|
|
Sądzeni z miłości
Jeden z faryzeuszów zaprosił Jezusa do siebie na posiłek. Wszedł więc do domu faryzeusza i zajął miejsce za stołem. A oto kobieta, która prowadziła w mieście życie grzeszne, dowiedziawszy się, że jest gościem w domu faryzeusza, przyniosła flakonik alabastrowy olejku, i stanąwszy z tyłu u nóg Jego, płacząc, zaczęła łzami oblewać Jego nogi i włosami swej głowy je wycierać. Potem całowała Jego stopy i namaszczała je olejkiem. Widząc to faryzeusz, który Go zaprosił, mówił sam do siebie: Gdyby On był prorokiem, wiedziałby, co za jedna i jaka jest ta kobieta, która się Go dotyka, że jest grzesznicą. Na to Jezus rzekł do niego: Szymonie, mam ci coś powiedzieć. On rzekł: Powiedz, Nauczycielu! Pewien wierzyciel miał dwóch dłużników. Jeden winien mu był pięćset denarów, a drugi pięćdziesiąt. Gdy nie mieli z czego oddać, darował obydwom. Który więc z nich będzie go bardziej miłował? Szymon odpowiedział: Sądzę, że ten, któremu więcej darował. On mu rzekł: Słusznie osądziłeś. Potem zwrócił się do kobiety i rzekł Szymonowi: Widzisz tę kobietę? Wszedłem do twego domu, a nie podałeś Mi wody do nóg; ona zaś łzami oblała Mi stopy i swymi włosami je otarła. Nie dałeś Mi pocałunku; a ona, odkąd wszedłem, nie przestaje całować nóg moich. Głowy nie namaściłeś Mi oliwą; ona zaś olejkiem namaściła moje nogi. Dlatego powiadam ci: Odpuszczone są jej liczne grzechy, ponieważ bardzo umiłowała. A ten, komu mało się odpuszcza, mało miłuje. Do niej zaś rzekł: Twoje grzechy są odpuszczone. Na to współbiesiadnicy zaczęli mówić sami do siebie: Któż On jest, że nawet grzechy odpuszcza? On zaś rzekł do kobiety: Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju! Następnie wędrował przez miasta i wsie, nauczając i głosząc Ewangelię o królestwie Bożym. A było z Nim Dwunastu oraz kilka kobiet, które uwolnił od złych duchów i od słabości: Maria, zwana Magdaleną, którą opuściło siedem złych duchów; Joanna, żona Chuzy, zarządcy u Heroda; Zuzanna i wiele innych, które im usługiwały ze swego mienia. (Łk 7,36-8,3)
Gdzie jest Bóg? Zapytany o to cadyk Mendel z Kocka odpowiedział: "tam, gdzie jest zapraszany". Różne są motywy naszych zaproszeń, uzależnione od relacji do osób, które chcemy ugościć. Jezus doświadczył gościnności w domu faryzeusza Szymona. Serdeczne przyjęcie gościa w owych czasach wyrażało się przede wszystkim ucałowaniem go na powitanie, umyciem nóg i namaszczeniem jego głowy wonnym olejkiem. Faryzeusz o tym zapomniał lub celowo pominął, bo nie miał w sobie miłości Bożej. Jej brak sprawił, że jego serce było wypełnione pychą dobrego mniemania o sobie i kwasem krytykanctwa. W obecności takiego serca Jezus nie odczuwał radości, lecz smutek i ból niewdzięczności.
Jednak pewna "kobieta, która prowadziła w mieście życie grzeszne, dowiedziawszy się, że jest gościem w domu faryzeusza, przyniosła flakonik alabastrowy olejku i stanąwszy z tylu u nóg Jego, płacząc, zaczęła oblewać Jego nogi i włosami swej głowy je wycierać. Potem całowała Jego stopy i namaszczała je olejkiem".
Wobec takiej postawy serce Jezusa się rozradowało i obdarzył ją łaską przebaczenia wszystkich grzechów. Natomiast faryzeusz mówił do siebie: "Gdyby On był prorokiem, wiedziałby, co za jedna i jaka jest ta kobieta, która się Go dotyka, że jest grzesznicą".
W czasach Jezusa, kiedy kobieta umywała nogi mężczyźnie, traktowano to jako intymny znak miłości, zastrzeżony tylko dla żony i córki. Gest całowania nóg mężczyzny przez kobietę grzeszną bardzo zgorszył Szymona. Nie rozumiał tego swoistego języka miłości. Ponadto, kobieta postąpiła wbrew przyjętym zwyczajom. Namaszczenia gościa przychodzącego do domu dokonuje gospodarz, a nie kobieta. Natomiast nogi namaszcza się tylko umarłym.
W tej sytuacji Jezus mówi: "Szymonie, muszę ci coś powiedzieć". Każdy z nas może zamiast imienia Szymon wstawić swoje własne imię. Wsłuchaj się w swoje serce: co mówi Jezus? Co chce skorygować w twoim myśleniu i postrzeganiu innych? Jaka jest moja miłość, taka będzie i moja wdzięczność Bogu.
Św. Jan od Krzyża powiedział: "Pod wieczór życia będziemy sądzeni z miłości". Najpełniej Boża miłość ukazała się w Krzyżu Chrystusa, ale i nasza miłość uwidacznia się szczególnie w naszym przebaczaniu i wdzięcznej ofiarności.
Św. Franciszek modlił się: "Panie, uczyń mnie narzędziem Twojego pokoju, abym mógł nieść miłość tam, gdzie panuje nienawiść; abym mógł nieść ducha przebaczenia tam, gdzie panuje grzech".
Ks. Arkadiusz Szczepanik
Tekst pochodzi z Tygodnika
13 czerwca 2010
[ Powrót ]
|
|
