Jak żyć z Janem Pawłem II po 2 kwietnia 2005 r.?

Każdy z nas przez ostatni rok własnym życiem kształtował odpowiedź na to pytanie. Różnymi drogami szukaliśmy bliskości i ojcowskiej miłości Papieża. A to przez modlitwę o beatyfikację, a to przez zapalenie znicza w miejscu upamiętniającym Jego obecność, a to przez zgłębianie Jego nauczania, czy też - ostatnio - przez oglądanie filmu o Jego życiu. A On zapewne przyjmował to nasze oddanie, tak jak przyjmował je, gdy się spotykaliśmy z Nim, czy to w Rzymie, czy w Ojczyźnie. I być może niejeden raz był z nas dumny, że nie byliśmy głusi na Jego głos, że spełniliśmy pokładaną w nas nadzieję... Kto wie, czy nie cieszył się z okazanegp Mu serca i modlitwy, o które nas prosił na progu pontyfikatu słowami: "A wy, Drodzy Rodacy, czy teraz, czy kiedykolwiek, gdy przyjmować będziecie błogosławieństwo Papieża Jana Pawła II, przypomnijcie sobie, że wyszedł on spośród was i że ma szczególne prawo do waszych serc i waszej modlitwy" (List do Polaków, 23 października 1978 r.).

Wypłyń na głębię!

Zupełnie jakbyśmy czytali w swoich myślach - bo przecież to, czego szukamy, to właśnie nie nic nie mówiące frazesy, ale bardzo konkretne rozwiązania dla naszego codziennego życia. Drugie zdanie brzmi równie znajomo: "Duc in altum! [Wypłyń na głębię!]. Dzisiaj te słowa zostają skierowane do nas i wzywają nas, byśmy z wdzięcznością wspominali przeszłość, całym sercem przeżywali teraźniejszość i ufnie otwierali się na przyszłość" (n. 1).

Aplikując to zdanie do punktu, w którym jesteśmy, oznacza to: u początku wdzięczność Bogu za pontyfikat Jana Pawła II i za wszystkie łaski, których Bóg dokonał przez Jego posługiwanie, a dalej owocne życie na miarę "pokolenia JP2". Co to jednak oznacza dla naszego codziennego życia? Jaki program się z tym wiąże?

Na nowo zaczynać od Chrystusa

Gdzie najwięcej dowiemy się o Chrystusie? Zajrzyjmy do naszego listu: "kontemplacja oblicza Chrystusa winna czerpać inspirację z tego, co mówi o Nim Pismo Święte" (n. 17). Tu więc znajduje się bardzo konkretny punkt naszego programu: lektura Pisma Świętego. Chodzi nie tyle o to, by czytać Biblię od deski do deski, lecz aby na przykład poświęcić chwilę każdego dnia na przeczytanie jakiegoś fragmentu Ewangelii. W ten sposób będziemy towarzyszyć Jezusowi niejako dzień w dzień i na nowo odkrywać Jego głębię. Nieraz się zdziwimy, jak bardzo wciąż nie znaliśmy Pana i jak potrafi On nas niejednokrotnie zadziwić. Największe zdumienie spotka nas wówczas, gdy osobiście doświadczymy tego, że Jezus jest naszym największym przyjacielem i że bardzo nas kocha. "W modlitwie toczy się ów dialog z Chrystusem, dzięki któremu stajemy się Jego przyjaciółmi: »Wytrwajcie we Mnie, a Ja [będę trwał] w was« (J 15, 4)" - pisze Papież (n. 32). Dlatego tak ważna jest wytrwałość w modlitwie.

Żadnej przyjaźni, nawet tej z Bogiem, nie można bowiem budować bez bycia z drugą osobą w ciągłym kontakcie, bez prowadzenia serdecznych rozmów. Modląc się, rozumiemy lepiej, jaka jest wola Boża co do naszego życia, i otrzymujemy potrzebne łaski do jej realizacji. Posłuchajmy słów Jana Pawła II: "Wśród zwykłych ludzkich zajęć nie możemy zatracać łączności z Chrystusem. Potrzebne są nam szczególne momenty przeznaczone wyłącznie na modlitwę. Modlitwa jest niezbędna w życiu osobistym i w apostolacie. Nie może być autentycznego świadectwa chrześcijańskiego bez modlitwy. Ona jest źródłem natchnienia, energii, odwagi w obliczu trudności i przeszkód; jest źródłem wytrwałości i mocy podejmowania inicjatywy" (Gorzów Wielkopolski, 2 czerwca 1997 r.).

Eucharystia i sakrament pojednania

Tuż po rozważaniach dotyczących Eucharystii Ojciec Święty pisze o spowiedzi. Jest w tym wewnętrzna logika, sakrament pojednania uwalnia bowiem serce od grzechu ciężkiego i sprawia, że człowiek może przyjąć Komunię św., tzn. "skosztować i zobaczyć, jak dobry jest Pan". Dołączamy więc do naszego planu postanowienie, by nie zaniedbywać comiesięcznej spowiedzi, a w razie upadku nie zwlekać, tylko bezzwłocznie przystępować od razu do kratek konfesjonału.

Wezwanie do świętości

Droga, która nas czeka

Będziemy się starali, by nie tylko nie zagubić tego dobra, które powstało w naszych sercach po 2 kwietnia 2005 r., ale by je pomnożyć. Różne będą nasze postanowienia, różne też będą elementy życia duchowego, nad którymi będziemy chcieli szczególnie popracować. "Ważne jest jednak - i to już ostatnia rada Jana Pawła II dla nas - aby wszystko, co z Bożą pomocą postanowimy, było głęboko zakorzenione w kontemplacji i w modlitwie. Żyjemy w epoce nieustannej aktywności, która często staje się gorączkowa i łatwo może się przerodzić w »działanie dla działania«. Musimy opierać się pokusie i starać się »być«, zanim zaczniemy działać" (n. 15).