Przed laty stwierdzano ponad 100 tys. zachorowań rocznie na wirusowe zapalenie wątroby typu B, obecnie - około 2 tys. Takie zmniejszenie liczby zachorowań to skutek stosowania igieł i strzykawek jednorazowych oraz szczepionki.

     Nie każdy pacjent zakażony wirusem B wymaga leczenia. Są sytuacje, gdy wirus jest obecny we krwi i w wątrobie, ale nie ma konieczności terapii. Mówimy wówczas o nosicielstwie wirusa. Oznacza to, że układ odpornościowy nie rozpoznaje wirusa, a tym samym nie zwalcza go, nie powodując tym destrukcji wątroby. W związku z tym, mimo obecności wirusa, nie ma zapalenia wątroby, a podawanie leków przeciwwirusowych w takiej sytuacji mija się z celem. Jeśli układ odpornościowy nie widzi, to nie walczy, wówczas leki także będą nieskuteczne. Bardzo ważne jest zidentyfikowanie tych pacjentów, których można leczyć. Osoby z nieleczonym WZW (a u większości przebieg choroby jest bezobjawowy) po 10-15 latach mają nagle żółtaczkę, pojawiają się u nich obrzęki, wodobrzusze. Rozpoznajemy wówczas marskość wątroby, a na leczenie jest wtedy zwykle za późno.

     Dużym problemem jest nadal zakażenie typu C, na które szczepionki jeszcze nie ma. W zakażeniu WZW C ważne jest szybkie podjęcie leczenia. Nie należy samemu brać żadnych leków z zakresu medycyny niekonwencjonalnej. Ostatnie lata przynoszą również informacje, że stosowanie ścisłej diety jest nieuzasadnione. Ważne jest normalne odżywianie. Wątroba potrzebuje składników mineralnych, witamin, jak również odpowiedniej ilości białka i tłuszczów. Jest w nas strach przed tłuszczem smażonym, a to nie jedzenie uszkadza wątrobę, tylko wirus. Jeżeli zaś nie wirus, to leki, a jeżeli nie leki, to zaburzenia metaboliczne, nie jedzenie. Osoby, które źle się czują po pokarmach ciężkostrawnych, mają prawdopodobnie nieprawidłową funkcję pęcherzyka żółciowego, żołądka, dwunastnicy lub trzustki. Czyli osoby chore na przewlekłe zapalenie wątroby nie muszą utrzymywać restrykcyjnej diety.

     Leki stosowane w WZW nazywają cię analogami nukleozydowymi lub nukleotydowymi. Są bezpieczne, wygodne w stosowaniu, bo podaje się jedną tabletkę dziennie. Przeciwwskazaniem do ich stosowania są zaawansowane choroby nerek i krwi. Kolejnym sposobem leczenia jest interferon. Interferon w naszym organizmie to naturalne białko, które wytwarzane jest po to, by skutecznie zwalczać infekcje. Bóle mięśni i stawów pojawiające się w czasie grypy to właśnie efekt działania własnego interferonu. W zakażeniu wirusem typu C podaje się interferon produkowany fabrycznie. Ma on przedłużone działanie, tak by mógł być podawany raz w tygodniu. Nazywamy go interferonem pegrylowanym. Podawany łącznie z rybawiryną, doustnym lekiem przeciwwirusowym, stanowi obecnie "złoty standard" leczenia WZW typu C.

     O skuteczności leczenia świadczy zanik wirusa we krwi. Po trzech miesiącach terapii sprawdzana jest jej skuteczność. Leczenie zostaje przerwane, gdy poprawa jest nieznaczna. Natomiast jeśli nie stwierdzi się wirusa we krwi lub jego poziom znacznie się obniży, leczenie prowadzi się przez około 12 miesięcy i wówczas może ono być skuteczne w około 50 proc.

     Jak widać, terapia WZW jest trudna, długotrwała i nie zawsze skuteczna. Warto zastanowić się zatem, jak zapobiec zakażeniu. Ale o tym za tydzień.

Marlena Kundera
- internista
Tekst pochodzi z Tygodnika
Idziemy, 18 lipca 2011

Wasze komentarze:

Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy.

Autor Treść

Nowości św. Agnieszka z Montepulciano Modlitwa do św. Agnieszki z Montepulciano Litania do św. Agnieszki z Montepulciano Do La Salette przybywają pielgrzymi z całego świata Drugi znak - wielki smok (Ap 12,3-6) Czy apostolskie zalecenie powstrzymywania się od krwi dziś już nie obowiązuje?

Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023

Poprzednia

[ Powrót ]

Następna