Kto powiedział, że smutny ten miesiąc? Bo żegna lato? Nie szkodzi, przecież październik ma tyle uroków. Kto je wyliczy? Wycieczki szkolne, zabawy o zmroku wśród szeleszczących i wonnych jak ziółka liści, ostatnie grzyby w pobliskim lesie i co tam jeszcze, i co tam jeszcze...

Ma też październik jeszcze jeden urok. To urok wspólnego różańca. Wspólnego z mamą i tatą, babcią, może z dziadkiem, z bratem lub siostrą, kto ma. Pięknie tak rodzinnie modlić się w ciszy bezpiecznego domu. Dobrze być razem.

Dobrze też o szarej godzinie biegnąć z kolegą do rozświetlonego kościółka, może pod krzyż na skraju wioski lub pod kapliczkę. Rozważać zgodnym chórem całe życie Maryi i Pana Jezusa. Prosić o to, co najważniejsze. O pokój na świecie, o dobre serca ludzi, o zgodę, o miłość, o szczęście dla wszystkich... O zdrowie dla tych, o których wciąż się troszczymy - naszych najbliższych, i o ... tyle wciąż mamy tych próśb do Boga. Nie zapomnijmy i o podzięce. Za tyle dobra, którym Bóg nas obdarza, za to, że wciąż wybacza, za to, że zbawia. Za to, że jesteśmy razem i że świat w październiku jest taki piękny...

Różaniec to niezwykła modlitwa. Umie czynić cuda, bo nas odmienia na wciąż trochę lepszych.