Rozważania Miłość Modlitwy Czytelnia Źródełko Pomoc Duchowa Relaks Download Cuda Opowiadania Perełki

Amputowano jej obie ręce i nogi

Pracując ostatnio w Hiszpanii miałem okazję odwiedzić chorą Marię Wiktorię, która mieszka ze swoją matką, siostrą i szwagrem w pięknej, górzystej miejscowości w Portugalii. Przeprowadziłem z nią dtuższą rozmowę na temat przebiegu jej choroby i stanu jej duszy po amputacji wszystkich kończyn.

Ks. Tadeusz: - Kiedy Pani zachorowała i jakie były symptomy choroby tak bolesnej i tragicznej w skutkach?

Maria Wiktoria: - Ta straszna choroba, zwana Poliatrite nudosa, pojawiła się u mnie kilka miesięcy przed ukończeniem 15 roku życia, kiedy mieszkaliśmy jeszcze w Angoli. Rodzice moi mieszkali tam od urodzenia. Angola była wówczas kolonią portugalską. Nigdy nie myślałam, że w tak młodym wieku dotknie mnie takie nieszczęście, i że moją piętnastą rocznicę urodzin spędzę w łóżku szpitalnym, przeżywając najbardziej gorzkie chwile mojego młodzieńczego życia. Była to pierwsza ciężka próba mojej wytrzymałości fizycznej i duchowej.

Choroba objawiła się w ten sposób, że najpierw odczuwałam silny ból w prawym ramieniu i cała ręka spuchła. Wkrótce otwarła się na przedramieniu rana, która już nigdy się nie zagoiła. Ból potęgował się z każdym dniem i stawał się nie do zniesienia. W nocy, by nie przeszkadzać chorym, wstawałam z łóżka i siadałam na krześle. Odczuwałam wówczas mniejszy ból, ponieważ ręka nie dotykała pościeli. Były to bolesne, nieprzespane noce. Ból się nasilał, zabiegi lekarskie - czyszczenie zaogniającej się rany - były bezskuteczne i sprawiały mi dodatkowy ból. Bałam się ich tak panicznie, że bardzo płakałam i narzekałam na swój los. Straciłam chęć do życia i chciałam już umrzeć, żeby tak nie cierpieć. Podawano mi tabletki na uśmierzenie bólu, ale one łagodziły go na krótki czas. Pewnego dnia ktoś z rodziny przyniósł mi większą ilość tych tabletek. Zażyłam ich więcej, chcąc uśmierzyć ból na dłuższy czas, ale potem, niestety, poczułam się źle. Lekarz wezwał pielęgniarki i zapytał jakie lekarstwo mi podały. Ja odpowiedziałam, że sama zażyłam tabletki przyniesione z domu. Wówczas lekarz mi je zabrał i zakazał przynoszenia jakichkolwiek leków.

Moje cierpienie spotęgowało się jeszcze bardziej, kiedy lekarze w Angoli zadecydowali przewiezienie mnie i do szpitala w Johannesburgu w Afryce Południowej, ponieważ do bólu fizycznego doszedł ból rozstania z rodzicami, rodzeństwem i przyjaciółmi.

W szpitalu w Afryce Południowej było mi bardzo ciężko; czułam się osamotniona bez możliwości porozmawiania z kimkolwiek, gdyż w tym szpitalu nikt nie znał języka portugalskiego. Aby móc skontaktować się z lekarzem czy pielęgniarką, potrzebowałam tłumacza. Oprócz tego bardzo tęskniłam za rodziną i ojczyzną. Tak bardzo chciałam wyrazić to, co przeżywałam i nie mogłam z powodu nieznajomości języka angielskiego lub afrykańskiego. Chrystus jeszcze nie był dla mnie kimś, do kogo mogłabym się zwracać o ulgę w cierpieniu i prosić o pomoc.

