Kaplica św. Maksymiliana z figurą Matki Bożej Niepokalanej

     Na początku zakupili w Warszawie figurę Matki Bożej i postawili ją przy drodze prowadzącej od Paprotni do Szymanowa.

     Figura ma około 90 cm wysokości. Gest rozłożonych rąk mówi przechodzącym, że Matka Boża wita każdego, że chce wszystkimi się opiekować, że Jej życzliwość jest bezgraniczna. 6 sierpnia 1927 r. - to data poświęcenia figury. Dokonał tego proboszcz parafii Pawłowice w obecności o. Maksymiliana, zakonników i około 40 osób z okolicy.

     Figura ta jest świadkiem wszystkich wydarzeń, które miały miejsce w Niepokalanowie i okolicy. Następnie br. Zenon Żebrowski wytyczył za figurą plac pod budowę kaplicy i pierwszych budynków klasztoru-wydawnictwa. Sam opracował plany, a o. Maksymilian zatwierdził je. Budowę kaplicy (mniejszej części) rozpoczęto w październiku. Budowniczymi byli zakonnicy i ludzie dobrej woli mieszkający w okolicy.

     12 listopada 1927 r., sobota - o. Maksymilian odprawia pierwszą Mszę świętą w dopiero co postawionej kaplicy, będącej jeszcze w bardzo surowym stanie.

Kaplica św. Maksymiliana

Jest dach, są ściany. Nie ma podłogi, brak ławek. Rozmiary są bardzo skromne: długość - 15 m, szerokość 6 m, wysokość 2,50 m. Przy ścianie południowej prowizoryczny ołtarz, nad ołtarzem krzyżyk, figurka Niepokalanej i mały obraz Serca Pana Jezusa zawieszony pod sufitem. Pod ścianą konfesjonał. Dach pokryty papą. Mała wieżyczka z sygnaturką, I to wszystko.

     26 listopada 1927 r. arcybiskup warszawski ks. kardynał Aleksander Kakowski udziela pisemnego zezwolenia na poświęcenie kaplicy pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny (o. Maksymilian poświęcił ją 27 listopada 1927 r.), na przechowywanie Najświętszego Sakramentu i na odprawianie Mszy świętych dla wiernych z okolicy oraz ich spowiadanie.

     Przy okazji poświęcenia klasztoru 7 grudnia 1927 r. o. Kornel Czupryk, przełożony zakonny o. Maksymiliana, powiedział, że kaplica przypomina kościółek Matki Bożej Anielskiej w Asyżu, gdzie św. Franciszek doznał wielu łask.

     25 grudnia 1927 r. o. Alfons Kolbe (rodzony brat o. Maksymiliana) odprawił w kaplicy pierwszą pasterkę i wygłosił kazanie.

Wnętrze kaplicy w roku 1929 r.

     Oprócz zakonników uczestniczyli we Mszy świętej również wierni z okolicy.

     Rok 1929 - przybywa zakonników, a z kaplicy korzystają również ludzie z sąsiedztwa. Rozbudowano więc kaplicę w kierunku północnym i nazwano kaplicą większą. Dodano dwa boczne ołtarze.

     Do 1936 r. kaplica służyła zakonnikom i wiernym. Po powstaniu na terenie klasztoru nowej kaplicy (wyłącznie do użytku wewnętrznego) pierwsza kaplica mogła lepiej służyć wiernym.

     Po wybudowaniu kościoła, w 1957 r., część kaplicy przeznaczono na "Salę Pamiątek", czyli wystawę o życiu i dziele o. Maksymiliana. Od strony południowej kaplica prostopadle łączyła się z pierwotnym budynkiem klasztoru.

Po renowacji 1998 r.

Zachowała się ta część, w której do 1930 r. mieszkał o. Maksymilian. Można więc zobaczyć pierwszą celę klasztorną Świętego oraz szaty i księgi liturgiczne. Liczni pielgrzymi i turyści z Polski i z zagranicy mają okazję pomodlić się w miejscu, w którym żył Twórca Niepokalanowa.

     14 sierpnia 1996 r., w 55 rocznicę męczeńskiej śmierci o. Maksymiliana, przełożony klasztoru zwrócił się do czytelników "Rycerza Niepokalanej" i innych ludzi dobrej woli o pomoc.

     Dzięki ofiarom udało się przeprowadzić kapitalny remont kaplicy. "Bóg zapłać"!

     6 sierpnia 1998 r. ks. kardynał Józef Glemp w odnowionej kaplicy odprawił Mszę świętą. Od tej chwili jest ona znowu miejscem modlitwy, obecności Zbawiciela w Najświętszym Sakramencie. Od tej pory nazywa się kaplicą Św. Maksymiliana.

      Słowa Pisma Świętego niech zachęcają nas do szacunku dla tego miejsca. "Zdejm obuwie z nóg twoich, albowiem miejsce, na którym stoisz, jest święte", (Joz 5,15)