Lęk - przyjaciel czy wróg?

     Długo trwający stan lękowy nazywamy zaburzeniem lękowym albo nerwicą. Do rozwoju zaburzenia lękowego może prowadzić z jednej strony nadmiar bieżących stresów i obciążeń psychicznych, z drugiej natomiast urazowe przeżycia z okresu dzieciństwa. Po latach utajenia, najczęściej we wczesnej dorosłości, odżywają one bez uchwytnej zrozumiałej przyczyny i ujawniają się pod postacią różnych objawów lękowych.

     Opisano kilka typów zaburzeń nerwicowych. Typ, w którym lęk występuje w sposób ciągły i jednostajny i manifestuje się objawami opisanymi powyżej, nazywamy zaburzeniem lękowym uogólnionym. Gdy pojawia się napadowo, osiąga bardzo duże nasilenie i kojarzy się ze zbliżającą się śmiercią lub całkowitą utratą kontroli nad sobą - jest lękiem panicznym. Jeszcze inne znane nerwice to nerwica fobiczna, gdzie lęk pojawia się w kontakcie z określonymi przedmiotami bądź sytuacjami oraz nerwica natręctw, w której człowiek poddaje się niechcianym rozmyślaniom lub wykonuje przymusowe czynności (np. wielokrotne mycie rąk lub sprawdzanie) po to, by uzyskać odczucie ulgi i ustąpienie napięcia psychicznego. Istnieją ponadto zaburzenia nerwicowe, gdy zamiast lęku pojawiają się intensywna obawa przed jakąś chorobą lub rozmaite dolegliwości odczuwane w różnych częściach ciała. Osoba z nerwicą czuje się chora, niesprawna, unika kontaktów towarzyskich, wycofuje się z wielu działań, by nie narażać się na doświadczanie lęku. Mimo to, poza okresowym nasilaniem się dolegliwości, funkcjonuje prawie normalnie - chodzi do pracy, zajmuje się domem. Inne osoby najczęściej nie rozumieją jej cierpienia, a wypowiadane skargi odbierają jako rozczulanie się nad sobą lub nieuzasadnione narzekanie.

     Lęk ma też swoje pozytywne oblicze. Informuje, że potrzebna jest zmiana dotychczasowych postaw i schematów postępowania, porzucenie nadmiaru obowiązków, "oczyszczenie" przeszłości.

     Osoby z zaburzeniami lękowymi mają skłonność do nadużywania leków uspokajających, do czego także przyczyniają się lekarze. Leki te co prawda łagodzą odczuwanie lęku, ale nie usuwają jego przyczyny, a jednocześnie dość silnie uzależniają, zmuszając do stopniowego zwiększania dawek. W leczeniu nerwic najbardziej skuteczna okazała się psychoterapia oraz podawanie leków przeciwdepresyjnych, które są bezpieczne i u większości osób nie dają objawów uzależnienia.

Artur Cedro
psychiatra

Tekst pochodzi z Tygodnika
Idziemy, 15 marca 2009

Wasze komentarze:

Zośka Samośka: 26.01.2014, 18:56  ......pisać można wiele.Na powyższy temat pisałam książkę.Zaprzestałam -po prostu. By wiedzieć cokolwiek o lęku trzeba samemu go doświadczyć.Życie takiej osoby to jedna wielka męka.Jednak nie życzę doświadczać tego nikomu.Mnie pomaga droga modlitwy -pozdrawiam Lękających się -uszy do góry,nie jesteście sami.  Jakub: 13.12.2013, 20:06  Polecam wam książkę Stefanii Korżawskiej "od depresji do życia" i picie jej herbatki 'magnackiej'! Wiem co mówię.  lekliwa: 06.10.2012, 10:43  Jak czytam ten tekst, to jakbym czytała książkę o samej sobie, jak sobie pomóc...? do kogo się zgłosić  potężna szyszka: 17.09.2012, 21:37  mam to! Choć nie ma się czym chwalić za bardzo:)

(1)

Autor Treść

Nowości św. Agnieszka z Montepulciano Modlitwa do św. Agnieszki z Montepulciano Litania do św. Agnieszki z Montepulciano Do La Salette przybywają pielgrzymi z całego świata Drugi znak - wielki smok (Ap 12,3-6) Czy apostolskie zalecenie powstrzymywania się od krwi dziś już nie obowiązuje?

Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023

Poprzednia

[ Powrót ]

Następna