Nie wyleczone rany z dzieciństwa

- A może ona nie taka znowu złośnica, może tylko nie czuje jak dobro wygląda i dawno przestała w nie wierzyć? Może boi się życia, nie wierzy, że może w nim funkcjonować bez bólu, bez lęku? Dlaczego? Kiedy i w jaki sposób ją zraniono, że zachowuje się jak nieufne, dzikie zwierzątko? Nie przyjmuje dobra, odrzuca każdy gest miłości, przyjaźni, empatii. Ostatnio, w sposób bardzo nieprzyjemny oddała wartościowe prezenty, które ofiarowała jej matka chrzestna, dodając, że nie potrzebuje niczyjej łaski. Poniszczyła sporo rzeczy w rodzinnym domu, nie ceni nawet pieniędzy, z trudem przez siebie zarobionych. Ma żal do matki, że ją urodziła.

- Może chora, może pomieszało się jej w głowie? - pytają najbliżsi sąsiedzi i stukają palcem w czoło. Na wsi wiadomości rozchodzą się szybko, wszyscy więc wiedzą, że z Maryśką coś nie tak. Na szczęście są i tacy, którzy pamiętają jeszcze ślub jej rodziców, jej chrzest i pierwszą Komunię.

Wśród pięknie wystrojonych dziewczynek, uśmiechniętych i dumnych rodziców stała drobna, skromnie ubrana dziewczynka, wspinała się na palce i z niepokojem wypatrywała kogoś w tłumie. Odetchnęła z ulgą, nie było tam jej ojca. Miała nadzieję, że choć ten dzień zachowa w dobrej pamięci. W sporej odległości od grupy dostatnio ubranych kobiet stała matka Marysi. Ścisnęło się serce dziewczynki, bo choć jeszcze była mała, to przecież zauważyła ten kontrast. Jaka biedna i smutna ta jej mama.

- Jak nie miała być smutna - mówią ludzie, którzy dobrze pamiętają - skoro los przygotował jej wszystko co najgorsze.

Ona jednak nie buntowała się przeciw pracy ponad siły, nie buntowała się nawet przeciw bólowi i poniżeniu. Radziła sobie na swój sposób, zaciskając zęby w milczeniu, a kiedy wtaczał się do chałupy pijany i rozjuszony mąż porywała dzieci i uciekała w pole. Czasem nie zdążyła i wtedy ukrywała się przed sąsiadami. Po co mają widzieć? I tak jej nikt nie pomoże - myślała.

Czas płynął, było źle, coraz gorzej. Pił, bił, latał za babami. Marysia stawała się milcząca, zamknięta, a ustawiczny lęk wkręcał się jak ostra śruba w delikatną duszę dziecka. Z biegiem lat dziewczyna zaczęła ten stan traktować jak coś, co musi być, z czym należy się pogodzić. Skąd mogła wiedzieć, że lęk nie jest sprzymierzeńcem zdrowia psychicznego, że utrudnia procesy intelektualne, że zaburza kontakty z innymi ludźmi, a czasem wręcz je uniemożliwia? Uczyła się źle (choć bardzo się starała), nie potrafiła nawiązywać przyjaźni, uciekała od ludzi. - Głupia i zła jestem - myślała o sobie, czasem dodając, że chyba dlatego matka jej nigdy nie pogłaskała i nigdy nie pochwaliła. To złe myślenie o sobie utrwalało się coraz mocniej. Przestała wierzyć, że ktoś ją może pokochać, że ktoś może jej nie skrzywdzić. Dlatego tak irracjonalnie zareagowała na oświadczyny dobrego i znanego chłopaka: - Nikt już mnie nie będzie bił i nikt do mojego domu nie będzie się wtaczał pijany - wykrzyczała, tupiąc nogami jak małe dziecko.

Marysia siedzi w kącie kuchni i płacze. Nie widzi, że razem z nią płacze jej matka chrzestna, która już załatwia jej psychologiczne leczenie, która już rozmawiała z księdzem, prosząc aby podprowadził dziewczynę pod konfesjonał (spowiedź to niezawodna terapia w schorzeniach duszy).

Nie wiem, czy Marysia z tego skorzysta, chyba, że... stanie obok niej Anioł Stróż, który nie da się odgonić, bo ktoś mu wyświetlił film sprzed wielu lat, kiedy to pewna mała dziewczynka szła do Pierwszej Komunii św. Ten Anioł Stróż musiałby odważnie spojrzeć w otwarte rany jej dzieciństwa, a potem powiedzieć: - To nie twoja wina, ty jesteś dobra!

KRYSTYNA HOLLY Pismo Katolickie Pielgrzym nr 223 Wasze komentarze: Agnieszka: 11.08.2022, 23:52 Mój syn jest podobny do bohaterki tego artykułu. Stroni od ludzi, źle o sobie myśli. Uważa się za gorszego od innych. Wiem że to moja wina. Nie kochałam go, gdy był malutki. Był niechcianym dzieckiem. Często krzyczałam na niego, czasem biłam go. Byłam za młoda by mieć dziecko. Sama miałam problemy. Nikt nie potrafił mi pomóc. Syn jest już dorosłym człowiekiem ale jest zagubiony, nie wierzy w siebie, nie chce żyć... Ma pretensje do mnie, że go urodziłam. Nie wiem jak mu pomóc. Kocham go nad życie. (1) Autor Treść Nowości Nowenna przed Świętem Podwyższenia Krzyża Świętego - dzień 7 Modlitwa do św. Hiacynta z Rzymu Modlitwa do św. Prota z Rzymu Modlitwa do św. Adelfa Modlitwa do bł. Franciszka Jana Bonifacio Moja ucieczka z 82 piętra World Trade Center Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 Poprzednia [ Powrót ] Następna