Siard, bó takie imię otrzymał na chrzcie, urodził się w 1881 r. w holenderskiej Fryzji w bardzo pobożnej rodzinie hodowcy krów. Początkowo wydawało się, że będzie franciszkaninem. Przez sześć lat kształcił się w szkole prowadzonej przez zakon, ostatecznie jednak - z powodu słabego zdrowia - opuścił franciszkanów i w 17. roku życia wstąpił do Karmelu w Boxmeer, przyjmując imię Tytus. W 1905 r. przyjął święcenia kapłańskie. Swoimi zdolnościami zwrócił uwagę władz zakonnych, które wysłały go do Rzymu na Uniwersytet Gregorianum, gdzie uzyskał doktorat z filozofii. Po powrocie do Holandii przez prawie 15 lat był wykładowcą filozofii na uniwersytecie w Oss. W 1923 r. objął katedrę filozofii i historii mistyki na Uniwersytecie w Nijmegen, a w roku akademickim 1932/1933 był rektorem tej uczelni. "Nie wolno nam w naszym sercu oddzielać Boga od świata - mówił do studentów. Musimy raczej świat oglądać na tle Boga".

     Holenderski zakonnik był nie tylko nauczycielem akademickim, ale także dziennikarzem i tłumaczem. Przełożył na język holenderski prace św. Teresy z Avila. Założył czasopismo o tematyce maryjnej, był redaktorem naczelnym miejscowej gazety, zorganizował katolicką bibliotekę publiczną. Był też ojcem duchowym holenderskich dziennikarzy. Cieszył się dużym zaufaniem arcybiskupa Utrechtu, który mianował go asystentem kościelnym czasopism wydawanych w ówczesnej Holandii.

     Od 1934 r. o. Tytus odważnie występował przeciw ideologii faszystowskiej i nazistowskiej. Dostrzegał jej niebezpieczeństwa, otwarcie krytykował i przestrzegał przed lekceważeniem. Stanowczo podkreślał, że żadna katolicka gazeta czy książka nie może zawierać nazistowskiej propagandy.

     Kiedy w 1940 r. hitlerowskie Niemcy zajęły Holandię, o. Tytus znalazł się w niebezpieczeństwie. Gestapo śledziło każdy jego krok. W grudniu 1941 r. napisał list do dyrektorów wszystkich katolickich czasopism, zachęcając ich do walki z ideologią hitlerowską. Występował też przeciwko antyżydowskim rozporządzeniom, sprzeciwiając się wydalaniu ze szkół dzieci i młodzieży pochodzenia żydowskiego.

     W styczniu 1942 r. został aresztowany. Przeszedł przez kilka więzień, aby w kwietniu 1942 r. znaleźć się w obozie koncentracyjnym w Dachau. Traktowano go tu szczególnie brutalnie, chcąc złamać jego moralny opór wobec nazizmu. Był bity, poniewierany, a przy tym zmuszany do ciężkiej pracy fizycznej. Po krótkim czasie zupełnie opadł z sił. Wtedy przeniesiono go do obozowego szpitala, gdzie dobity został zastrzykiem fenolu. Ciało o. Tytusa zostało spalone w krematorium.

     "Pielęgniarka, która 26 lipca 1942 r. dała mu śmiertelny zastrzyk, oświadczyła po latach, że pozostała żywa w jej pamięci twarz tego kapłana, który jej współczuł. (...) I twarz ojca Tytusa jawi się dzisiaj przed nami. Kontemplujemy na niej świetlany uśmiech chwały Bożej" - mówił Jan Paweł II podczas beatyfikacji.

     Błogosławiony Tytus jest czczony w zakonie karmelitańskim, a także w Nijmegen w Holandii, gdzie dedykowany jest mu kościół. W holenderskim mieście Bolsward znajduje się poświęcone mu muzeum.