Rozważania Miłość Modlitwy Czytelnia Źródełko Pomoc Duchowa Relaks Download Cuda Opowiadania Perełki

Różaniec

Różaniec na krzyżu
"Różaniec jest zawsze moją
ulubioną modlitwą"

- Jan Paweł II

Modlitwa różańcowa Rozważania różańcowe Jana Pawła II i inne Obietnice różańcowe Innne modliwy odmawiane na różańcu Świadectwa różańcowe Poezja Akcje
Historia różańca Rozważania o modlitwie różańcowej Cuda różańcowe
Różaniec
Różaniec jest najpotężniejszą
bronią, jaką możemy się
bronić na polu walki.

- Siostra Łucja z Fatimy

Różaniec modlitwą serca

Różaniec jest modlitwą, która angażuje całego człowieka, jego umysł i ciało, a szczególnie jego serce, które zdolna jest pobudzić do coraz większej miłości Boga i bliźniego. Przenikając do serca wywiera ona wpływ na sposób myślenia i postępowania człowieka, pomaga mu przez nieustanną przemianę życia skutecznie dążyć do chrześcijańskiej doskonałości.

W jaki sposób odmawiać różaniec, aby angażował on nasze serce maksymalnie?

Dopomóc w tym mogą wszystkie elementy, jakie w nim występują: żarliwie odmawiane modlitwy ustne, intencje wykraczające poza wąski horyzont własnych potrzeb, pełna pokory postawa ciała, pragnienie trwania w Bożej obecności, wola zachowania skupienia, przede wszystkim zaś pełne serdecznego zaangażowania rozważanie tajemnic życia, męki i chwały Jezusa oraz Jego Matki.

Jeśli rozważanie tych tajemnic uczynić ma z różańca modlitwę serca, nie może ono ograniczać się do rozumowego rozmyślania nad ich treścią. Powinno koncentrować się także na tym wszystkim, co może pobudzić wolę człowieka do większej miłości Boga i bliźniego.

Ucząc się takiego sposobu rozmyślania, warto skorzystać z cennych wskazówek, jakie pozostawili wielcy mistycy w swoich dziełach poświęconych modlitwie myślnej. Ich wskazówki dotyczą wprawdzie rozmyślania jako formy samodzielnej, ale mogą być także pomocne w pogłębieniu modlitwy różańcowej, której "duszą" jest przecież medytacja.

Święta Teresa z Avila (1515-1582), doktor Kościoła, wielka mistrzyni modlitwy myślnej pouczała, że rozmyślanie to rozmowa z Tym, o którym wiemy, że nas kocha; nie polega ono na tym, by dużo myśleć, ale na tym, by dużo kochać . Modlitwę polecała zaczynać od stawienia się w Bożej obecności z gorącym postanowieniem wsłuchiwania się w to, co mówi Bóg: "Trzymajcie się tuż blisko, przy boku Boskiego Mistrza, z mocnym postanowieniem i gorącym pożądaniem nauczenia się tego, czego On was będzie uczył. Wtedy Boska dobroć Jego w krótkim czasie to sprawi, że będziecie dobrymi, godnymi takiego Mistrza uczennicami i nie opuści was, chyba byście wy Jego opuściły. Z chciwością i z uwielbieniem słuchajcie słów, które do was mówią Boskie usta Jego; zaraz na samym wstępie posłyszycie słowa o Jego miłości dla was. A jakież to szczęście i jaka pociecha dla ucznia, mieć tę pewność, że Mistrz go kocha!".

Punktem wyjścia w modlitwie myślnej, według zaleceń św. Teresy, jest rozumowe rozważenie treści danej tajemnicy, polegające na wyprowadzeniu różnych wniosków i myśli pobudzających do większej miłości, skłaniających wolę do podjęcia pożytecznych postanowień. W dalszej części rozum stopniowo się wycisza, a do głosu dochodzą uczucia.

