Pierwsza cecha autyzmu to zaburzenie kontaktów społecznych. Można ją odkryć już u noworodka, który unika kontaktu fizycznego z matką, "broni się" przed pieszczotą, na rękach leży sztywno jak kłoda, nie reaguje na głos matki, nie szuka kontaktu wzrokowego. Drugą cechą jest niechęć do zmian i zachowania rytualne. Dziecko boi się zmian w otoczeniu. Nowe ubranie, fryzura, inny układ zabawek wywołują silny lęk. By uniknąć poczucia zagrożenia, przestrzega ściśle planu dnia, reguł i stałych zasad, nie jest spontaniczne ani twórcze. Trzecią cechą jest tendencja do powtarzania zachowań i działań. Można obserwować np. ciągłe wypowiadanie bezsensownych słów czy sylab, nadmierne przywiązanie do wybranych osób i przedmiotów, uporczywe skakanie na jednej nodze, kręcenie zabawką, pukanie w stół.

     Prawidłową diagnozę stawia nie jeden lekarz, lecz zespół specjalistów: psycholog, psychiatra dziecięcy, pedagog, logopeda, pediatra, neurolog. Większość objawów mogą i powinni umieć zaobserwować rodzice, którzy są z dzieckiem na co dzień. Są to:

• Brak kontaktu wzrokowego - w 3. miesiącu życia, a w dalszych dziecko nie wodzi oczami za osobą, preferuje raczej przedmioty, zwłaszcza ruszające się. Nie obserwuje twarzy i oczu rodziców.
• Nie posługuje się gestami - nie nawiązuje kontaktu przez gesty ciała, nie kiwa głową na tak, nie pokazuje palcem, gdy chce coś otrzymać, nie głaszcze misia, nie robi "pa-pa", nie podaje lalki, nie pokazuje, co lubi.
• Ma słabą mimikę twarzy, nie odpowiada na uśmiech, nie naśladuje min, sprawia wrażenie bardzo poważnego lub negatywnego.
• Nie reaguje na własne imię, nie zwraca głowy w stronę wołającego, nie patrzy na niego. Aż 75 proc. dzieci, które w 1. roku życia nie reagowały na własne imię, w 2. roku życia ujawniło inne cechy autyzmu.
• Powtarza wielokrotnie te same czynności - wiele razy dziennie chodzi w kółko i zadaje to samo pytanie, je te same potrawy, nie chce zmieniać ubrań. Chce, by rodzice wciąż czytali tę samą bajkę.
• Wydaje się, że nie słyszy - bo nie mówi i nie reaguje na polecenia, ignoruje otoczenie.
• Nie umie mówić po 2. roku życia i nie komunikuje się z otoczeniem gestami.
• Nadpobudliwe, wciąż reaguje lękiem, np. potrafi chować się cały dzień pod kocem po każdej stresującej sytuacji.

Grażyna Rybak
- specjalista chorób dzieci


Tekst pochodzi z Tygodnika
Idziemy, 6 lutego 2011

   

Wasze komentarze:

Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy.

Autor Treść

Nowości Wspomnienie o ks. Jerzym Popiełuszce Krótki życiorys Księdza Jerzego Popiełuszko Wierzę... w Syna Bożego Jednorodzonego, który z Ojca jest zrodzony przed wszystkimi wiekami U mnie na weselu żadnego alkoholu nie będzie Refleksje natchnione encykliką Misja Odkupiciela (MO)

Najbardziej popularne Litania do Najświętszej Maryi Panny Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Modlitwa o Cud

Poprzednia

[ Powrót ]

Następna