Czystość to gotowość postępowania zgodnego z rzeczywistością stworzoną przez Boga

Powyższymi słowami Pisma Świętego można by dobrze scharakteryzować obecną sytuację znacznej liczby ludzi na Zachodzie, którzy padli ofiarą demoralizacji. Ale i u nas robi ona duże postępy, cnota czystości jest więc bardzo zagrożona.

"Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą" (Mt 5,8) - powiedział Chrystus Pan w "Kazaniu na górze".

"Czystość" należy tu rozumieć zapewne szerzej, jako gotowość postępowania zgodnego z całym porządkiem rzeczywistości stworzonej przez Boga, a nie jedynie w zakresie spraw płci. Jest więc to wola zachowywania w pełni wszystkich Bożych przykazań, a nie tylko szóstego i dziewiątego. W praktyce jednak "czystość" stała się synonimem wierności wspomnianym dwom przykazaniom - stąd wyrażenie "grzech nieczysty".

Co więcej, "czystość" może być rozumiana jako całkowita rezygnacja z życia płciowego, a więc z zawarcia małżeństwa. Zachodzi to, kiedy mówimy o ślubie czystości.

Od jakiegoś czasu zaczęto krytykować Kościół, że w sprawach moralnych zwraca nadmiernie uwagę na nadużycia seksualne.

Pod wpływem tych zarzutów onieśmieleni kaznodzieje, katecheci i katoliccy publicyści zaczęli unikać omawiania zasad etyki płciowej, co ułatwiło zwycięski pochód rewolucji seksualnej.

Są dwie dziedziny grzechów przeciw bliźniemu, zaznaczone w Dekalogu dwukrotnie - przez dwa przykazania. Są to: naruszanie własności oraz nadużycia seksualne. W obu przypadkach mamy nie tylko zakaz czynu (nie cudzołóż, nie kradnij), ale zaakcentowany jest również zakaz pożądania, które do czynu prowadzi (pożądania cudzej żony lub rzeczy).

Tłumaczy to częstość i siła pokus w tych dziedzinach.

Przykazania czwarte, piąte i ósme bywają przekraczane raczej przypadkowo i to na ogół wbrew naturalnym hamulcom. Sięganie po cudzą własność występuje często, w różnych formach i jakby w sposób "naturalny", nierzadko przy niejasnym rozgraniczeniu, co się komu należy. Na tym m. in. wygrywał komunizm (leninowskie hasło: grab za- grablennoje).

Inny typ wykroczeń podwójnie zakazanych to grzechy w sprawach płci.

Tu pokusy stanowią tym większe zagrożenie, że wiążą się z popędem cennym i w pełni naturalnym, bardzo często dającym znać o sobie. Pobudza on do działań zarówno zgodnych, jak i niezgodnych z porządkiem, który człowiek czystego serca poznaje i pragnie zachować.

Popęd ów brany bywa przy tym mylnie za bezinteresowną miłość, przypisuje mu się więc te wartości i tak się go ocenia, jak prawdziwą miłość będącą pragnieniem dobra innego człowieka.

Stąd wiele nieporozumień i grzechów.

Na ogół nie ma zrozumienia dla faktu - nawet wśród seksuologów - że dopiero odpowiednie wychowanie i praca nad sobą sprawiają, iż popęd seksualny łączy się z miłością i pełnym oddaniem, co jest warunkiem przeżywania spraw płci w sposób godny człowieka, czyli zawarcia małżeństwa i stworzenia rodziny.

Spotykane często lekceważenie, a nawet usprawiedliwianie samogwałtu u młodocianych, dowodzi zupełnego niezrozumienia roli samowychowania do czystości w życiu człowieka.

Nieczystość seksualna prowadzi do przekraczania również innych przykazań niż szóste i dziewiąte. Łatwo to zuważyć: przerywanie ciąży "niechcianej", bo na przykład powstałej wskutek rozwiązłości1, jest zabójstwem. Zdobywanie w sposób nieuczciwy środków materialnych, pomocnych w osiąganiu erotycznych sukcesów, jest kradzieżą. "Miłość" nieodpowiedzialna, z kryjącym się w niej egoizmem jest zakłamaniem.

W wymienionych przypadkach zachodzi więc przekraczanie piątego, siódmego i ósmego przykazania. Co gorsze, pragnienie swobody seksualnej rzutuje na światopogląd, na przyjęcie prawdy o Bogu.

Urządzanie sobie życia wbrew Jego prawu oddala od Kościoła. Wszystko to godzi w pierwsze i trzecie przykazanie. Już ten pobieżny przegląd moralnych wykroczeń ukazuje, jak wiele z nich miewa swoje źródło w braku czystości w sprawach płci, jak ta wąsko pojęta czystość, czyli czystość seksualna, ważna jest dla życia w czystości szeroko pojętej, tj. przejawiającej się w całej postawie życiowej człowieka.

Nie można się więc dziwić Kościołowi, że zawsze akcentował konieczność zachowywania szóstego i dziewiątego przykazania. A w pierwszych wiekach, na które lubimy się powoływać, pokuty za cudzołóstwo były surowe, z okresowym niewpuszczaniem do kościoła łącznie.

W obecnych warunkach wychowanie do czystości i zachowywanie jej nie jest łatwe. Katoliccy wychowawcy, czy to z onieśmielenia czy z braku przygotowania, nie poruszają problemu czystości. Ostatnio sporo się mówi o grzechu przerywania ciąży, ale nie wskazuje się na korzeń zła, którym jest rozwiązłość.

Jeśli nawet katoliccy autorzy mówią o sprawach płci, to czynią to w sposób wyidealizowany, zastępując przy tym słowa "powinno być" wyrazem "jest". Jakby nic nie wiedzieli o skutkach grzechu pierworodnego, jakby nie znali słów św. Pawła: "w członkach moich spostrzegam prawo inne, które toczy walkę z prawem mojego umysłu i podbija mnie w niewolę pod prawo grzechu mieszkającego w moich członkach (Rz 7, 23).

Bardzo podkreśla się rolę instynktu płciowego w budowaniu więzi między ludźmi i w tworzeniu rodziny, ale pomija się fakt, że tenże instynkt, nie kontrolowany przy braku cnoty czystości, nie uszalchetniony przez miłość, niszczy ową więź i rozbija rodziny. Temu niszczącemu działaniu instynktu płciowemu sprzyja zalew pornografii w wielu środkach przekazu i wyrazu. Jest on rezultatem "laicyzacji", aktywności swoistego "biznesu", ale jest też z pewnością zaprogramowany.

Problem pornografii związany z kwestią czystości jest dziś na tyle złożony, że wymagałby oddzielnego opracowania.