Przez prawie trzy lata lekarze robili wszystko, by nie dokonać amputacji. Jednak wszystkie zabiegi, które sprawiały mi wiele bólu, okazały się bezskuteczne. W osiemnastym roku życia amputowano mi prawą rękę aż do ramienia. Jakże wielki był mój szok, kiedy budząc się po narkozie stwierdziłam, że już nie mam prawej ręki. Jakże gorzko wtedy płakałam. Po amputacji prawej ręki przywieziono mnie z powrotem do Angoli. Tu poczułam się trochę lepiej psychicznie, bo znalazłam się wśród swoich i blisko rodziny. Już mogłam wyrazić swój ból w ojczystym języku i porozumieć się z personelem lekarskim. Szpitala nie opuszczałam, ponieważ choroba szybko się rozwijała. Przyszły następne amputacje. W 21 roku życia amputowano mi prawą nogę, w 23 - lewą, a w 25 roku życia lewą rękę. Zostałam straszliwie okaleczona - pozbawiono mnie rąk i nóg. Wyglądałam jak lalka z wyrwanymi rękami i nogami, pozostał sam korpus.

Teraz jestem całkowicie zdana na pomoc drugich. Wszystko muszą robić koło mnie: podźwignąć mnie z łóżka, umyć, ubrać, nakarmić, zanieść do toalety i pomóc przy czynnościach fizjologicznych. Przenieść z łóżka do wózka i z wózka do łóżka. Początkowo pielęgniarki miały kłopoty z posadzeniem mnie w łóżku, bo z powodu braku nóg nie mogłam utrzymać równowagi ciała i wciąż się przewracałam na wszystkie strony. Przez dłuższe ćwiczenia nauczyłam się utrzymywać równowagę tak, że obecnie mogę siedzieć jakiś czas w łóżku czy na wózku.

Ks. Tadeusz: - Jak pani przeżywała kolejne amputacje swoich kończyn?

Maria Wiktoria: - To jest trudno opisać, co przeżywałam w tych tragicznych chwilach, kiedy amputowano mi jedną kończynę po drugiej. Gdyby tak chociaż ręce pozostały, albo chociaż jedna ręka, to może zmniejszyłoby się moje cierpienie i rozpacz. Byłam załamana, u kresu ludzkiej wytrzymałości, po prostu zmiażdżona bólem i rozpaczą. Buntowałam się przeciw Bogu, o którym niewiele jeszcze wiedziałam, i oskarżałam Go, że jest przyczyną mojej tragedii. Mówiłam do Niego: "Co Ci, Boże, uczyniłam, jaki grzech popełniłam, że tak ciężko mnie doświadczasz. Sumienie nie wyrzucało mi żadnego ciężkiego grzechu, więc dlaczego to mnie spotkało?"

Już po pierwszej amputacji prawej ręki nie widziałam sensu życia i postanowiłam odebrać sobie życie. Jedynie w samobójstwie widziałam wyjście z tego bezsensu. W chwili, kiedy już miałam popełnić ten desperacki czyn, nagle usłyszałam tajemniczy glos: "Nie rób tego, Ja jestem z tobą i kocham cię".

Jednocześnie odczulam w sobie bliskość Boga i dziwny pokój.

Uświadomiłam sobie w jednej chwili, że Bóg mnie jednak nie opuścił, i że naprawdę mnie kocha. Od tej chwili już tak nie rozpaczałam, chociaż często płakałam i skarżyłam się Bogu, że teraz już jestem nieużyteczna dla kogokolwiek i stałam się ciężarem dla otoczenia.

Każdą amputację przeżywałam bardzo boleśnie. Nikt nie jest w stanie pojąć mojego bezdennego cierpienia po stracie obu rąk, obu nóg... To może zrozumieć tylko ten, kto przeszedł tę samą tragedię. Nieraz skarżyłam się Jezusowi mówiąc: "Panie Jezu, ja teraz już nie mogę uważać Ciebie za przyjaciela, skoro dopuściłeś na mnie takie nieszczęście. W czym Ci zawiniłam, Jezu? Pragnę już umrzeć. A jeżeli nie chcesz mnie zabrać z tego świata, to daj mi siłę do dźwigania tego krzyża."

