Zrozumieć w pełni, czym jest modlitwa różańcowa i jak wielka jest jej wartość, można tylko w oparciu o własne doświadczenie, którego nie jest w stanie zastąpić żaden, chociażby najbardziej wnikliwy, opis. Wszelkie próby poznania tej modlitwy nie oparte na doświadczeniu umożliwiają jedynie dotarcie do jej zewnętrznych i "technicznych" szczegółów, nie pozwolą jednak w pełni zrozumieć tego, co jest w niej najistotniejsze.

Akceptacja modlitwy różańcowej, pokonanie obojętności czy uprzedzeń wobec niej wymaga przede wszystkim świadomego uznania jej wartości. W jaki sposób można tę wartość poznać, jak przekonać się o niej przynajmniej w takim stopniu, aby z własnej woli i potrzeby serca móc włączyć różaniec do swoich codziennych modlitw i doświadczyć jego obfitych skutków?

Potwierdzenie wartości modlitwy różańcowej znajdujemy przede wszystkim w nauce Kościoła, który nieustannie nawołuje do jej odmawiania. Do chwili obecnej na temat różańca wypowiedziało się 45 papieży w 226 dokumentach zawierających ustalenia dotyczące istoty i formy tej modlitwy, zachęty do jej odmawiania, a także przepisy związane z nadanymi jej odpustami . Jako "Papież Różańca" zasłynął przede wszystkim Leon XIII, który w czasie swego 25-letniego pontyfikatu (1878-1903) wydał 22 dokumenty poświęcone tej modlitwie, w tym aż 12 encyklik. W jednej z tych encyklik, zatytułowanej Supremi apostolatus (Najwyższy Urząd Apostolski) z 1 września 1883 roku ustanowił październik miesiącem Królowej Różańca Świętego. Od tego czasu, a więc już przez ponad sto lat, w całym świecie katolickim co roku we wszystkie dni października odbywają się uroczyste nabożeństwa różańcowe, w których uczestniczą liczni czciciele Matki Najświętszej.

Naukę zawartą w pismach Leona XIII, uważanych dotąd za najbardziej wszechstronne ujęcie teologii różańca, głosili także jego następcy, przede wszystkim Pius XI, Pius XII i Jan XXIII, który podczas swego pięcioletniego pontyfikatu (1958-1963) 48 razy wypowiadał się zachęcając do modlitwy różańcowej . Do odmawiania różańca zachęca też bardzo często Ojciec święty Jan Paweł II, który ma niezwykle żywy i serdeczny stosunek do tej modlitwy, o czym świadczą liczne Jego wypowiedzi, a przede wszystkim dawany przez Niego przykład.

Od stuleci różaniec zajmuje uprzywilejowane miejsce w chrześcijańskiej pobożności. Jan XXIII w encyklice Różaniec o słuszny pokój między narodami tak o tym pisze: "Wśród ćwiczeń pobożności chrześcijańskiej praktykowanych przez wiernych obrządku łacińskiego, którzy stanowią znaczną część rodziny katolickiej, różaniec zajmuje miejsce bardzo wysokie: u osób duchownych po Mszy świętej i brewiarzu, a u świeckich po uczestnictwie w Sakramentach świętych".

Jedną z przyczyn ogromnej troski, jaką Kościół od wieków otacza różaniec, uzasadniającą zarazem jego uprzywilejowaną pozycję wśród pobożnych ćwiczeń, jest jego wielka skuteczność. Zwracali na nią uwagę liczni papieże, wśród nich Paweł VI, który określił różaniec jako modlitwę miłą Najświętszej Maryi Pannie i bardzo skuteczną do uproszenia darów niebieskich . Skuteczność różańca znają wszyscy, którzy biorą go często do ręki i modlą się na nim z pokorą i ufnością. "Na różańcu - twierdził kardynał Stefan Wyszyński - można wszystkich wyciągnąć z największego nawet udręczenia i męki, wszystko uprosić".

O skuteczności różańca zapewniła także sama Matka Najświętsza, która w jednej z obietnic, jakie przekazała bł. Alanowi (1428-1475) powiedziała: "O cokolwiek będziecie prosić za pośrednictwem różańca - otrzymacie" . Trzeba jednak pamiętać, aby w modlitwie nie kusić Pana Boga i prosić Go jedynie o to, co jest zgodne z Jego Wolą, biorąc przykład z Chrystusa, który wołał w Ogrójcu: "Ojcze, (...) nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie" (Łk 22,42).

Obfite owoce, jakie przynosi różaniec, to nie tylko rezultat zawartych w nim modlitw ustnych, słusznie uważanych za najpiękniejsze i najskuteczniejsze , ale także snutego na ich tle rozważania niezgłębionych tajemnic naszego zbawienia. Różaniec odmawiany pobożnie i wytrwale nie tylko wyprasza łaski, o które prosimy w podjętych intencjach, w Modlitwie Pańskiej, w Pozdrowieniu Anielskim, czy w doksologii (Chwata Ojcu), ale ponadto przynosi pogłębienie życia Bożego przez coraz bliższą łączność z Maryją, a za Jej pośrednictwem z Jezusem.

Można więc śmiało powiedzieć, że różaniec przemienia życie. Przemiana ta jest rezultatem pogłębiania się cnót teologicznych (wiary, nadziei i miłości) pod wpływem rozważania piętnastu tajemnic, uznawanych za streszczenie Ewangelii9. Rozważanie tych tajemnic wywiera wpływ na postępowanie człowieka. Modlitewne i pełne miłości przypatrywanie się Jezusowi i Maryi w kolejnych wydarzeniach ewangelicznych niepostrzeżenie przyczynia się do naśladowania Ich cnót, a w konsekwencji - przez nieustanną przemianę życia - prowadzi do świętości. Z tego właśnie powodu św. Ludwik Maria Grignion de Montfort (1673-1716) nazwał różaniec "szkołą doskonałości chrześcijańskiej", Wyjaśnieniu tego zagadnienia poświęcił zaś obszerny rozdział swego traktatu pt. Przedziwny sekret różańca świętego.

Wielka wartość modlitwy różańcowej polega także na tym, że jest ona uniwersalna i że nieograniczone są możliwości jej pogłębiania. Jest to modlitwa dostępna dla każdego, niezależnie od wieku i wykształcenia. Jest ona dostatecznie łatwa dla ludzi prostych, a zarazem przerasta swą głębią największe umysły. Nie stawia też żadnych ograniczeń w wymiarze kontemplacyjnym, dając modlącym się możliwość coraz głębszego wnikania w tajemnice odkupienia. Jest to również modlitwa twórcza, która każdemu pozwala ożywić to, co w jego osobowości jest najlepsze, stosownie do posiadanej wiedzy, zdolności i umiejętności.