Rozważania Miłość Modlitwy Czytelnia Źródełko Pomoc Duchowa Relaks Download Cuda Opowiadania Perełki

Św. Agnieszka - "córka królewska"

12 listopada 1989 r. na firmamencie Kościoła powszechnego zabłysła nowa gwiazda, św. Agnieszka z Pragi, kanonizowana w tym dniu przez Jana Pawła II razem z Bratem Albertem Chmielowskim. Poczet świętych franciszkańskich wzbogacił się o dwa znamienite imiona, świętej z XIII wieku i świętego z naszych niedawnych czasów.

Św. Agnieszka z Pragi, zwana też Agnieszką Czeską, była córką króla Przemyśla Ottokara I i Konstancji z węgierskiej dynastii Arpadów, tej samej, z której pochodziły nasze dwie błogosławione klaryski - Kinga i Jolanta, współczesne Św. Agnieszce. Ulu dziła się w 1211 r. Jako trzyletnie dziecko została, zgodnie z ówczesnym zwyczajem, zaręczona z synem księcia śląskiego Henryka Brodatego i św. Jadwigi, dlatego razem ze swą starszą siostrą Anną, późniejszą małżonką Henryka Pobożnego, została wysłana do Trzebnicy, gdzie w klasztorze cysterek pobierała pierwsze wychowanie. Ale gdy po trzech latach jej młodociany narzeczony umarł, wróciła do Pragi.

Z kolei król Przemysł przygotowywał ją do innego małżeństwa, w klasztorze norbertanek w Doksanach, a następnie, gdy została zaręczona Henrykowi, synowi cesarza Fryderyka II - na dworze księcia Leopolda w Wiedniu. I te zaręczyny nie doprowadziły do małżeństwa, a to z powodu zerwania ich przez Henryka na skutek intryg Leopolda.

Również dwie późniejsze propozycje małżeństwa nie doszły do skutku, a gdy w 1230 r. umarł jej ojciec, ona zaś doszła do pełnoletniości, postanowiła poświęcić się wyłącznie Bogu. Dlatego kiedy sam cesarz Fryderyk II po owdowieniu zwrócił się z prośbą o jej rękę, odmówiła mu swej zgody, w czym znalazła poparcie papieża Grzegorza IX i zrozumienie u swego brata króla Wacława I. Jej rezygnacja z korony cesarskiej i wybór służby Bogu zrobiły wielkie wrażenie w całej ówczesnej Europie, a sam cesarz Fryderyk II życzył jej, by wypełniła to, co przyrzekła boskiemu Suwerenowi.

Ukochawszy ideały św. Franciszka z Asyżu, które poznała od braci franciszkanów (sprowadził ich do Pragi Przemysł Ottokar I w 1225 r., jeszcze za życia św. Franciszka), a równocześnie naśladując swą kuzynkę św. Elżbietę z pobliskiej Turyngii, zbudowała w 1232-33 r. wielki szpital w Pradze, który powierzyła założonemu przez siebie zakonowi szpitalnemu Krzyżowców Czerwonej Gwiazdy.

Następnie przy pomocy króla Wacława I założyła w Pradze kompleks dwu klasztorów: dla Ubogich Sióstr św. Klary i dla Braci Mniejszych św. Franciszka. W tworzeniu tych dzieł była w ścisłym kontakcie z papieżem Grzegorzem IX i ze św. Klarą. Na prośbę Agnieszki papież przysłał jej z klasztoru w Trydencie pięć zakonnic, które utworzyły pierwszą wspólnotę klarysek w Pradze, a w kilka miesięcy później, w roku 1234, sama Agnieszka razem z siedmiu innymi córkami czeskich wielmożów wstąpiła do owego klasztoru i jeszcze w tym samym roku została ustanowiona w nim ksienią na polecenie Grzegorza IX.

Już wcześniej cały swój majątek obróciła na budowane przez siebie klasztory, a zwłaszcza na uposażenie szpitala, sama zaś ze swoimi siostrami w klasztorze żyła bez własności, w oparciu o ofiary i jałmużny dobrodziejów. W ten sposób naśladowała dokładnie św. Klarę, wielką miłośniczkę ewangelicznego ubóstwa.

Inną cechą duchowości św. Agnieszki był kult Jezusa Chrystusa cierpiącego i ukrzyżowanego, tak poprzez kontemplację Męki Pańskiej, jak i przez surową pokutę, zwłaszcza przez uciążliwe posty, odprawianie dyscypliny i noszenie ostrej włosiennicy. Z uwielbieniem Jezusa cierpiącego i ubogiego łączyła nadzwyczaj żywą cześć i miłość dla Najświętszego Sakramentu, zwłaszcza w formie adoracji i częstej Komunii św., w czym także była wierna duchowi św. Franciszka i św. Klary.

Kult Chrystusa dopełniała pobożnością maryjną, darząc Najświętszą Dziewicę serdeczną miłością. Maryję czciła nie tylko jako wzór dla swego dziewictwa, ale szczególnie jako Tę, która "stała pod Krzyżem" jako Matka Bolesna. We wzniesionej przez siebie kaplicy Matki Bożej zwykła była słuchać Mszy św. i w tejże kaplicy kazała się pochować po śmierci, która nastąpiła 2 marca 1282 r. Na jej grobie działy się liczne cuda.

Jej proces kanonizacyjny rozpoczął się już w roku 1328 staraniem królowej Elżbiety, żony Jana Luksemburczyka. Z powodu różnych przeszkód, m.in. wojen husyckich, proces przeciągnął się na całe stulecia, bo Agnieszka dostąpiła beatyfikacji dopiero w 1874 r. drogą uznania kultu przez Piusa IX.

Zawsze katolicy czescy czcili Agnieszkę, "córkę królewską" z rodu Przemyślidów, jako swoją szczególną patronkę i opiekunkę, czemu dali żywy wyraz podczas uroczystości kanonizacyjnych w Rzymie. Warto nadmienić, że inspiracja Świętej stała się dziś szczególnie aktualna dla narodu czeskiego w trzech sprawach, wyraźnie występujących w jej życiu i działalności. Są to: rozwiązywanie konfliktów drogą pokojową, a nie drogą walki, utrzymywanie dobrych stosunków ze Stolicą Apostolską i, co szczególnie ważne dla nas, dobrosąsiedzka przyjaźń Czechów z Polakami.

 
[ Strona główna ]

Modlitwy | Zagadki | Opowiadania | Miłość | Powołanie | Małżeństwo | Niepłodność | Narzeczeństwo | Prezentacje | Katecheza | Maryja | Tajemnica Szczęścia | Dekalog | Psalmy | Perełki | Cuda | Psychotesty |

Polityka Prywatności | Kontakt - formularz | Kontakt

© 2001-2024 Pomoc Duchowa
Portal tworzony w Diecezji Warszawsko-Praskiej