Różaniec jest modlitwą, która towarzyszy Ojcu Świętemu w każdej chwili życia, wszędzie, w kaplicy, w samolocie, w czasie odpoczynku, przed podjęciem każdej ważnej decyzji.

16 października 2002 roku w dniu rozpoczęcia 25. roku swojego pontyfikatu Papież Jan Paweł II ofiarował Kościołowi wielki skarb - list apostolski Rosarium Virginis Mariae, w którym uczy nas na nowo modlitwy różańcowej, zwraca uwagę na jej wielkie znaczenie również dzisiaj, w nowoczesnym świecie XXI wieku. Podarował światu nowe różańcowe tajemnice światła, aby rozważać również czyny o szczególnej wadze z życia publicznego Jezusa.

"Od mych lat młodzieńczych modlitwa ta miała ważne miejsce w moim życiu duchowym. (...) Różaniec towarzyszył mi w chwilach radości i doświadczenia. Zawierzyłem mu wiele trosk. Dzięki niemu zawsze doznawałem otuchy. Dwadzieścia cztery lata temu, 29 października 1978 r., zaledwie w dwa tygodnie po wyborze na Stolicę Piotrową, tak mówiłem niejako otwierając swe serce: różaniec to modlitwa którą bardzo ukochałem. Przedziwna modlitwa! Przedziwna w swej prostocie i głębi zarazem. (...) Równocześnie zaś w te same dziesiątki różańca serce nasze może wprowadzić wszystkie sprawy, które składają się na życie człowieka, rodziny, narodu, Kościoła, ludzkości. Sprawy osobiste, sprawy naszych bliźnich, zwłaszcza tych, którzy nam są najbliżsi, tych, o których najbardziej się troszczymy. W ten sposób ta prosta modlitwa różańcowa pulsuje niejako życiem ludzkim.

Tymi słowami, drodzy Bracia i Siostry, wprowadziłem pierwszy rok mojego pontyfikatu w codzienny rytm różańca. Dziś na początku dwudziestego piątego roku posługi jako Następca Piotra pragnę uczynić to samo. Ileż łask otrzymałem w tych latach od Najświętszej Dziewicy poprzez różaniec. Magniticat anima mea Dominum! Pragnę wznosić dziękczynienie Panu słowami Jego Najświętszej Matki, pod której opiekę złożyłem moją posługę Piotrową: Totus tuus!"

"Różaniec, daleki od tego, by być ucieczką od problemów świata, skłania nas, by patrzeć na nie oczyma odpowiedzialnymi i wielkodusznymi, i wyjednuje nam siłę, by powrócić do nich z pewnością co do Bożej pomocy oraz z silnym postanowieniem, by we wszystkich okolicznościach dawać świadectwo miłości, która jest "więzią doskonałości" (Kol 3, 14).