Rozważanie tajemnic zbawczych z życia Jezusa i Maryi jest dla nas szkołą życia chrześcijańskiego i wskazówką jak mamy postępować w różnych okolicznościach naszego życia osobistego i społecznego. W tej modlitwie nasze życie łączymy z życiem Zbawiciela i Jego Matki, a także z życiem całego Kościoła i świata. Matka Najświętsza sama wzywała do tej modlitwy objawiając się w Lourdes, w Fatimie i w Montichiari-Fontanelle. Obecny sposób odmawiania różańca pochodzi od św. Dominika (fl221). Do rozpowszechnienia tej modlitwy w świecie przyczynili się: dominikanie, franciszkanie i jezuici. W XVI w., kiedy Turcy zagrażali Europie i chrześcijaństwu, Pius V nakazał wszystkim bractwom różańcowym i całemu Kościołowi specjalne nabożeństwo różańcowe, posty i procesje. W dniu 7 października 1571 r. pod Lepanto miała miejsce zwycięska bitwa morska. Zwycięstwo to przypisywano orędownictwu Matki Bożej Różańcowej. Ojciec Święty w dowód wdzięczności ustanowił święto ku czci Matki Bożej Zwycięskiej (7 października) - obecnie poświęcone Matce Bożej Różańcowej. Różaniec był zawsze ulubioną modlitwą prostego ludu, ale nie tylko, bo odmawiali go także papieże, biskupi, kapłani, królowie i magnaci. Do czasów Leona XIII († 1903) 35 papieży wydało 135 listów apostolskich o różańcu. Pius IX († 1878) codziennie gromadził cały swój dwór na tej wspólnej modlitwie. Jan XXIII od wczesnych lat swojego życia odmawiał codziennie różaniec i podał wiele wskazań na jego temat w swoim liście apostolskim z 1961 r. Paweł VI wypowiadał się o tej modlitwie w 2 adhortacjach apostolskich i w encyklice "Christi Matri" z 1966 r. Nazwał różaniec "streszczeniem Ewangelii" i wskazał na "ewangeliczną naturę różańca", gdyż w jego tajemnicach rozważamy wydarzenia zbawcze z życia Chrystusa Pana i Jego Matki oraz naukę Zbawiciela. Różaniec nie sprzeciwia się liturgii, ale do niej przygotowuje. Jest Ewangelią na co dzień.