"Idę wam miejsce przygotować"

Bywa, że w tych staraniach człowiek szuka kontaktu z bliskimi, którzy odeszli, szuka na drodze magii, wywoływania duchów, różnych seansów spirytystycznych. To nie droga dla chrześcijanina. W tych praktykach traktowanych przez jednych z naiwnością, a przez innych jako podniecające eksperymenty, wchodzi się w sferę nie rządzoną przez duchy dobre, nie ma w niej rzeczywistego kontaktu ze zmarłymi. Skutki uczestnictwa w nich natomiast są często groźniejsze, niż można było przewidywać (jak o tym mówią doświadczenia osób, które nieopatrznie wzięły w nich udział). Dlatego Kościół ich zakazuje. Ponieważ razem z odejściem od prawd Bożych wzrasta w człowieku apetyt na magię, ezoteryzm i spirytyzm (a obserwujemy to dzisiaj), wypada przypomnieć sobie rzeczy ostateczne człowieka w świetle wiary chrześcijańskiej.

Zdarzają się wyjątkowe łaski Boże udzielane pewnym świętym i wybranym duszom, na mocy których mogą pośredniczyć między światem doczesnym a zmarłymi. Te osoby mogą przekazywać nam, żyjącym, pewne informacje o zmarłych, ale przede wszystkim o tym, jakie są nasze ziemskie zadania wobec tych, którzy odeszli, co jest ważne w tym, dla nas jeszcze nie do ogarnięcia, wielkim krążeniu dobra, miłości i miłosierdzia, które odbywa się pomiędzy niebem, czyśćcem i ziemią, a które Kościół nazywa "świętych obcowaniem".

Śmierć - to chwila życia

Matka opisuje też Annie śmierć jej kolegi: Byłam przy tym, widziałam tę nieprawdopodobną chwilę, kiedy człowieka przyjmuje Bóg! To wstrząsający obraz. Jezus, Pan świata, Wszechmocny, Wszechpotężny, kryjąc swoją moc i potęgę przychodzi jako przyjaciel, ojciec, brat pełen dobroci, czułości, delikatności, i ten Pan Wszechmogący pochyla się nad drobiną ludzką z pociechą z otuchą ze współczuciem: "Oto jestem. Zawierzyłeś Mi, a Ja tak długo czekałem, abyś Mnie wezwał..."

To wezwanie może nastąpić w ostatnich sekundach życia, gdy rodzina umierającego sądzi, że życie psychiczne już w nim zamarło. Trzeba zrozumieć - mówi matka do Anny - jaka batalia toczy się o każdą duszę ludzką. Każda jest równie bezcenna i utrata każdej jest wspólnym bólem nas wszystkich - jest odrzuceniem, zlekceważeniem, pogardzeniem przez drobinę ludzką, nieprawdopodobną ofiarą miłości Chrystusa, ogromem miłości, współczucia, miłosierdzia!

Człowiek sam się osądza

Oczyszczenie jest odrzuceniem resztek egoizmu, resztek śmiesznej miłości siebie "na rzecz" Jego miłości do mnie, do nas wszystkich, która jest jedyną miłością dającą nam szczęście, jakiego tak daremnie szukaliśmy w życiu ziemskim, zbytnio kochając siebie kosztem innych.

Całe swoje życie, wszystko się tu widzi. - mówił do Anny zmarły kolega - Poznaje się swoje błędy, pomyłki, złe myśli, szkodliwe słowa i czyny. Każdy ból, który przeżywają inni z naszego powodu, odczuwa się samemu. Tak trzeba, wtedy rozumie się innych... To jest ból, ale on jest potrzebny.

Czyściec to nie miejsce, to stan duszy, która w świetle Bożej miłości widzi całe swoje życie w nagiej prawdzie. I cierpi, ale jest pewna zbawienia, wie, że już więcej nie zgrzeszy, ale stopniowo zbliża się do pełni przebywania z Bogiem, do nieba. Czyściec należy więc rozumieć jako "szkołę miłości", której się nie przeszło na ziemi.

