św. Benedykt Józef Labre

Już w cztery lata później usiłował wstąpić do kartuzów, ale mimo kilkakrotnie ponawianych próśb nie został przyjęty. Również ze strony trapistów spotkał się z odmową. Ostatecznie w 21. roku życia wstąpił do cystersów, ale i stamtąd po jakimś czasie został usunięty jako zakonnik "zbyt mało święty, a zbyt wiele roztargniony". Wtedy w natchnieniu usłyszał głos: "Twoim powołaniem jest cały świat. Klasztorem twoim ulice i drogi. Masz być pielgrzymem Bożym". Odtąd z Pismem Świętym, brewiarzem, różańcem oraz książką "O naśladowaniu Chrystusa" przemierzał Włochy, Francję, Hiszpanię, Szwajcarię i Niemcy, pielgrzymując zwłaszcza do sanktuariów maryjnych. Ostatnie sześć lat życia mieszkał w ruinach rzymskiego Koloseum. 16 kwietnia, w Wielką Sobotę 1783 r. znaleziono go na schodach jednego z rzymskich kościołów. Był zupełnie wyczerpany i zmarł jeszcze tego samego dnia.

Życiorys Benedykta napisał jego spowiednik ks. Marconi, profesor Gregorianum. Znaleźć w nim można opisy ponad 100 cudownych uzdrowień, które miały miejsce przy jego grobie w pierwszych miesiącach po śmierci. Beatyfikował go papież Pius IX w 1861 r., a kanonizował Leon XIII dwadzieścia lat później.