Wczoraj było jak w jakimś filmie albo książce. Poszliśmy do kościoła. Nie jest to takie nienormalne, skoro nie pierwszy raz byliśmy tam w zwykły dzień tygodnia, ale tym razem poszliśmy, żeby powiedzieć wszystko do końca, do cna. Złożyliśmy Jezusowi i sobie obietnicę czystości - ale to nie takiej, że seks po ślubie i tyle. To była obietnica czystości serca i myśli - taka całkowita. Szczera spowiedź, potem Komunia, a w domu obietnica - na kolanach, przed obrazem, z dłońmi splecionymi.

     (...)Wiesz,jazawszemarzyłamotakim chłopaku, przy którym będę mogła być sobą, z całą tą mojąwiarąi przeżywaniem. Ale gdy widzę, że obok mnie jest chłopak, który nie tylko mnie z tym akceptuje, ale tak samo wszystko przeżywa jak ja - to nie potrafię tego w sobie chować tylko dla siebie'. Nie mogę się tym nacieszyć. Wiesz, że czasami nawet dziesiątkę różańca odmawiamy razem wieczorem z telefonem przy uchu? To naprawdę jednoczy; wiedziałam, że się nie zawiodę, jeśli na to postawię".

     To jest fragment listu do naszej koleżanki, najbliższej właściwie, no bo o takich sprawach nie mówi się byle komu... Od tamtej pory minął rok. Kilka dni temu. Rok starań, zmagań, małych klęsk i wielkich zwycięstw. Od roku nosimy w sobie to świadectwo, tak trudne do napisania. Bo co w nim ująć? Radość z przeżywania czystej miłości czy przestrogę przed uśpieniem czujności i bolesnymi porażkami? Była radość, były i porażki. Czujemy, że trzeba opowiedzieć o tym Warn wszystkim - to nasz obowiązek, nasza wdzięczność, bo i nam kiedyś jeden z listów odważnych ludzi odmienił życie. To nie jest tak, że raz - uroczyście i z wielką mocą - podejmie się wyzwanie i postanowi poprawę, a potem już z górki... Jest trudno, jest wiele niejasności i wahań, rozterek... Szatan przybiera tyle postaci: czai się wśród spotykanych przez nas osób, w telewizji, w pozornie niewinnej piosence, a nawet... w słowach najbliższych osób z rodziny (tak!). Kiedy już się jest pewnym, że odtąd damy radę, że nie ulegniemy, że teraz już tylko czysta i jasna droga, że tylko czyste myśli i prawdziwie kochające serce - wtedy nagle jakiś szept, nieuwaga, przeoczenie, próby pokrętnych tłumaczeń i uciszania sumienia. "A pewność niepewna (zabiera nam wrażliwoś) tak jak każde szczęście" - ksiądz Twardowski miał świętą rację...

     Między nami jest pięknie. Ale życie zweryfikowało nasze spojrzenie na parę spraw. Teraz, z perspektywy czasu, widzimy to nieco inaczej. Zdaliśmy sobie sprawę, że "pięknie" nie oznacza "łatwo". A życie to nie to samo co film czy książka, to nie tylko porywy serca i spontaniczna radość w każdej chwili - to coś o wiele bogatszego i bardziej fascynującego. Bycie razem to przede wszystkim nieustanna praca - nad sobą i nad człowiekiem, za którego chcę być odpowiedzialna czy odpowiedzialny. To codzienne decyzje i wybory, to pokonywanie wad i doskonalenie się w dobrym. To rozmowy, rozmowy, rozmowy... Czasem nawet bardzo gorzkie, bo prawda trochę boli, ale jest potrzebna i buduje. Umacnia. Oczywiście każda i każdy przeżywa to na swój sposób i każda/każdy ma swoje wypróbowane, pewne drogi wiodące do celu. U nas bywały różne momenty i na różne sposoby próbowaliśmy sami sobie pomóc. Każdy jednak nasz krok podejmowany był zawsze w oparciu o wiarę, z oddaniem naszego życia Bogu, umacniany modlitwą i często gruntowną, szczerą spowiedzią. Ustaliliśmy kilka reguł, takich na próbę - z nadzieją, że oczyszczą nasze wzajemne relacje. Na przykład był czas, kiedy postanowiliśmy ograniczyć przebywanie sam na sam, "żeby nie kusiło" - a jeśli już, to zostawialiśmy otwarte drzwi do pokoju. Zaczęło to owocować - zupełnie nieoczekiwanie polepszyły się nasze kontakty z rodzinami, nagle "znalazło się" więcej czasu na wspólny film z siostrą czy spacer... I nic nie traciliśmy - nadal przebywaliśmy ze sobą i cieszyliśmy się swoją obecnością - a miłość, która rozwijała się w nas, mogła odtąd bardziej promieniować na innych.

