Rozkojarzenia, jakich doświadczamy podczas modlitwy; należą do tych rzeczywistości, z którymi wszyscy się zmagamy; Któż bowiem, kto modli się do "Ojca, który widzi w ukryciu nie walczył z przeciwnymi myślami, które niemal w sposób fizyczny odciągały nas od Boga? Jednakże wartość naszej modlitwy nie zależy od poziomu naszego skupienia i braku jakichkolwiek roztargnień, choć większość wierzących uważa, że jedynie taka "czysta" modlitwa podoba się Bogu. To przekonanie jest najczęściej przyczyną zaniechania przez wielu owego zmagania, bez którego nie można poznać prawdziwego "smaku modlitwy ". Taka duchowa walka jest udziałem zarówno mnichów z klasztorów kontemplacyjnych, jak i prostych ludzi odmawiających codziennie różaniec. Oto dlaczego wielu starożytnych Ojców Kościoła podkreślało, że modlitwa jest jedyną rzeczywistością, do której chrześcijanie winni się zmuszać, gdyż nie jest nam ona dana w sposób naturalny. We wschodniej tradycji modlitwy mówi się nawet o zdobywaniu Ducha Świętego, które jest udziałem wszystkich modlących się do Boga.

Bardzo cenną uwagę w tym względzie można znaleźć u Jana Chryzostoma. Zaleca on, aby na modlitwie nie koncentrować się na rozproszeniach i na doznaniach, przez które wpatrzeni jesteśmy w samych siebie i we własny egoizm, a nie w Boga. Wierność modlitwie pozwoli z czasem na przeniesienie naszej uwagi z nas samych "na Ojca, który widzi w ukryciu"... Wtedy łatwiej nam będzie pozbyć się rozkojarzeń, ałe nie do końca. Te odejdą od nas dopiero, gdy zobaczymy Boga twarzą w twarz... kiedy modlitwę zastąpi oglądanie Pana i kontemplowanie Jego oblicza.