Wiele z tych osób zostało upamiętnionych choćby w oratorium św. Jakuba, Sali Opackiej, na obrazach Adama Swa- cha OFM (1668-1747), w kapitularzu, na polichromiach Wilhelma Neunhertza (1689-1749) w kościele lub obrazach fundowanych z różnych okazji, upamiętniających ważne historyczne wydarzenia. Te cenniejsze zebrano w jednym miejscu, nazwanym galerią, aby wyeksponować je dla dzieci, młodzieży oraz zwiedzających. Niektóre, ponieważ nieuchronnie biegnący czas nie jest ich sprzymierzeńcem, poddano gruntownej renowacji, inne czekają na odświeżenie i przywrócenie im dawnego blasku.

W celu uzupełnienia tego zbioru, w ostatnim czasie nasza galeria wzbogaciła się o kolejne wizerunki. Przedstawiają one postaci z dalekiej historii, które Opatrzność' Boża połączyła z lądzkim klasztorem, a które na tle swej epoki wyróżniały się głęboką wiarą, przywiązaniem do kultury i tradycji katolickiej, miłością do ojczyzny i troską o innych. Pierwsza z nich to: Jarosław Bogoria Skotnicki (1276-1376), arcybiskup gnieźnieński, postać ogromnie zasłużona dla Kościoła i Polski. Jednym ze znanych faktów z jego życia jest decyzja o oddaniu królowi Kazimierzowi Odnowicielowi kosztowności katedry gnieźnieńskiej, aby wesprzeć odbudowę Królestwa Polskiego. Po długim, pobożnym życiu, wiosną 1374 r., przeniósł się z Gniezna do klasztoru w Lądzie, gdzie oddawał się przez dwa lata pokucie i modlitwom, żyjąc z cystersami jak brat pośród braci - jak czytamy w "Kronikach słynnego Królestwa Polskiego" mistrza Jana Długosza.

Druga postać to Hans Brask (1464-1538), szwedzki biskup, człowiek o szerokim nowożytnym umyśle, głębokiej pobożności, który za wierność papieżowi i opór przed wprowadza niem w Szwecji protestantyzmu został zesłany na banicję przez swego dotychczasowego przyjaciela króla Gustawa Wazę. Przebywając u cystersów w Oliwie, podtrzymywał kontakty z ojczyzną, pisał listy pasterskie i wspierał w wierze katolickiej swoich wiernych w diecezji Linkoping. Udając się na synod w Mantui (1537) zatrzymał się u cystersów w Lądzie, gdzie przeszedł do domu Ojca Niebieskiego. Był wybitnym, ostatnim biskupem - Szwedem Kościoła w Szwecji przed reformacją. Na następcę trzeba było czekać 460 lat (P. Stobaeus).

Trzecia postać to Krzysztof Antoni Szembek (1667-1748), biskup poznański, włocławski, opat benedyktynów w Mogilnie i Tyńcu, arcybiskup gnieźnieński, Prymas Polski i legat papieski, kawaler Orderu Orła Białego. Doświadczony hierarcha i dyplomata, fundator wielu dzieł charytatywnych i szpitali. Kroniki piszą o nim sancta anima (święta dusza). Mimo znacznych dochodów, nie gromadził pieniędzy, ale rozdawałje ubogim, a gdy zabrakło ich w skarbcu, rozdawał srebra stołowe (K. Śmigiel). W lądzkim kościele, wzniesionym w barokowym stylu w XVII w. wg planów Józefa Belottiego, którego budowę na początku XVIII w. kontynuował włoski architekt Pompeo Ferrari, znajduje się pięknie zdobiony ścienny medalion będący świadectwem konsekracji odnowionego kościoła dokonanej przez prymasa Szembeka w 1743 r. Przypomina o tym nowy obraz w galerii.

Równolegle do dzieła upamiętniania opisanych postaci, powstaje cykl obrazów przedstawiających salezjanów, którzy w zbliżającym się 100-leciu opieki synów ks. Bosko nad tym historycznym miejscem odcisnęli znamię obecności i przyczynili się do trwania i świetności Pomnika Historii Kultury Polskiej, jakim jest lądzki klasztor.