     Czuwaliśmy nad pocałunkami i to zostało nam do dziś. Z czasem można wypracować w sobie pewne reakcje, dzięki czemu w głowie automatycznie "zapala się czerwona lampka", w momencie gdy trzeba się opamiętać i wyciszyć. Podstawą jest szczerość. Nikt nie jest doskonały i żadne z nas nie jest całkowicie uwolnione od tego, czego domaga się ciało - rzecz naturalna i ludzka. Do nas należy to, co z tym zrobimy, w jaki sposób zareagujemy. A szczerością można dużo... Kiedy jedno z nas czuje się słabe, gdy czasami czujemy w sobie słabą wolę, rozmawiamy o tym. Przyznajemy się do swych słabości i w ten sposób dajemy sobie szansę na pomoc. Już sam fakt opowiedzenia o tym, że jest trudno, sprawia, że myśli biegną w inną stronę, że kierują się na to, co naprawdę ważne, że się uspokajają... A rozmowa zbliża tak jak nic na świecie i tym bardziej umacnia nasze bycie razem. Zważamy na słowa, na treść naszych rozmów, staramy się nie prowokować myśli i skojarzeń, które mogłyby przyczynić się do upadku. "O nierządzie zaś i wszelkiej nieczystości (...) niechaj nawet mowy nie będzie wśród was, jak przystoi świętym, ani o tym, co haniebne, ani o niedorzecznym gadaniu lub nieprzyzwoitych żartach, bo to wszystko jest niestosowne (...)" (Ef 5, 3-4); "Wy także wiedliście ongiś takie życie, kiedy oddawaliście się tym namiętnościom. Lecz teraz wyrzućcie precz to wszystko: gniew, niechęci, złość, bluźnierstwo, a sprośne mowy niech nie kalają ust waszych" (Kol 3, 7-8). I jeszcze: "Wreszcie, bracia, zwróćcie myśli wasze na to, co jest prawdą, co jest godne, sprawiedliwe, czyste, miłe i chwalebne, co cnotliwe i pochwały godne" (Flp 4, 8).

     Pomocą są też dla nas rekolekcje, wspólna modlitwa w cichym, pustym kościółku gdzieś podczas spaceru, koronka do Miłosierdzia Bożego i "pogotowie telefoniczne", kiedy w swoich domach czytamy Pismo Święte i coś nas poruszy, zastanowi, zaskoczy...

     Zrobiliśmy sobie prywatny kalendarzyk. Nie taki zwyczajny, byle jaki, jak w sklepie. Odliczamy w nim dni do ślubu. Tak, obiecaliśmy się sobie i prosimy, żeby Bóg doprowadził nas do ołtarza, jeśli tak zechce. Pod koniec każdego dnia w specjalnym okienku, na marginesie, rysujemy buźkę - uśmiechniętą, jeśli tego dnia udało nam się dotrzymać obietnic z Modlitwy zawierzenia. Na razie są same uśmiechnięte - i oby tak dalej.

     Staramy się opowiadać ludziom o naszej decyzji. Nienachalnie i niejednokrotnie wcale nie wprost - życie samo ze sobą niesie sytuacje, w których można komuś pomóc, doradzić, wzmocnić przykładem, pocieszyć... Bo jak mówi Biblia: "Bądź przykładem dla wiernych w słowie i w życiu, w miłości, wierze i czystości" (1 Tm 4, 12). I namówić, żeby się nie poddawał. Bo nie można się poddać.

     Kiedyś pewien ksiądz w konfesjonale powiedział nam (spowiadaliśmy się w tym samym czasie jedno po drugim), że przyjdziemy tu skruszeni jeszcze niejeden raz, żebyśmy nie wpadli w pychę i nie stracili czujności. Miał rację, przychodziliśmy jeszcze potem z żalem i smutkiem, ale nigdy nie odeszliśmy z pustymi rękami. Nawet upadki są do czegoś potrzebne. Jeśli się nie poddamy i wyciągniemy z nich budujące wnioski, staną się krokiem do przodu - tylko trzeba wykazać dużo cierpliwości. Staramy się pamiętać o tym, że: "Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia" (Flp 4, 13), jak również: "Bądźcie trzeźwi! Czuwajcie! Przeciwnik wasz, diabeł, jak lew ryczący krąży, szukając, kogo pożreć. Mocni w wierze przeciwstawcie się jemu. Wiecie, że te same cierpienia ponoszą wasi bracia na świecie" (1 P 5, 8).

     Życzymy wszystkim silnej woli i dużo miłości w sercach. Z modlitwą