Jak postępować z dzieckiem nadpobudliwym - Wychowanie

Im wcześniej dziecko otrzyma pomoc, tym większe ma szansę na prawidłowe funkcjonowanie. Nieleczone ADHD jest przyczyną narastającej niechęci do nauki, prowadzi do zachowań buntowniczych i agresywnych, depresji, niskiej samooceny, często także do sięgania po środki psychoaktywne. W opiekę nad dzieckiem nadpobudliwym muszą być zaangażowani różni specjaliści: psycholog, pedagog, lekarz, ale przede wszystkim rodzice, dziadkowie i nauczyciele dziecka. Niestety, w Polsce jedynie niewielka część dzieci z ADHD objęta jest właściwą opieką. Leczenfe trwa zwykle wiele lat i wymaga włączenia różnorodnych oddziaływań terapeutycznych, a w niektórych przypadkach także leków. Im więcej rodzajów interwencji stosuje się w terapii, tym jest ona skuteczniejsza. , Podstawą leczenia jest zrozumienie zachowań dziecka i ich akceptacja.

Jedną z form uczenia, jak radzić sobie z nadpobudliwymi dziećmi, są warsztaty. Prowadzi się je oddzielnie dla rodziców i oddzielnie dla nauczycieli. Podczas takich spotkań poznają oni sposoby reagowania na niebezpieczne zachowania, uczą się ignorowania drobnych niepożądanych zachowań, a przede wszystkim poznają sposoby chwalenia dziecka i motywowania do pracy. Opiekunów uczy się akceptować objawy, których nie możemy zmienić, a także odróżniać, kiedy trzeba bezwzględnie pomagać, bo dziecko nie radzi sobie z powodu nadruchliwości czy deficytów uwagi, a kiedy wymagać, bo dziecko nadpobudliwe, podobnie jak każde inne dziecko, testuje, na ile może sobie pozwolić. Dorośli i nastolatki z ADHD często potrzebują doradcy (trenera), który podobnie jak rodzice pomoże mu planować, zmotywuje i obmyśli strategie radzenia sobie z trudnymi zadaniami. Podsumowując można powiedzieć, że terapia polega na uczeniu, jak żyć z objawami. Ważnym elementem terapii jest wsparcie dziecka nadpobudliwego na terenie szkoły. Nauczyciel pracujący z takim dzieckiem ma dużo więcej pracy. Jeśli chce, żeby dziecko z ADHD odrobiło pracę domową, musi sprawdzić, czy zapisało, co ma zadane, a często powinien też porozmawiać z rodzicami i wytłumaczyć, jak oni mają to zadanie odrabiać z dzieckiem (a więc, że muszą monitorować jego pracę, przywołać uwagę, gdy się rozproszy, robić krótkie przerwy i motywować do powrotu do pracy).

U części dzieci warto rozważyć zastosowanie leków. Choć tylko one mogą zmniejszyć nasilenie podstawowych objawów zaburzenia, nie zastąpią innych sposobów oddziaływania. Wieloletnia, bezpieczna i skuteczna terapia lękowa powinna być stosowana u dzieci, u których sama zmiana metod wychowawczych nie daje efektów, narastają kłopoty i powikłania. Decyzję o podjęciu leczenia farmakologicznego podejmuje psychiatra dziecięcy. Dobre leczenie zmniejsza nasilenie problemów i pozwala dziecku żyć tak jak jego rówieśnicy.

Agnieszka Pisula - psychiatra Tekst pochodzi z Tygodnika Idziemy, 3 października 2010 Wasze komentarze: Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy. Autor Treść Nowości św. Korneliusz Modlitwa do św. Korneliusza św. Cyprian z Kartaginy Modlitwa do św. Cypriana Modlitwa do św. męczenników Korneliusza i Cypriana Czy człowiek nie wierzący ma szansę na zbawienie? Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 Poprzednia [ Powrót ] Następna