Modliłam się coraz żarliwiej i czułam, jak każdego dnia wstępowało we mnie ukojenie i siła do znoszenia mojego kalectwa. W końcu, przy pomocy łaski Bożej, zaakceptowałam mój smutny los i pogodziłam się z wolą Bożą. Prosiłam gorąco Matkę Najświętszą, by pomagała mi w przyjmowaniu cierpienia bez narzekania. Kiedy pod wpływem modlitwy ożywiała się moja wiara i miłość ku Bogu, zaczęłam nawet odczuwać radość z mojego cierpienia. Wciąż proszę Boga, aby pomógł mi zapomnieć te straszne chwile, jakie przeżywałam w czasie am^ putacji, i aby mnie umacniał duchowo.

Ks. Tadeusz: - Czym jest dla pani modlitwa?

Maria Wiktoria: - Modlitwa jest dla mnie potężną siłą pomagającą mi w dźwiganiu mojego krzyża i chroni mnie bardzo przed smutkiem i zniechęceniem do życia. Proszę gorąco Boga o to, abym mogła swoim słowem, swoim uśmiechem i przykładem własnego życia złagodzić smutek i ból tych wszystkich, którzy szukają u mnie pomocy duchowej. Mówię do nich: Pamiętajcie, moi przyjaciele, że bohaterami nie są tylko ci, którzy w czasie l wojny zabili wielu nieprzyjaciół, ale także ci, którzy potrafią panować nad sobą, znosić cierpliwie wszelkie przeciwności i ze spokojem dźwigać swój krzyż.

Teraz żyję w ustawicznej obecności Boga. Często z Nim rozmawiam bardzo serdecznie i przedstawiam Mu sprawy świata. W ciszy mego pokoiku wsłuchuję się w Jego glos i otwieram swoje serce na Jego działanie. Jest to wspaniałe doświadczenie duchowe, które przynosi mi wiele radości i koi wszelki ból. Mówię do Niego: "Dziękuję Ci, Boże, za to, że pomagasz mi w cierpieniu, że nie buntuję się już przeciw Tobie, chociaż zdaję sobie sprawę z tego, że już nigdy nie będę mogła chodzić, ani nic robić rękami, bo ich nie mam... Dziękuję Ci, Boże, za to, że w chwili, w której najbardziej rozpaczałam i zwątpiłam w Twoje istnienie i dobroć, Ty byłeś przy mnie podtrzymując i pocieszając mnie w bezdennym smutku, i uratowałeś mnie od strasznego czynu samobójstwa. Dziękuję Ci, Boże, za to, że mnie wciąż oświecasz i umacniasz, gdyż bez Twojej pomocy nie mogłabym dalej żyć w takim stanie.

Jakże cudowną rzeczą jest żyć w obecności Boga i odczuwać Jego ojcowską miłość. Tylko w łączności z Bogiem możemy cierpliwie znosić wszelkie doświadczenia życiowe i przez wiarę i miłość przemieniać ten skorumpowany świat. Nie mniejszą radością jest odczuwać ustawiczną opiekę Matki Najświętszej, która wciąż oręduje za nami i troszczy się o nasze zbawienie.

Ks. Tadeusz: - Jaka jest reakcja ludzi, kiedy widzą panią w takim stanie?

Maria Wiktoria: - Różna. Jedni żegnali się na mój widok, mówiąc: o Boże, co się stało z panią? Inni lamentowali nade mną, wzdychając: Ach! Oj! Jakże pani nieszczęśliwa! Czym pani je?

