Nabożeństwo różańcowe początkowo rozwijało się w murach klasztornych. Ożywienie modlitwy różańcowej nastąpiło w XV wieku dzięki dominikanowi, błogosławionemu Alanusowi de la Roche, wpierw w Europie, a następnie na świecie, stając się ulubioną modlitwą zarówno możnych, jak i biednych. Jej urzekające piękno zdobyło serca czcicieli Maryi, zwłaszcza w kolejnym stuleciu, gdy po błagalnych procesjach różańcowych chrześcijańskie wojska odniosły zwycięstwo nad turecką armią pod Lepanto 7 października 1571 r. W twórczość zaś artystyczną wniosło nową koncepcję - koncepcję Matki Bożej Różańcowej, ku czci której zaczęły powstawać wspaniałe dzieła, obrazy fundowane w różnych kościołach przez stowarzyszenia różańcowe i bractwa cechowe.

Najstarsze obrazy Matki Bożej Różańcowej, pochodzące z XV wieku, nawiązują początkowo do wezwania litanii loretańskiej: "Różo duchowna". Miejsce właściwego różańca zajmują na nich kwiaty. Są to zazwyczaj trzy wieńce uplecione z róż, symbolizujące trzy Tajemnice Różańca Świętego. Otaczają one całą postać Bogurodzicy lub też zdobią tylko Jej skronie. Niekiedy jeden z wianków uwity jest z gwiazd. Do tego typu przedstawień Matki Bożej Różańcowej zaliczamy uduchowioną Madonnę Fra Angelico, znajdującą się w Perugii, oraz liczne obrazy szkoły kolońskiej z jej wybitnym przedstawicielem Stefanem Lochnerem na czele. Najbardziej zaś znaną kompozycją na ten temat jest słynne "Święto różańcowe" Albrechta Durera.

Prawdziwy rozkwit wizerunków Różańcowej Pani przypada na wiek XVI, czas baroku i z tego okresu pochodzi większość znanych nam wizerunków. Są to przeważnie obrazy wotywne, powstałe na zamówienie bractw, które fundowały je do kaplic i ołtarzy, zwłaszcza w kościołach dominikańskich.

Spośród dużej liczby dzieł, poświęconych Madonnie Różańcowej, poczesne miejsce zajmują obrazy łączące w sobie ideę Różańca Świętego z wyobrażeniem Matki Bożej Opiekuńczej. Przeczysta Dziewica przygarnia pod skrzydła swego królewskiego płaszcza wszystkich szukających u Niej pomocy i pośrednictwa, wskazując im przy tym na różaniec jako na niezawodny środek łączności między Nią, a potrzebującymi wsparcia i opieki. Wspaniale wyraził tę myśl malarz włoski Michał Anioł Merisi (1573-1610) znany raczej pod przydomkiem Caravaggio, w swych wspaniałych kompozycjach maryjnych, a zwłaszcza w dziele pt. "Madonna Różańcowa". Obraz ten znajduje się w galerii malarstwa w Wiedniu. Środek kompozycji zajmuje postać Maryi z Dzieciątkiem, siedzącej na wysokim tronie. Po Jej bokach umieścił artysta św. Dominika i św. Piotra Apostoła. Pierwszy z nich odbiera z rąk Bogurodzicy różaniec, drugi zaś - spoglądając na widza wzrokiem pełnym wyrozumienia i miłości - wskazuje ręką na Maryję jako Orędowniczkę i Pocieszy cielkę. U stóp Maryi kłębi się tłum biednych, na wpółodzianych ludzi, wyciągających ku Niej błagalnie ręce. Od tej silnie poruszonej grupy nędzarzy odcina się spokojem postać fundatora, który z ufnością dotyka płaszcza św. Dominika.

Uproszczoną formą przedstawionego typu wyobrażeń Matki Bożej Różańcowej są obrazy, na których artyści uwiecznili jedynie samą scenę wręczenia różańca św. Dominikowi przez Matkę Bożą, jak to przekazuje pobożna tradycja. Często miejsce założyciela zakonu dominikańskiego zajmują inni czciciele Maryi jak choćby św. Katarzyna Sieneńska czy inni święci ze zgromadzenia dominikańskiego czy cysterskiego.

Jest też wiele takich obrazów, które wokół głównej sceny mają piętnaście mniejszych obrazków ukazujących piętnaście tajemnic różańcowych oplatających jakby wieńcem postać Maryi.

Piękny obraz Madonny Różańcowej stworzył włoski malarz Ribistini. Miejsce św. Dominika zajmuje na nim papież Leon XIII, wielki czciciel Maryi, ten, który wprowadził w Kościele odmawianie różańca przez cały październik i który wydał aż 16 encyklik poświęconych różańcowi.

Oto zaledwie kilka dzieł z bogatego zbioru, którymi artyści wielcy i mali, pragnęli oddać cześć Tej, która przez różaniec wciąż odwraca Boży gniew od świata i zachęca w swych objawieniach do odmawiania tej jakże aktualnej zawsze modlitwy.