Ten sposób rozmyślania św. Teresa z Avila przedstawiła na przykładzie tajemnicy biczowania Chrystusa: "Dobrze jest, bez wątpienia, jakiś czas zastanawiać się nad tym rozumem i roztrząsać mękę, jaką Pan tam ucierpiał, za co ją ucierpiał, kto jest Ten, który tak cierpiał i z jaką miłością cierpiał; lecz nie należy ciągle i wyłącznie się wysilać na wynajdywanie tych punktów; lepiej spokojnie stanąć przy boku cierpiącego Pana, uspokoiwszy rozum albo tak go, kto może, zajmując, by spoglądał na Tego, który nań spogląda, towarzyszył Mu, prośby swoje przed Nim wynurzał i z głębokim upokorzeniem cieszył się obecnością Jego, pomnąc przy tym na niskość swoją, iż nie jest godzien tak z Nim i przy Nim zostawać. Kto zdoła takimi przejąć się myślami i uczuciami, choćby to było od razu z samego początku modlitwy, ten doskonale odprawi rozmyślanie i taki sposób modlitwy wielką duszy korzyść przynosi; mojej przynajmniej ją przyniósł".

W modlitwie tej św. Teresa łączy więc rozmyślanie, w którym przemawia rozum, z kontemplacją, będącą według jej określenia poufnym i przyjacielskim obcowaniem z Bogiem. Ten rodzaj modlitwy ceniła ona najbardziej, przede wszystkim ze względu na ogromny pożytek, jaki przynosi on duszy: "Sposób modlitwy wewnętrznej, bez rozumowania umysłem, ma to w sobie, że dusza musi tu dużo zyskać albo dużo tracić: traci pożytek rozważania rozumem, ale jeśli czyni postępy, są to postępy wielkie, bo postępuje w miłości".

Święta Teresa, podobnie jak jej duchowy przewodnik św. Piotr z Alkantary, przestrzegała w swych pismach, aby w rozważaniu unikać nadmiernej spekulacji i nie ograniczać się wyłącznie do pracy rozumu: "Następującą przestrogę niech wezmą pod uwagę ci, którzy dużo pracują rozumem, wyprowadzając z każdej rzeczy wiele dalszych wniosków i wiele nowych myśli; (...) radzę im, niechaj na tę pracę rozumu nie poświęcają wyłącznie całego czasu modlitwy. Sposób ten rozmyślania ma bez wątpienia wielką swoją zasługę, lecz oni - znajdując w nim smak i upodobanie - chcieliby nigdy od tej pracy nie odstępować ani jej przerwać jaką chwilą odpoczynku. Każda chwila, w której dadzą odpocząć rozumowi, zdaje im się czasem straconym; ja przeciwnie sądzę, że taka strata wielkim jest zyskiem. Niech raczej, jak mówiłam, postawią siebie w obecności Chrystusa Pana i bez natężenia rozumu cieszą się Nim i z Nim rozmawiają, nie siląc się na rozumowania i dowodzenia, ale przedstawiając Mu potrzeby swoje i z pokorą uznając dobroć Jego, iż raczy nas cierpieć w obecności swojej, kiedy tyle miałby powodów do odrzucenia nas od siebie".

Rozmyślanie połączone z kontemplacją, bądź też sama kontemplacja, możliwe są także w modlitwie różańcowej. Podczas odmawiania kolejnych dziesiątków Zdrowaś Maryjo można przecież trwać w Bożej obecności, wpatrując się wzrokiem wyobraźni w przebieg ewangelicznych wydarzeń rozpamiętywanych w danej tajemnicy. Jest przy tym okazja, aby Bogu i Maryi wyrazić swą miłość w gorących uczuciach, w wewnętrznych aktach różnych cnót, w podejmowaniu ważnych dla naszego postępu duchowego postanowień; jest także czas na to, aby wsłuchiwać się w to, co mówi do nas Bóg i Maryja.

