Swędzenie skóry nie musi oznaczać alergiiW ostatnich latach przyjęło się utożsamiać przykry objaw, jakim jest świąd skóry z chorobami alergicznymi. Przyczyn świądu jest jednak znacznie więcej (cukrzyca, choroby wątroby, czynniki psychiczne i wiele innych).Wbrew rozpowszechnionej opinii świerzb nie dotyczy wyłącznie środowisk zaniedbanych, brudnych, ale może przytrafić się każdemu. Nie ma powodu do wstydu. Pewien profesor dermatologii mawiał: podobnie jak uczeń bez jedynki tak dermatolog, który choć raz nie miał świerzbu jest jak żołnierz bez karabinu. W tym stwierdzeniu jest oczywiście wiele przesady, jednak nie wpadajmy w panikę w razie postawienia takiego rozpoznania przez lekarza. Wbrew powszechnemu mniemaniu, w ostatnich latach notuje się wzrost zachorowań na świerzb. Jest to choroba zakaźna, pasożytnicza, wywołana przez tzw. świerzbowca ludzkiego. Pasożyt ten może przenosić się na skórę zdrowego człowieka w sposób bezpośredni od osoby zarażonej - a więc przez podanie ręki, spanie w jednym łóżku lub pośrednio przez zakażoną bieliznę, pościel lub inne przedmioty. Czas od chwili zarażenia się do wystąpienia objawów wynosi od 1 do 6 tygodni. Czynnikami sprzyjającymi zakażeniu są: obniżona odporność i wyniszczenie fizyczne np. w ciężkich chorobach układowych (nowotwory, AIDS itp.) i choroby psychiczne. Podstawowym objawem jest silne swędzenie skóry, zwłaszcza w nocy, po rozgrzaniu się ciała w pościeli. Typowe umiejscowienie świerzbu to: boczne powierzchnie palców, pachy i pachwiny, brzuch, pośladki, uda, brodawki sutkowe u kobiet, męskie narządy płciowe, u niemowląt dłonie i podeszwy. W wymienionych miejscach pojawiają się nory świerzbowcowe tzn. korytarze ryte przez samice świerzbowca w naskórku, długości kilku do kilkunastu milimetrów. W wyniku drapania może dochodzić do wtórnego zakażenia np. bakteryjnego. U osób dbających o higienę objawy mogą być trudno uchwytne, a nory świerzbowca niedostrzegalne. Jeśli lekarz nie zaleci innego postępowania, należy przed rozpoczęciem kuracji wykąpać się w goręcej wodzie z dużą ilością mydła w celu rozpulchnienia naskórka. Następnie wcierać zapisany przez lekarza lek (czas stosowania różny - w zależności od jego rodzaju). Jednak nie mniej ważne od stosowania przepisanych leków jest spełnienie warunków higienicznych, bez których skuteczne wyleczenie świerzbu jest niezwykle trudne. Należy zmienić bieliznę osobistą i pościelową. Zakażoną bieliznę trzeba wyprać, wygotować i wyprasować. Sztuczne tworzywa należy wyprać w wodzie o temperaturze 40 stopni, odłożyć i nie używać przez 2 tygodnie. Odzież (spodnie, marynarki, płaszcze) wyprasować gorącym żelazkiem po wewnętrznej stronie. Swierzbowce nie mogą przeżyć poza skórą człowieka powyżej kilku dni, toteż kołdry, koce i pierzyny przez kilka dni wietrzymy. Prawidłowo przeprowadzona kuracja przeciwświerzbowa zapewnia wyleczenie, pod warunkiem, że leczenie prowadzą wszyscy domownicy i osoby kontaktujące się z chorym. Ten warunek jest niestety dość często nie przestrzegany i dlatego nawroty choroby nie należą do rzadkości. Podstawowym warunkiem zapobiegania zakażeniu jest przestrzeganie higieny osobistej (mycie rąk, kąpiele całego ciała, codzienna zmiana bielizny osobistej i częsta zmiana bielizny pościelowej). Te, wydawałoby się prozaiczne sprawy, w niektórych warunkach nie są jednak dla wszystkich oczywiste. Dotyczy to niestety zarówno pewnych rodzin, jak i - co gorsza - niektórych dużych zbiorowisk. lek. med. IWONA PAWŁOWSKA
specjalista dermatolog
|
[ Strona główna ] |
Modlitwy | Zagadki | Opowiadania | Miłość | Powołanie | Małżeństwo | Niepłodność | Narzeczeństwo | Prezentacje | Katecheza | Maryja | Tajemnica Szczęścia | Dekalog | Psalmy | Perełki | Cuda | Psychotesty | Polityka Prywatności | Kontakt - formularz | Kontakt
© 2001-2024 Pomoc Duchowa |