Tajemnice życia wiecznego?

To, że Jezus przyjdzie, jest pewne. To, że przygotował nam miejsce obok siebie w Królestwie Niebieskim, też, ponieważ obiecał: "W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wani powiedział. Idę przecież przygotować wam miejsce. A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem" (J 14, 2-3). Niepewna jest tylko moja odpowiedź, to, czy zechcę tę obietnicę przyjąć...

Bóg w swojej wielkiej miłości pozwala człowiekowi wybrać, zdecydować: "Kładę przed wami życie i śmierć, błogosławieństwo i przekleństwo. [Zachęca] Wybierajcie więc życie, abyście żyli wy i wasze potomstwo" (Pwt30, 19). Można wybrać to, co się chce: drogę Jezusa albo swoją własną drogę, którą często proponuje świat. Trzeba tylko pamiętać o konsekwencjach tego wyboru. Nie da się dojść do innego celu, niż dana droga prowadzi. Jeśli wybiera się drogę do Niego, to ona do Niego prowadzi, jeśli wybiera się inną drogę - to się Go nie spotka. Można wybrać dobrze i można wybrać źle. Bóg w swym wielkim i bezgranicznym miłosierdziu, dopóki wędrujemy, pozwala nam często zawrócić, rozpocząć na nowo. Uzdrawia rany, których doświadczyliśmy. A gdzie wzmogło się zło, rozlewa swoją łaskę. Zawsze daje szansę - dopóki się jeszcze na ziemi wędruje. Za progiem śmierci nie ma już zawrotu...

W momencie śmierci...

Jeżeli umieramy w łasce uświęcającej, cierpienia przeżywane w momencie umierania stają się wyrazem naszego współuczestnictwa w śmierci krzyżowej Pana Jezusa, poprzez śmierć fizyczną — "umieranie z Chrystusem" - zostajemy wszczepieni w Niego w Jego akcie odkupieńczym (por. KKK1010). Tylko "Miłość czysta daje duszy moc w samym konaniu. - Mówi Pan Jezus do św. Faustyny - Kiedy konałem na krzyżu, nie myślałem o sobie, ale o biednych grzesznikach i modliłem się do Ojca za nimi. Chcę, ażeby i ostatnie chwile twoje były zupełnie podobne do Mnie na krzyżu. Jedna jest cena, za którą się kupuje dusze - a tą jest cierpienie złączone z cierpieniem moim na krzyżu. Miłość czysta rozumie te słowa, miłość cielesna nie pojmie ich nigdy" (Dz. 324).

Mistycy opisują, że w chwili śmierci człowieka rozgrywa się duchowa walka. "W takim momencie - pisze bł. o. Papczyński - złe duchy atakują duszę i chcą albo przez przypominanie zasług pobudzić ją do zarozumiałości, albo też przez wyolbrzymianie grzechów wtrącić ją w rozpacz". W tej chwili, kiedy człowiek sam sobie w żaden sposób nie może poradzić, doświadcza pomocy Matki Bożej, która jest Matką umierających, Świętego Józefa, swoich świętych patronów oraz Anioła Stróża. Dlatego tak ważna jest nasza codzienna modlitwa do nich, z prośbą o ich obecność w momencie naszej śmierci. Ich modlitwa wspomaga nas, umacniając naszą wiarę i ufność w nieskończone Boże Miłosierdzie, które jest jedyną nadzieją człowieka. Święta Faustyna pisze: "Choć dla natury to bardzo przykro czuć ustawicznie własnego trupa, lecz nie jest tak strasznie, gdy duszę światło Boże przeniknęło, bo się w niej rozbudza wiara, nadzieja, miłość i skrucha (Dz. 1435); (...) O, Jezu, jak wielka jest dobroć Twoja; ta nieskończona dobroć Twoja, którą znam dobrze, pozwala mi samej śmierci śmiało spojrzeć w oczy. Wiem, że nic mi się nie stanie bez zezwolenia Jego" (Dz. 687).

Sam Pan Jezus zachęca nas do całkowitej ufności, mówiąc do św. Faustyny: "Wszystkim duszom, które uwielbiać będą to moje miłosierdzie i szerzyć jego cześć, zachęcając inne dusze do ufności w moje miłosierdzie - dusze te w godzinę śmierci nie doznają przerażenia. Miłosierdzie moje osłoni je w tej ostatniej walce (Dz. 1540); (...) Zdaj się cała na Mnie w godzinę śmierci, a ja cię przedstawię Ojcu mojemu jako oblubienicę swoją. Teraz polecam Ci, abyś w szczególny sposób łączyła choćby najdrobniejsze uczynki z zasługami moimi, a wtenczas Ojciec mój spojrzy na nie z miłością, jako na moje" (Dz. 1543); "Jak jesteś ze Mną zjednoczona w życiu, tak też będziesz zjednoczona w chwili śmierci" (Dz. 1552).