A ja, trochę zirytowana tymi lamentami, odpowiadałam: jem ustami, a czym mam jeść? Teraz zachowuję się już inaczej, bo już mnie znają prawie wszyscy w Portugalii, ponieważ kilka razy występowałam w telewizji przemawiając do chorych i niepełnosprawnych. Od dłuższego czas przyjmuję telefony od różnych ludzi, którzy mają różne problemy i proszą mnie o radę i modlitwę. Dużo osób przyjeżdża do mnie, aby mnie zobaczyć, osobiście porozmawiać i zaczerpnąć sił do znoszenia różnych cierpień. Ja pocieszam ich, jak potrafię i przyrzekam im modlitwę. Odchodzą ode mnie uradowani, podniesieni na duchu i pełni nadziei. Przestają narzekać na swój los, widząc mnie pełną pokoju i radości pomimo tak strasznego kalectwa. Są mi bardzo wdzięczni.

Ks. Tadeusz: - Widzę w pani pokoju dużo pięknych obrazów z kwiatami. Skąd pani je ma?

Maria Wiktoria: - To ja osobiście je namalowałam. Jestem ogromnie wdzięczna Bogu za to, że dał mi zdolność malowania ustami. Gdy byłam uczennicą w szkole, mając jeszcze zdrowe ręce, nie potrafiłam namalować żadnego kwiatka, po prostu nie miałam zdolności do rysunków ani do malowania. Obecnie maluję dużo obrazów. Szczególnie lubię malować kwiaty. Maluję też na zamówienia; ludzie chętnie nabywają moje obrazy.

Ks. Tadeusz: - Już nie chcę dłużej zamęczać pani moją rozmową i pytaniami. Ale na koniec chciałbym jeszcze panią poprosić o jakieś rady dla moich cierpiących rodaków w Polsce.

Maria Wiktoria: - Myślę, że mogę dać im takie same rady, jakie daję moim rodakom Portugalczykom. Mówię im, aby uwierzyli w Boga całym sercem, zaufali Mu bez granic i powierzyli Mu swoje cierpienie. Tylko człowiek głęboko wierzący i modlący się sercem, a nie tylko wargami, potrafi z cierpliwością znosić swoje cierpienie łącząc je z cierpieniami Chrystusa na krzyżu, i ofiarować je za grzechy swoje i bliźnich. Może też ofiarować swoje cierpienie za Kościół Święty i Ojca Świętego.

Człowiek cierpiący złączony z Bogiem, nawet w cierpieniu odczuwa pokój i radość, gdyż tylko Bóg jest źródłem prawdziwej radości i pokoju. Mówię im, żeby nie załamywali się wśród doświadczeń życiowych. Niech ustawicznie proszą Boga o siłę w dźwiganiu swojego krzyża i pamiętają, że najpewniejsza droga do nieba prowadzi przez krzyż. Chrystus zbawił świat przez krzyż.

Niech starają się poznać Boga przez czytanie Pisma Świętego, książek religijnych, i przez modlitwę, bo gdy naprawdę Go poznają, to na pewno pokochają Go i nie będą buntować się przeciwko Niemu tak, jak ja się buntowałam wówczas, gdy Go jeszcze nie znałam.

Obecnie poznaję Boga na nowo, kocham Go całym sercem i dziękuję Mu za wszystko, za cierpienie też. Moja choroba jeszcze nie wygasła, odczuwam bóle w ciele, ale to mnie już nie przeraża, bo powierzyłam się całkowicie Bogu.

Proszę pozdrowić ode mnie wszystkich swoich Rodaków, zwłaszcza cierpiących.

Ks. Tadeusz: - Dziękuję pani za rozmowę. Włączam panią do moich codziennych modlitw i proszę również o modlitwę w mojej intencji, abym w zdrowiu czy cierpieniu był zawsze wierny Bogu i Kościołowi oraz mojemu Zgromadzeniu, które polecam modlitwom pani.

Maria Wiktoria: - Dziękuję bardzo księdzu za odwiedziny, miłą rozmowę i słowa otuchy. Cieszę się bardzo, że odwiedził mnie polski kapłan. Proszę księdza o błogosławieństwo.

Ks. Tadeusz: - Niech dobry Bóg błogosławi panią i całą rodzinę. Ale logo, senhora! Do widzenia pani!

Maria Wiktoria: - Ale logo, Padre. Do widzenia Ojcze. Muito obrigada! Bardzo dziękuję!

