Siwe gołębieNa Dworcu Centralnym w Warszawie żyje stado siwych gołębi. Nie wiadomo jak i kiedy dostały się do obudowanego ze wszystkich stron dworca. Fruwają z peronu na peron, zbierają okruszyny chleba, piją brudną wodę i żyją, choć czują, że nie jest to świat, w którym gołąb jest szczęśliwy.Aby się z niego wydostać, trzeba przefrunąć ciemny tunel, przez który odjeżdżają i powracają pociągi. A tunel jest ciemny i gołębie się boją. Za tą ciemnością jest piękny świat, gdzie fruwać można wysoko, gdzie gołąb może się dobrze czuć. Niektóre ryzykują, większość jednak boi się i dalej żyje na dworcu, fruwa z peronu na peron, zbiera resztki chleba, pije brudną wodę i żyje. Ale ich życie, prawdziwe życie, szczęśliwe życie, gdzie fruwać można bez ograniczeń, aż do nieba - jest poza dworcem. Tylko ten tunel - więc trzeba się zdecydować. Trzeba się odważyć - jeśli w sercu odkryje się powołanie, aby się przedostać przezryzyko, przez decyzje, przez ciemny tunel, aby fruwać wysoko, aż do nieba. Trzeba się odważyć zostawić to, co się ma, aby zyskać wszystko - bo w Chrystusie wszystko jest możliwe. Potrzeba więc gołębi, które pofruną wysoko, daleko, tam, gdzie nikt nie chodzi. Autor nieznany
|
[ Strona główna ] |
Modlitwy | Zagadki | Opowiadania | Miłość | Powołanie | Małżeństwo | Niepłodność | Narzeczeństwo | Prezentacje | Katecheza | Maryja | Tajemnica Szczęścia | Dekalog | Psalmy | Perełki | Cuda | Psychotesty | Polityka Prywatności | Kontakt - formularz | Kontakt
© 2001-2024 Pomoc Duchowa |