Największym darem, jaki możemy ofiarować naszym bliskim znajdującym się w bliskości śmierci, jest nasza modlitwa, nasza obecność. Nie pozostawiajmy ich samych. Niech nikt nie umiera samotnie za szpitalnym parawanem... W tych tak trudnych dla nich chwilach bądźmy z nimi, pomóżmy im się przygotować na przyjście Jezusa. Zapewnijmy im duchową opiekę - szczególnie możliwość pojednania się z Panem Bogiem w sakramencie spowiedzi św. Módlmy się za nich, by wzbudzili w sobie żal za grzechy, by uświadomili sobie bliskość Boga, by Go zapragnęli. Niech nikt przez nasze zaniedbanie nie umiera bez Jezusa, bez Komunii św.! O tym, jak ważna jest nasza modlitwa do Miłosierdzia Bożego za konających, pisze św. Siostra Faustyna: "Kiedy weszłam na chwilę do kaplicy, powiedział mi Pan: »Córko moja, pomóż mi zbawić pewnego grzesznika konającego; odmów za niego tę koronkę, której cię nauczyłem«. Kiedy zaczęłam odmawiać tę koronkę, ujrzałam tego konającego w strasznych mękach i walkach. Bronił go Anioł Stróż, ale był jakby bezsilny wobec wielkości nędzy tej duszy; całe mnóstwo szatanów czekało na tę duszę. Jednak podczas odmawiania tej koronki ujrzałam Jezusa [w] takiej postaci, jak jest namalowany na tym obrazie. Te promienie, które wyszły z Serca Jezusa, ogarnęły chorego, a moce ciemności uciekły w popłochu. Chory oddał ostatnie tchnienie spokojnie" (Dz. 1565). Pan Jezus obiecuje: "Gdy tę koronkę przy konających odmawiać będą, stanę pomiędzy Ojcem a duszą konającą nie jako Sędzia sprawiedliwy, ale jako Zbawiciel miłosierny" (Dz. 1541).

Moc naszej modlitwy

Święta Faustyna opisuje: "(...) W nocy przyszła jedna z naszych sióstr do mnie, która umarła przed dwoma miesiącami. (...) Ujrzałam ją w strasznym stanie. Cała w płomieniach, twarz boleśnie wykrzywiona. Trwało to krótką chwilę i znikła. (...) W modlitwach nie ustawałam. Po jakimś czasie przyszła znowu (...), ale już w innym stanie. (...) Twarz jej była rozpromieniona, oczy błyszczały radością i powiedziała mi, że mam prawdziwą miłość bliźniego, że wiele dusz innych skorzystało z modlitw moich, i zachęcała mnie, żebym nie ustawała [w modlitwach] za duszami w czyśćcu cierpiącymi" (Dz. 58).

Wielką pomoc duszy niosą ci wszyscy, którzy uczestniczą w pogrzebie zmarłego. Jednak łaski związane z Mszą św. pogrzebową i samym obrządkiem pogrzebu mogą zostać przez uczestniczących w nich nieprzyjęte, zmarnowane, np. gdy ból straty ukochanej osoby całkowicie przysłoni nadzieję zmartwychwstania. Łatwo się wtedy skoncentrować tylko na własnym bólu i zapomnieć o duszy zmarłego, któremu może pomóc jedynie modlitwa. Marnuje się je również wtedy, gdy nie uczestniczy się w pogrzebie w pełni - gdy nie jest się w stanie łaski uświęcającej, nie przyjmuje się Komunii św. w intencji zmarłego, gdy świadomie nie ofiaruje się milczenia i modlitwy za niego, gdy pozwala się na to, by rzeczy zewnętrzne - strój, kwiaty, przebieg ceremonii nabrały większego znaczenia niż modlitewne skupienie, gdy uroczystość pogrzebu staje się tylko spotkaniem towarzyskim.

Nieocenioną wartość ma Msza św. odprawiana w intencji zmarłego, zwłaszcza taka, w której w pełni uczestniczymy. "Kościół zaleca także jałmużnę, odpusty i dzieła pokutne za zmarłych" (KKK 1032). Możemy ofiarować w ich intencji nasze cierpienia, zmagania, pracę, najdrobniejsze, najzwyklejsze czynności wykonywane z myślą o nich z miłością. Nie straćmy żadnej okazji. "Nieśmy im pomoc i pamiętajmy o nich. Jeśli synowie Hioba zostali oczyszczeni przez ofiarę ich ojca, dlaczego mielibyśmy wątpić, że nasze ofiary za zmarłych przynoszą im jakąś pociechę? Nie wahajmy się nieść pomocy tym, którzy odeszli, i ofiarujmy za nich nasze modlitwy" (św. Jan Chryzostom).