Modlitwa i Eucharystia byty w moim życiu od najmłodszych lat. Różaniec wzięłam do ręki jako dorosła osoba, będąc już żoną i matką trojga dzieci. Na początku nie odmawiałam go codziennie. Sięgałam po różaniec w chwilach cierpienia, bezradności, gdy zaczynałam tracić nadzieję. Uczucia te towarzyszyły mi przez 12 lat trwania nałogu narkotykowego syna. Zwracałam się do Matki Bożej w modlitwie różańcowej z prośbą o ratunek, o pomoc, o siły do przetrwania, o to, by nie opuszczała mnie nadzieja. Za wstawiennictwem Maryi błagałam Boga o to, by mój syn, który balansował na granicy życia i śmierci, nie odszedł do wieczności niepojednany z Bogiem.

Gdy modliłam się w jego intencji, nagle otrzymałam łaskę, odczuwając pewność, że mój syn się nawróci. Tak się też stało dzięki jego osobistemu cierpieniu. Zmarła nagle jego dziewczyna, z którą planował założyć rodzinę. Marzył o swoim własnym domu, rodzinie, życiu wolnym od nałogu. Nagła śmierć ukochanej osoby była dla niego wstrząsem i cierpieniem, z którym nie mógł sobie poradzić. Przyszedł moment, że zapragnął pojednać się z Bogiem; wyspowiadał się z całego życia. Zaczął modlić się ze mną i z mężem na różańcu o spokój jej duszy. Pomimo tego nie mógł wydostać się z nałogu. Zabrakło mu sił, a my nie mogliśmy mu pomóc. Syna nie ma wśród nas już 8 lat, a ja wciąż widzę, jak klęczy i modli się razem z nami przed obrazem Matki Boskiej udręczony bólem duszy i ciała.

Od kilku lat różaniec odmawia prawie codziennie również mój mąż, a od dwóch lat jedenastoletnia wnuczka. Jak widać, różaniec w moje życie wkraczał stopniowo. Od 5 lat należę do Rodziny Różańcowej w mojej parafii.

Rozważając tajemnice różańca świętego, podziwiam natychmiastową zgodę Najświętszej Maryi Panny na wolę Bożą, wzrusza mnie Jej niesienie pomocy krewnej Elżbiecie. Widzę cudowne narodzenie Dzieciątka Jezus, maleńkiego i bezbronnego, oraz Jego mądre wzrastanie. Cieszę się bardzo, że Ojciec Święty Jan Paweł II ustanowił tajemnice światła, w których rozważam publiczną działalność Chrystusa: od chrztu w Jordanie zaczynając, a na ustanowieniu Eucharystii kończąc. Bardzo bliskie są mojemu sercu tajemnice części bolesnej, czuję ból cierpiącego Jezusa i Matki Najświętszej. Część chwalebna jest ukoronowaniem życia Jezusa i Jego Matki, nagrodą za życie pełne bólu i cierpienia.

Modlitwa różańcowa odmawiana w domu dodaje mi sił, gdyż w dalszym ciągu dotyka mnie cierpienie. Mój drugi syn, od którego żona odeszła 7 lat temu, wpadł w nałóg alkoholowy. Od początku wspieraliśmy go z mężem, ale nasze wysiłki były bezowocne. Ciągle nadzieja przeplata się z porażką. Od czterech lat codziennie w jego intencji odmawiam bolesną część różańca. Mamy nadzieję, że syn całkowicie zerwie z nałogiem i z pełną ufnością zawierzamy go Maryi. Pomimo ustawicznych cierpień nie wypuszczam z rąk różańca, gdyż modlitwa ta daje mi nadzieję, siły i umacnia mnie w chwilach mojego Ogrójca. Takie są drogi ludzkiego życia - przez krzyż do światła.