Pierwsza bestia w natarciu (Ap 13,5-10)

A [bestii] pozwolono przechwalać się, bluźnić i wykonywać swą władzę - przez czterdzieści dwa miesiące.

Rozpoczyna się działalność bestii. Jej bluźnierczy język i przemoc wskazują, że mocodawcą jej jest Szatan. Bestia może wykonywać swą władzę przez czterdzieści dwa miesiące czyli trzy i pół roku. W ten sposób Apokalipsa symbolicznie określa doczesność, czas ziemskiej misji Kościoła.

Kilkakrotne użycie strony biernej (pozwolono jej..., wolno jej było...) podkreśla, że Szatan i bestia zależą całkowicie od Boga i mogą zrobić tylko tyle zła, ile dopuści Bóg.

Otworzyła więc bestia swą paszczę, by bluźnić przeciw Bogu, przeciw Jego imieniu, przeciw Jego Przybytkowi i przeciw mieszkańcom nieba.

Działanie szatańskie nie ma charakteru spontanicznego i niezorganizowanego, ale jest akcją skrupulatnie zaprogramowaną. Słowa: bestia otworzyła paszczę sugerują "expose" programowe Szatana. Z historycznego punktu widzenia pierwszą realizacją bluźnierstw przeciw Bogu był system imperium rzymskiego, a szczególnie instytucja boskiego kultu cesarzy.

Szczegół o bluźnieniu przeciw Przybytkowi może być nawiązaniem do rządów cesarza Kaliguli (37-41 r. po Chr.), który bardzo poważnie traktował swoją boskość i domagał się dla siebie powszechnej czci. Kaligula zażądał, aby w Miejscu Najświętszym świątyni jerozolimskiej wznieść jego posąg. Kiedy Żydzi nie zgodzili się na zbezczeszczenie swej świątyni, Kaligula zaczął zbierać armię, aby upokorzyć Żydów i siłą zmusić ich do ustąpienia (Józef Flawiusz, Antiąuitates Iudaicae, 18,8). Na szczęście nie doszło do najazdu na Jerozolimę, bo Kaligula został zamordowany. Zbezczeszczenia świątyni dokonała nieco później, w roku 70 po Chr., armia rzymska pod wodzą Tytusa, syna cesarza Wespazjana. Jerozolima została zniszczona, a świątynia zrównana z ziemią tak, że kamień nie pozostał na kamieniu (Mt 24,2 i par.).

Pozwolono jej stoczyć walkę ze świętymi i [nawet] ich pokonać!

Walka bestii ze świętymi oznacza prześladowania religijne chrześcijan, w których posuwa się ona nawet do zabijania wiernych.

Wolno jej też było zawładnąć każdym pokoleniem, rasą, językiem i narodem.

Władza bestii jest ogromna. Nie zadowalają jej zwycięstwa lokalne, ale chce władzy nad całym światem i dlatego próbuje konstruować ogólnoświatowe imperium zła. Chce być obecna w każdym szczepie, ludzie i narodzie!

[Dlatego] wszyscy mieszkańcy ziemi będą oddawać pokłon [bestii], prócz tych, których imiona od założenia świata są zapisane na zwoju życia Baranka, zabitego na ofiarę.

Św. Paweł pisze w Liście do Efezjan 1,4, że w Chrystusie Bóg wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Dlatego żaden żywioł: życie ani śmierć, teraźniejszość ani wieczność, Szatan, imperium rzymskie ani żadne inne mocarstwo i siła nie są zdolne wyrwać wybranych z ręki Boga.

Wiara chrześcijańska gwarantuje człowiekowi moc i niezależność od okoliczności zewnętrznych. Kościół zawsze znał prawdziwą głębię tej autonomii, przede wszystkim w życiu wielu swoich wiernych, zwłaszcza tych małych i biednych. Rozpoznają oni dzięki swojej wierze, że są nieskończenie miłowani przez Boga. Każdy z nich może powiedzieć: "Moje obecne życie jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie" (Ga 2,20). Oto godność, której nie może odebrać im żaden z możnych tego świata! Oto radość, płynąca z wolności wewnętrznej! (Święta Kongregacja Doktryny Wiary, Libertatis conscientia, 21).

Kto ma ucho, niechaj słucha.

Ten zwrot, występujący w Nowym Testamencie szesnaście razy, zawiera zachętę, aby uważnie rozważyć to, co zostanie teraz podane.

Kto [przeznaczony] do niewoli, ten idzie do niewoli. Kto [przeznaczony] na śmierć od miecza, ten ginie od miecza.

Słowa te zawierają cytaty:

- proroka Jeremiasza, który mówi do ludu izraelskiego: Kto na śmierć [przeznaczony, pójdzie] na śmierć, a kto pod miecz, ten pod miecz, kto na głód - na głód, a kto na niewolę - w niewolę (Jr 15,2; por. Jr 43,11).

- Chrystusa, który mówi do św. Piotra w Ogrodzie Oliwnym: Schowaj miecz swój na miejsce, bo wszyscy, którzy za miecz chwytają, od miecza giną (Mt 26,52).

Śens tego pouczenia jest następujący: chrześcijanin powinien zgodzić się na wszystko, co wyniknie z jego wiary i pragnienia naśladowania Chrystusa, nawet na więzienie i śmierć. W cierpieniu zawiera się szczególne wezwanie do cnoty, którą człowiek musi wypracowywać ze swojej strony. Jest to cnota wytrwałości w znoszeniu tego, co dolega i boli. Czyniąc to, człowiek wyzwala nadzieję, która podtrzymuje w nim przeświadczenie, że cierpienie go nie przemoże, nie pozbawi właściwej człowiekowi godności (Jan Paweł II, Salvifici doloris, 23). Jednocześnie słowa o mieczu pouczają, że chrześcijaństwa nigdy nie wolno bronić siłą.

Tu się sprawdza wytrwałość i wiara świętych.

Co jest zatem bronią chrześcijanina? Apokalipsa wymienia dwa środki. Są nimi:

- hypomone ("cierpliwa wytrwałość do końca");
- pistis ("niezachwiana wiara").

Kiedyś będziemy sądzeni z tego, ile było w nas pistis i hypomone.

Sprawdź, czy zapamiętałeś...

• Co oznacza trzy i pół roku bluźnierstw bestii?
• Jaką rolę odgrywa gramatyczna strona bierna przy opisie aktywności bestii?
• Do jakiego pouczenia wprowadza zachęta: Kto ma uszy, niechaj słucha (13,9)?

Wasze komentarze:

Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy.

Autor Treść

Nowości św. Ita Irlandzka Modlitwa do św. Ity Irlandzkiej św. Paweł Pustelnik z Teb Modlitwa do św. Pawła Pustelnika z Teb Modlitwa do św. Arnolda Janssena Modlitwa do bł. Alojzego Variary

Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2024

Poprzednia

[ Powrót ]

Następna