Decyzja należy do ciebie, na ziemi

Terenem wyboru nieba czy piekła jest ziemia. Ten wybór nie jest łatwy, jest walką między dobrem i złem, walką piękną i pełną chwały, gdyż każdy z nas - mówił zmarły spowiednik Anny - ludzi, walczy nieustannie o swoje człowieczeństwo, o to, co w nas złożył Bóg. Trzeba to w ludziach zobaczyć i docenić, bo nie wiesz, czy droga ludzka nie prowadzi poprzez upadki, tak innych jak twoje. Dlatego potrzebna jest tak bardzo wyrozumiałość, cierpliwość i zachęta, a nie odraza. (...) Życie jest sumą naszych codziennych wyborów. Może być też w ostatnim momencie życia takie zrozumienie, które 1 przekreśla dotychczasowe złe wybory.

"Już teraz we mnie kwitną twe ogrody..."

Tu jest królestwo miłości Chrystusowej - mówiła do Anny znajoma osoba - On żyje w nas, my w Nim, otoczeni Jego pragnieniem przygarniania, łączenia, uszczęśliwiania, darzenia pełnią szczęścia, której tak szukacie i nie rozumiecie. Tu się wszystko inaczej rozumie, bo to jest uczestnictwo w życiu Boga, współpraca z Nim w prowadzeniu całego stworzenia do jego ostatecznych celów w planach Bożych. Dusze zbawione (te oczyszczone lub oczyszczające się) pragną pomagać żyjącym jeszcze na ziemi w ich zbliżaniu się do Boga. Już wiedzą, że każdy człowiek ma swoje, tylko dla niego przewidziane miejsce w królestwie Bożym, więc razem z Chrystusem zabiegają o to, aby dla żadnego człowieka krew Chrystusowa nie okazała się daremna, ale aby mógł zająć przygotowane dla niego miejsce. Jednakże dusze zbawione nie mogą przekroczyć granicy wolnej woli tego człowieka. Jeśli Boga odrzuca czy lekceważy - to jego własny wybór. Bóg przewidział dla człowieka na ziemi pomoce i środki właściwe na ten okres życia. Naświetla tę sprawę przypowieść ewangeliczna o Łazarzu i bogaczu. Gdy ten ostatni prosi Abrahama, by posłał zbawionego już Łazarza na ziemię z przestrogą dla braci bogacza, otrzymuje odpowiedź: Mają Mojżesza i Proroków niechże ich słuchają... A jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby kto z umarłych powstał, nie uwierzą (Łk 16, 29-31).

Mamy na ziemi Kościół, sakramenty św., Pismo św., duszpasterzy - z ich pomocą mamy iść przez życie ku wieczności. Kontakt ze zmarłymi dla żyjących nie powinien być pragnieniem jakichś spektakularnych, przedziwnych zdarzeń, ale ma się rozgrywać na płaszczyźnie wiary.

Zapalając znicz...

Bezcenne są Msze św. i Komunie św. ofiarowane za zmarłych. Każda Msza św. w ich intencji to wielkie święto dla nich. O Komunii św. w jego intencji tak mówił do Anny jej zmarły kolega: To wtedy zbliżasz się do Chrystusa, a jednocześnie na to spotkanie zabierasz i mnie. Na Mszy św. za zmarłych oni są obecni. Trzeba też pamiętać o tych, którzy już bardzo dawno temu opuścili życie ziemskie, bo nigdy nie wiadomo, kto z nich dojrzał już do nieba, a kto jeszcze nie.

Można z całą ufnością i wiarą w "świętych obcowanie" zwracać się o pomoc do naszych bliskich "po tamtej stronie" - co będzie po myśli Bożej, to nam wyproszą. Cząstką ich szczęścia w niebie jest móc nam pomagać.

Szczególnie ważna jest nasza rola wobec tych, którzy nam wyrządzili zło, skrzywdzili, nie okazali pomocy czy zrozumienia. Jeżeli im się z serca wybaczy, dokonuje się dla nich wielkiego dobrodziejstwa, a samemu rośnie się w miłości, tej najtrudniejszej, bo do nieprzyjaciół. Przebaczenie ma wielką siłę otwierania serc ludzkich i skarbów Bożego miłosierdzia. Warto więc nie pamiętać o wadach i grzechach zmarłego, zapomnieć o chwilach złych, wracać myślą do dobra, zasług, dowodów życzliwości.

Idąc na cmentarz, dobrze jest zanieść nie tylko znicze, ale różaniec w kieszeni, serce pełne miłości, wybaczenia, pokoju i tym się dzielić z bliskimi i dalszymi, którzy tylko pozornie tam śpią.