Wiadomość z tamtego świata

Były wakacje i mogłem z moim najlepszym kolegą Alojzym wspólnie pracować i długie godziny prowadzić dyskusje na różne tematy. Pewnego dnia wybraliśmy się na krótką przechadzkę. Weszliśmy na wzgórze, z którego widać było jak na dłoni łąki, pola i winnice.

- Popatrz, jaka w tym roku susza! - powiedziałem. - Zbiory są bardzo niewielkie. Biedni chłopi: tyle pracy i żadnego efektu!

- Ręka Pana ciąży nad nami - odpowiedział Alojzy. - Uwierz mi: przyczyną wszystkiego są nasze grzechy.

- Miej my nadzieję, że w przyszłym roku Pan da nam lepszą pogodę!

- Mam nadzieję. Szczęśliwi, którzy to zobaczą.

- Nie mówmy o takich smutnych rzeczach. W tym roku będzie gorzej, mówi się trudno, ale zobaczysz, że w przyszłym roku będą wspaniałe zbiory i znów będziemy pić doskonałe wino.

- Ty je będziesz pić.

- A ty? Jak zwykle będziesz pić wodę?

- Nie. Mam nadzieję, że będę pił dużo lepsze wino.

- Co chcesz przez to powiedzieć?

- Zostawmy to. Pan wie.

- Nie zmieniaj tematu. Co miałeś na myśli mówiąc, że masz nadzieję pić dużo lepsze wino? Że pójdziesz do nieba?

- Nie jestem pewien, czy po śmierci pójdę do raju, ale mam nadzieję, że tak. Od jakiegoś czasu tak bardzo pragnę odejść już do domu Bożego, że wydaje mi się niemożliwością, bym długo jeszcze żył tu na ziemi.

Alojzy mówił te słowa z twarzą promieniejącą radością. A przecież cieszył się wówczas doskonałym zdrowiem i miał wrócić ze mną do seminarium.

* * *

Z Alojzym byliśmy związani głęboką przyjaźnią, że zupełnie otwarcie mówiliśmy sobie o wszystkim, co może się zdarzyć, między innymi także i o śmierci. Pewnego dnia, gdy czytaliśmy razem dłuższy fragment biografii jakiegoś świętego, któryś z nas pół żartem a pół serio powiedział:

- Byłoby wspaniale, gdyby ten z nas, który umrze pierwszy mógł przynieść wiadomość z tamtego świata.

Wiele razy powracaliśmy do tego tematu, aż wreszcie umówiliśmy się:

- Ten, który umrze wcześniej, przyjdzie, jeśli Bóg pozwoli, powiedzieć drugiemu, czy jest zbawiony.

Nie przywiązywałem wielkiej wagi do tej umowy, zawartej nieco lekkomyślnie, niemniej jednak, zwłaszcza podczas ostatniej choroby Alojzego, potwierdzaliśmy tę umowę wiele razy (...).

Alojzy zmarł 2 kwietnia 1839 roku, a następnego dnia wieczorem został pochowany w kościele św. Filipa.

Ci, którzy wiedzieli o naszej umowie, z niecierpliwością czekali na to, co się wydarzy. Ja też oczywiście myślałem o tym. Miałem nadzieję, że wiadomość, jaką Alojzy mi przyśle, złagodzi nieco ogromny ból po jego stracie.

Wieczorem tego samego dnia leżałem już w łóżku w sypialni, w której spało około 20 seminarzystów. Byłem cały podekscytowany. Dziś w nocy wypełni się przyrzeczenie - myślałem.

Około wpół do dwunastej w korytarzach rozległ się głuchy odgłos jakby olbrzymi, ciągnięty przez wiele koni, wóz zbliżał się do drzwi sypialni. Z każdą minutą dźwięk ten stawał się coraz bardziej posępny, jak grzmot. Cała sypialnia się trzęsła. Przerażeni klerycy wyskoczyli ze swych łóżek i stłoczyli się w jednym kącie. I wtedy właśnie, wśród posępnego łoskotu gromu, rozległ się jasny głos Alojzego: Janku, jestem zbawiony.

Wszyscy klerycy słyszeli łoskot, wielu usłyszało także głos, ale nie rozumiało słów, natomiast kilku, tak jak ja, zrozumiało je doskonale, tak że przez długi jeszcze czas przekazywano je sobie z ust do ust. Po raz pierwszy wtedy tak się przeraziłem; tak bardzo, że aż się poważnie rozchorowałem i byłem bliski śmierci.

Odradzam wszystkim zawierania takich umów jak nasza. Bóg jest wszechmocny i miłosierny. Zwykle nie zwraca na nie uwagi, ale czasami w swej nieskończonej dobroci pozwala, by się wypełniły, jak to się zdarzyło mnie.