Bogactwo treści zawartych w piętnastu tajemnicach różańcowych stanowi niewyczerpane źródło najgorętszych aktów i dobrych poruszeń woli. Tajemnice radosne wywołują przede wszystkim uczucia wdzięczności, pragnienie wiernego wypełniania woli Bożej oraz głębszego miłowania Boga i bliźniego. Tajemnice bolesne stanowią natomiast szczególną okazję do skruchy, do współczucia cierpiącemu Chrystusowi i jego Matce, budzą też nienawiść grzechu, potrzebę prawdziwego nawrócenia i poprawy życia, utwierdzają zarazem ufność w Boże miłosierdzie. Rozważanie chwalebnej części różańca przynosi radość ze zmartwychwstania Chrystusa, pragnienie nieba, nadzieję chwały wiecznej, zachętę do naśladowania Jezusa i Maryi.

Kontemplacja tajemnic różańcowych jest możliwa zarówno w modlitwie indywidualnej, jak i zbiorowej. Bardziej sprzyjające warunki stwarza dla niej jednak modlitwa indywidualna, pozwalająca zatrzymać się dłużej między kolejnymi dziesiątkami lub poszczególnymi Pozdrowieniami Anielskimi w przypadku, gdy odczuwamy potrzebę głębszego rozważenia którejś tajemnicy. Często spotykaną przeszkodą utrudniającą kontemplowanie tajemnic w zbiorowym odmawianiu różańca jest zbyt rozwlekłe, albo też zbyt szybkie powtarzanie modlitw ustnych, przez co cała uwaga koncentrować się musi na zachowaniu wspólnego rytmu wymawianych słów.

Modlitwa różańcowa, płynąca z serca i przez to pełna najgorętszych uczuć, zapewnić może - szczególnie wówczas, gdy jest odmawiana codziennie - skuteczną pomoc w wykorzystaniu każdej chwili dla pomnożenia w sobie miłości ku Bogu i człowiekowi. Jest to pomoc bardzo istotna, ponieważ od miłości, jaką osiągniemy tu na ziemi, zależy nie tylko nasze zbawienie, ale także stopień szczęśliwości w niebie.

Stała troska o to, by do rozważania tajemnic różańcowych wnieść atmosferę serdecznej żarliwości, ułatwi zachowanie skupienia podczas modlitwy, nawet w stanie przemęczenia. Pozwoli ona także uniknąć rutyny, która sprowadza różaniec do bezdusznego odmówienia wyznaczonej liczby modlitw ustnych, przez co staje się on nużący i mało owocny. Zasadniczą przeszkodę w traktowaniu różańca jako modlitwy serca stanowi rozdźwięk między wyznawaną wiarą a życiem.

Modlitwa bowiem nie może ograniczać się do dobrych myśli i wzniosłych pragnień, ale musi promieniować na całe postępowanie człowieka. Sprawdzianem autentyczności modlitwy będą zawsze czyny i cnoty, jakie idą w ślad za nią. "Zakładajcie fundament nie na samej modlitwie i bogomyślności" - pouczała św. Teresa. "Bez usilnego starania się o cnoty, bez ciągłego ćwiczenia się w nich, zawsze pozostaniecie duchowymi karłami".

Maria Wacholc
Różaniec przemienia życie
Wydawnictwo Salezjańskie

   

Wasze komentarze:

Brak komentarzy

Autor

Tresć


[ Powrót ]

 
[ Strona główna ]

Zagadki | Opowiadania | Miłość | Powołanie | Małżeństwo | Niepłodność | Narzeczeństwo | Prezentacje | Katecheza | Maryja | Tajemnica Szczęścia | Dekalog | Psalmy | Perełki | Cuda |

Polityka Prywatności Kontakt - formularz | Kontakt

© 2001-2024 Pomoc Duchowa
Portal tworzony w Diecezji Warszawsko-Praskiej