Urodził się w 1433 r. w krakowskiej rodzinie mieszczańskiej zamieszkałej na Kazimierzu. Jego ojciec Maciej był tkaczem, a przez wiele lat przewodniczył sądom miejskim. Matka Jadwiga znana była z wielkiej pobożności i należała do Bractwa Najświętszego Sakramentu. Stanisław wzrastał w rodzinie głęboko religijnej, która związana była z najbliższą jej świątynią - kościołem Bożego Ciała pod duszpasterską opieką kanoników regularnych laterańskich. Stanisław kształcił się najpierw w szkole przyklasztornej, a następnie w Akademii Krakowskiej, gdzie zgłębiał logikę, gramatykę, fizykę, astronomię i muzykę, a wreszcie teologię, którą uwieńczył doktoratem.

     Miał 23 lata, gdy wstąpił do kanoników regularnych. Już podczas nowicjatu dał się poznać jako osoba niezwykle odpowiedzialna, sumienna i pracowita, a przy tym pełna pokory i pracowitości. W dwa lata później przyjął święcenia kapłańskie. Początkowo był wychowawcą młodzieży zakonnej, a po pięciu latach objął funkcję kaznodziei i spowiednika w kościele Bożego Ciała. Ksiądz Stanisław Kazi-mierczyk był znakomitym kaznodzieją; homilie głosił w języku polskim i niemieckim. Był prawdziwym apostołem Eucharystii, podkreślał Jej zbawienną wartość. Nauczał prawd wiary, a każdego dnia wiele godzin spędzał w konfesjonale. Wiele czasu poświęcał chorym i biednym, z którymi dzielił się nawet własnym pożywieniem. Nigdy nie faworyzował wiernych wpływowych i bogatych. Był autorem pism z dziedziny teologii moralnej i biblistyki.

     Był także wielkim czcicielem Matki Bożej. Według tradycji pewnego razu ukazała mu się Najświętsza Maryja Panna z Dzieciątkiem Jezus na rękach, ze św. Stanisławem i zastępem aniołów, zapowiadając, że czeka go "sowita nagroda".

     Odszedł do Boga w wieku 56 lat, najprawdopodobniej wskutek wyczerpania i rygorystycznych postów. Trwający wiele wieków kult Stanisława Kazimierczyka potwierdził Jan Paweł II podczas beatyfikacji 18 kwietnia 1993 r. w Rzymie. "Stanisław z Kazimierza: żarliwy czciciel Eucharystii, nauczyciel i obrońca prawdy ewangelicznej, wychowawca, przewodnik po drogach życia duchowego, opiekun ubogich. Pamięć o świętości sługi Bożego żyje i owocuje do dzisiaj" - mówił wtedy Jan Paweł II.

     Do obecnej kanonizacji zatwierdzono cud trwałego uzdrowienia z ropnia oczodołu starosty oświęcimskiego Piotra Komorowskiego, który miał miejsce w 1617 r.