Pierwsza cecha autyzmu to zaburzenie kontaktów społecznych. Można ją odkryć już u noworodka, który unika kontaktu fizycznego z matką, "broni się" przed pieszczotą, na rękach leży sztywno jak kłoda, nie reaguje na głos matki, nie szuka kontaktu wzrokowego. Drugą cechą jest niechęć do zmian i zachowania rytualne. Dziecko boi się zmian w otoczeniu. Nowe ubranie, fryzura, inny układ zabawek wywołują silny lęk. By uniknąć poczucia zagrożenia, przestrzega ściśle planu dnia, reguł i stałych zasad, nie jest spontaniczne ani twórcze. Trzecią cechą jest tendencja do powtarzania zachowań i działań. Można obserwować np. ciągłe wypowiadanie bezsensownych słów czy sylab, nadmierne przywiązanie do wybranych osób i przedmiotów, uporczywe skakanie na jednej nodze, kręcenie zabawką, pukanie w stół.

     Prawidłową diagnozę stawia nie jeden lekarz, lecz zespół specjalistów: psycholog, psychiatra dziecięcy, pedagog, logopeda, pediatra, neurolog. Większość objawów mogą i powinni umieć zaobserwować rodzice, którzy są z dzieckiem na co dzień. Są to:

• Brak kontaktu wzrokowego - w 3. miesiącu życia, a w dalszych dziecko nie wodzi oczami za osobą, preferuje raczej przedmioty, zwłaszcza ruszające się. Nie obserwuje twarzy i oczu rodziców.
• Nie posługuje się gestami - nie nawiązuje kontaktu przez gesty ciała, nie kiwa głową na tak, nie pokazuje palcem, gdy chce coś otrzymać, nie głaszcze misia, nie robi "pa-pa", nie podaje lalki, nie pokazuje, co lubi.
• Ma słabą mimikę twarzy, nie odpowiada na uśmiech, nie naśladuje min, sprawia wrażenie bardzo poważnego lub negatywnego.
• Nie reaguje na własne imię, nie zwraca głowy w stronę wołającego, nie patrzy na niego. Aż 75 proc. dzieci, które w 1. roku życia nie reagowały na własne imię, w 2. roku życia ujawniło inne cechy autyzmu.
• Powtarza wielokrotnie te same czynności - wiele razy dziennie chodzi w kółko i zadaje to samo pytanie, je te same potrawy, nie chce zmieniać ubrań. Chce, by rodzice wciąż czytali tę samą bajkę.
• Wydaje się, że nie słyszy - bo nie mówi i nie reaguje na polecenia, ignoruje otoczenie.
• Nie umie mówić po 2. roku życia i nie komunikuje się z otoczeniem gestami.
• Nadpobudliwe, wciąż reaguje lękiem, np. potrafi chować się cały dzień pod kocem po każdej stresującej sytuacji.

Grażyna Rybak
- specjalista chorób dzieci


Tekst pochodzi z Tygodnika

6 lutego 2011

O Mszy Świętej najprościej [mały format] Ks. Jerzy Stefański Człowiek, który w pełni uczestniczy we Mszy Świętej, jest największym bogaczem świata. Zostaje bowiem obdarowany samym Bogiem, Jezusem Chrystusem. Z miłości do nas stał się On człowiekiem, a potem, by być jeszcze bliżej, stał się dla nas pokarmem i każdego z nas pragnie karmić Sobą... » zobacz więcej

Wasze komentarze:

Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy.

Autor Tresć

[ Powrót ]