Mam na imię Anna i nie jestem już młoda: minęło prawie pół wieku, ale jeszcze dziś nie mogę sobie wybaczyć, że dopuściłam się aborcji. Szukałam okoliczności łagodzących... jakiś szczególny moment, samotność, strach przed przyszłością, ale nie znalazłam usprawiedliwienia. Nic nie może usprawiedliwić usunięcia dziecka.

     W chwili, kiedy spełniający moje życzenie lekarz rozpoczynał zabieg, natychmiast odczułam cały horror. Bardziej niż ból fizyczny był to ból serca, udręka, którą sprawia myśl, że wyrzucam moje dziecko. Ale było za późno i nie mogłam już przeszkodzić śmierci istoty, która chciała żyć. Zdałam sobie sprawę, jak bardzo niesprawiedliwa była to śmierć. Zapłakałam nad swoją słabością, moim tchórzostwem, ale przede wszystkim płakałam nad istotką, którą zabijano.

     Przeżyłam ciężkie załamanie nerwowe, które z trudnością wyleczyłam, dlatego, że nie mogłam sobie przebaczyć i dalej sobie nie przebaczam, że doprowadziłam ten śmiertelny projekt do końca. Prześladował mnie powtarzający się sen: stałam u stóp drugich schodów, na szczycie stał człowiek w mundurze, z wyglądu mój ojciec za młodu, schodził powoli, trzymając w dłoniach przewrócony hełm. Zbliżał się coraz bardziej, chciałam uciec, ale nie mogłam. Byłam jakby sparaliżowana przez niewytłumaczalny lęk. Mężczyzna stawał przede mną i przewracał hełm na moje stopy. Moje kostki były czerwone od krwi, mały płód poruszał się, próbując się mnie uchwycić, ale nie mógł, cały czas się ześlizgiwał. Budziłam się drżąca i spocona, nie mogąc zasnąć.

     Ten życia był jakby cyklonem, który wyrwał wszystko, wlokąc za sobą emocje, uczucia, pragnienia i nawet, razem z nadziejami, ochotę do życia. Praca, rodzina, pomogły mi, ale dzisiaj tylko ja wiem o tym, co noszę w sercu. Jest to otwarty rachunek między mną a tą istotą, której zabroniłam przyjść na świat. Jeszcze dzisiaj, patrząc na moją drugą córkę, już prawie kobietę, ściska mi się serce na wspomnienie tamtego stworzenia, którego nie chciałam.

     Od wielu lat pracuję dla Centrum Pomocy Życiu: jestem malutkim ziarenkiem piasku, ale próbuję być bardzo zaangażowana. Dużo się nauczyłam, wiele doświadczyłam; niektóre przeżycia uszczęśliwiły mnie, inne były gorzkie, przegrałam. W każdym razie powtarzam zawsze, że dla kobiety dokonanie aborcji jest ogromnym dramatem. Miałam możliwość rozmowy z wieloma kobietami, które przeszły przez to złe doświadczenie; zapewniam was, że żadna nie powiedziała, że była zadowolona.

     Zwracam się do młodych dziewcząt: jeśli oczekujecie dziecka, zatrzymajcie je, w jakiejkolwiek sytuacji byście się znajdowały; zawsze wybierajcie życie, dlatego, że jeśli tego nie zrobicie, a macie odrobinę serca, nigdy sobie tego nie przebaczycie. Dziecko nie jest zębem, który się wyrywa. Nie można go wyrwać i wyrzucić. Dziecko jest osobą, a życie osoby jest linią ciągłą od chwili, w której się zaczyna, do chwili śmierci.

     Chcę opowiedzieć wam ostatnią rzecz: ileś lat temu odradzałam pewnej pani, nie bardzo już młodej, która zaszła w ciążę, miała już córkę i chciała dokonać aborcji. Opowiedziałam jej moje doświadczenie, dużo się namęczyłam, ale w końcu przekonałam ją, żeby utrzymała ciążę. Urodził się syn, ale niestety z rozdwojonym kręgosłupem. Jaki dramat, rozpacz, prawie odrzucenie! Zerwała ze mną kontakt; próbowałam zbliżyć się do niej, ale na próżno. Cierpiałam, bo byłam bardzo przywiązana do niej i jej rodziny. Minęły lata, chłopiec rósł wśród tysiąca trudności (wiedziałam o tym od wspólnych znajomych), operacje i wszelkie starania nie poprawiały jego stanu zdrowia.

     Pewnego dnia dowiedziałam się, że ta pani po długiej i bolesnej chrobie straciła mamę. Wysłałam jej liścik bez nadziei na odpowiedź. Po piętnastu dniach otrzymałam piękny list, który zachowałam do dziś. Pisała: „Dzięki za Twoje słowa. To była Kalwaria dla niego i dla nas wszystkich. Jestem Ci winna przeprosiny za lata milczenia i muszę Ci powiedzieć, że podczas tych dwóch lat problemów z mamą, wszelką pomoc moralną i materialną zawdzięczam Fabianowi: chłopcu, którego nie chciałam, a którego zatrzymałam za Twoją radą. Był cudowny w stosunku do babci: dodawał jej sił, spędzał z nią całe dnie i pocieszał ją w chwili przejścia. Teraz po latach chcę Ci podziękować. Biada mi, jeśli nie miałabym tego syna. Mimo jego ciężkiej choroby był nie do zastąpienia!"

G

Wasze komentarze:

Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy.

Autor Treść

Nowości św. Ekspedyt Modlitwa do św. Ekspedyta Litania do św. Ekspedyta św. Elfeg św. Leon IX Urodziny jeżyka Jasia

Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023

Poprzednia

[ Powrót ]

Następna