Absolutne źródło afirmacji

Tak było w przepięknym fragmencie encykliki "Redemptor hominis", gdzie Ojciec Święty pisał: "Człowiek nie może żyć bez miłości. Człowiek pozostaje dla siebie istotą niezrozumiałą, jego życie jest pozbawione sensu, jeśli nie objawi mu się Miłość, jeśli nie spotka się z Miłością, jeśli jej nie dotknie i nie uczyni w jakiś sposób swoją, jeśli nie znajdzie w niej żywego uczestnictwa. I dlatego właśnie Chrystus-Odkupiciel, jak to już zostało powiedziane, "objawia w pełni człowieka samemu człowiekowi". To jest ów - jeśli tak wolno się wyrazić - ludzki wymiar Tajemnicy Odkupienia. Człowiek odnajduje w nim swoją właściwą wielkość, godność i wartość swego człowieczeństwa" (RH 10). Zwraca uwagę ilość czasowników wyrażających relację człowieka do Miłości - objawić, spotkać, dotknąć, uczynić w jakiś sposób swoją... Literacko czuje się, że chodzi o ważny kontakt z osobą, teologicznie przeczuwa się, że mowa jest tutaj o doświadczeniu religijnym, wręcz mistycznym - spotkaniu Boga przez człowieka.

Dlaczego jednak ten aspekt jest tak bardzo ważny? Dlaczego Jan Paweł II przekonuje, że miłość prawdziwa to tylko taka miłość, która rodzi się w spotkaniu z Chrystusem? Dlaczego odrzuca uczucie miłości, wrażenie czy zmysłowe doznanie miłości?

Żeby odpowiedzieć na te pytania warto powrócić znów do znakomitego dramatu Karola Wojtyły "Przed sklepem jubilera". W tej medytacji poetyckiej pojawia się Adam, swoisty interpretator ludzkiej miłości. Niejako na marginesie spotkań i zdarzeń mówi w pewnym momencie: "Nie ma sprawy, która bardziej niż ona [miłość - PB] leżałaby na powierzchni ludzkiego życia, i nie ma też sprawy, która bardziej od niej byłaby nieznana i tajemnicza. Rozbieżność między tym, co leży na powierzchni, a tym, co jest tajemnicą miłości, stanowi właśnie źródło dramatu" ("Przed sklepem jubilera", dz. cyt., s. 206). Rozbieżność między "powierzchniowym" ujęciem miłości a ujęciem misteryjnym jest istotnie dramatem współczesnego świata. Przecież w imię fałszywej, rozumianej płytko "miłości" dokonuje się zamachów na ludzkie życie. Dość przypomnieć argumenty, jakie stawiają współcześnie zwolennicy aborcji ("jeśli matka ma urodzić chore i kalekie dziecko, to lepiej, żeby go nie urodziła. Tego domaga się miłość"), czy eutanazji ("nie można było dłużej patrzeć na te cierpienia... Miłość nakazała je skrócić..."). W imię "miłości" - powierzchniowej dokonuje się życie na próbę, życie, w którym partnerzy związku traktują się - wbrew deklaracjom - jako przedmioty zaspokojenia własnych zmysłów.

"Jakże uczynić, Tereso,/ by pozostać na zawsze w Andrzeju?/ Jakże uczynić, Andrzeju,/ by pozostać na zawsze w Teresie?/ Skoro człowiek nie przetrwa w człowieku/ i nie wystarczy człowiek". ("Przed sklepem jubilera", s. 196).

Właśnie owo pytanie "jak pozostać na zawsze?" wydaje się jednym z ważniejszych i trudniejszych pytań naszych czasów, choć nie zawsze uświadamianych i wyraźnie stawianych. Człowiek doświadcza wielorakich doznań swojej kruchości istnienia. Kataklizmy i choroby, śmierć i pandemie XX wieku, wojny i zamachy - wszystko to pokazuje, że ludzkie "jak dobrze dla mnie, że jesteś" jest zagrożone myślą "lecz możesz nie być...". Chór sprzed sklepu jubilera radzi "szukajcie przystani miłości" (s. 196). Papież - Teolog powie wyraźnie: "Dobrze wiecie w głębi waszych serc, że zadowolenie, jakie niesie powierzchowny hedonizm, jest przelotne i pozostawia w duszy tylko pustkę; że zamykanie się w twierdzy własnego egoizmu to wielka iluzja; że obojętność i sceptycyzm sprzeciwiają się wzniosłym dążeniom do bezgranicznej miłości; że pokusy przemocy i ideologie negujące Boga prowadzą tylko w ślepe zaułki". (Jan Paweł II, Orędzie na Światowy Dzień Młodzieży. "Myśmy poznali i uwierzyli miłości..." 1987).