łącznie z ofiarą własnego życia. To nie tylko wielce świątobliwa zakonnica ale mistyczka, wznosząca się na wyżyny całkowitego zjednoczenia z Bogiem. Papież Jan Paweł II podczas swojej podróży apostolskiej do Niemiec ogłosił ją w Kolonii, dnia l maja 1987 r. błogosławioną. Jej wspomnienie liturgiczne przypada na dzień jej śmierci - 9 sierpnia.