Wywiad z Marią Wiktorią przeprowadził
ks. Tadeusz Baniowski z Towarzystwa Chrystusowego, wieloletni misjonarz w Brazylii, Afryce Południowej, Hiszpanii.

"Wiktoria" - zwycięstwo

Wiktoria twoje imię. 
Kto ci je dał? 
Z pewnością twoi rodzice. 
Ale jednak to Bóg 
wybrał je dla ciebie.
Imię trudne, wiedziałaś?
jakże wielka odpowiedzialność
mieć takie imię.
Lecz właśnie ty jesteś tą silną,
Pogodną i pewną. 
Jesteś ty, bez twoich rąk -
obejmując świat, dając 
siłę pokonanym. 
Dałaś swoje ręce Jezusowi 
i On ci dał talent, by móc 
wyciągnąć je i przekazać swoje 
ciepło, swój żar tym, którzy drżą 
chwiejąc się w życiu. 
Jesteś ty, bez twoich nóg 
lecz przebiegasz świat każdego dnia 
i odległości tak wielkie, że gdybyś 
miała nogi, nie poszłabyś tak daleko 
z twoimi orędziami nadziei 
z twoimi hymnami radości 
z twoim ogromnym sercem 
napełnionym miłością tak piękną 
i tak głęboką.
Wiktorią jesteś ty (zwycięstwem) 
Ty zawsze będziesz najlepszą 
Atletką świata!
Nie pokazujesz odznaczeń w zawodach? 
Kto powiedział, że nie?



Wasze komentarze:
 kasia: 17.01.2009, 19:17
 bardzo mnie poruszyla ta historia...
 Koliberek: 16.01.2009, 17:16
 Dziękuję ci Panie Boże, za dar życia tej pani i wiarę jaką pielęgnuje w swoim sercu...
 walentyna: 16.09.2008, 07:18
 Dzieki ze jestes,ze sa jeszcze tacy,ktorzy z wlasnej woli cierpia za nas grzesznikow i prosza u NAJWYZSZEGO za nami. Dzieki ci PANIE BOZE ze jestes z nami.......
 magda1595: 12.09.2008, 21:45
 Jednej osobie sie tylko naprawde podobam mojemu Stwórcy....dreams....:)wiara
 Ewa: 12.09.2008, 12:27
 Wspaniałe świadectwo wiary!
(1)


Autor

Treść

Nowości

Nowenna do Miłosierdzia Bożego - dzień 1Nowenna do Miłosierdzia Bożego - dzień 1

Pieśń o ukrzyżowaniu PanaPieśń o ukrzyżowaniu Pana

Śladami męki Jezusa na Via DolorosaŚladami męki Jezusa na Via Dolorosa

Wielki Piątek - dziań ukrzyżowaniaWielki Piątek - dziań ukrzyżowania

Wizja Ukrzyżowania według objawień Marii ValtortyWizja Ukrzyżowania według objawień Marii Valtorty

Gdyby Judasz rzucił się do stóp Matki...Gdyby Judasz rzucił się do stóp Matki...

Najbardziej popularne

Modlitwa o CudModlitwa o Cud

Tajemnica SzczęściaTajemnica Szczęścia

Modlitwy do św. RityModlitwy do św. Rity

Litania do św. JózefaLitania do św. Józefa

Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się JezusowiJezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi

Godzina Łaski 2023Godzina Łaski 2023

Poprzednia[ Powrót ]Następna
 
[ Strona główna ]

Modlitwy | Zagadki | Opowiadania | Miłość | Powołanie | Małżeństwo | Niepłodność | Narzeczeństwo | Prezentacje | Katecheza | Maryja | Tajemnica Szczęścia | Dekalog | Psalmy | Perełki | Cuda | Psychotesty |

Polityka Prywatności | Kontakt - formularz | Kontakt

© 2001-2024 Pomoc Duchowa
Portal tworzony w Diecezji Warszawsko-Praskiej