Marek Kotański - Wspomnienia

>Poznałam go na początku lat 80., kiedy był jeszcze "tylko" twórcą Monaru. Już wtedy był postacią legendarną: w 1977 r. młody psycholog z oddziału odwykowego dla uzależnionych w Garwolinie "wyprowadził" z niego grupę pacjentów i osiadł z nimi w zrujnowanym dworku w pobliskim Głoskowie. Tam zamiast leków i szpitalnego łóżka zaproponował im życie we wspólnocie: uprawiali ziemię, hodowali zwierzęta, opiekowali się dwoma upośledzonymi pensjonariuszami, których odziedziczyli wraz z dworkiem po domu opieki społecznej... I leczyli się nawzajem z narkomanii.

W zinstytucjonalizowanym PRL-u wyglądało to na wariacki pomysł, który albo umrze śmiercią naturalną, albo skończy się skandalem. Ale Kotan otwierał następne ośrodki, gdzie wychowawcami byli dawni pacjenci. Potrafił w kilkunastominutowej rozmowie z urzędnikiem załatwić siedzibę dla nowego ośrodka.

Był jak płomień, od którego zajmowali się inni. I nie stracił tego daru przez blisko 30 lat. Zawsze był pierwszy: przy narkomanach, HIV-owcach, bezdomnych. Swoją wrażliwością, entuzjazmem i niewiarą, że "tego się nie da", robił wyrwę w murze obojętności. Za nim szli inni z własnymi pomysłami, ale im było już lżej.

Nie zawsze odnosił sukcesy - jego Ruch Czystych Serc (działał z rozmachem, więc i hasła lubił wielkie) nie rozpalił takich rzesz młodzieży, jak się spodziewał. Ale nie było porażki, z której nie potrafiłby się otrząsnąć i ruszyć dalej z takim samym zapałem.

Budził skrajne emocje - od uwielbienia do nienawiści. Obie, choć w różny sposób, dawały mu siłę. Jednego nie było ani w nim, ani wokół niego - obojętności. Dzięki temu zostawił po sobie tak wiele.

Marka Kotańskiego wspomina Stanisław Knobloch, który od 14. do 36. roku życia był narkomanem, obecnie ma 46 lat, prowadzi ośrodek Monaru w Wyszkowie.

W nocy zadzwoniła do mnie córka Marka Joanna. Ciągle nie mogę uwierzyć, jestem przybity, nie mogę znaleźć sobie miejsca. Gdyby nie było Marka, nie byłoby mnie, mojej rodziny i podopiecznych tego ośrodka. Ciężko mi mówić, gdy przypominam sobie to wszystko...

Marek mówił: kto będzie blisko mnie, ten nie będzie brał narkotyków, będzie żył. Starałem się być, słuchać jego słów, wdrażać je w życie. Choć gdy jeszcze byłem narkomanem i słyszałem o nim w telewizji, wydał mi się tylko śmiesznym facetem w kimonie, który utrudnia nam życie, bo walczy z uprawami maku.

W roku 1977, gdy władze ukrywały problem narkomanii w Polsce, Marek wyciągnął swoich pacjentów ze szpitala psychiatrycznego i założył z nimi pierwszy ośrodek w Głoskowie. Nie wierzyłem mu, sam byłem po dwóch nieudanych próbach wyjścia. Aż zobaczyłem ludzi, którzy wyszli z Głoskowa. Nawet nie chcieli ze mną rozmawiać.

Potem zetknąłem się z nim. Pod jego wpływem odkryłem swoją lepszą część - zrozumiałem, co znaczy jego powiedzenie, by "czerpać energię z dawania siebie innym". Miał w sobie coś pięknego, potrafił zaszczepiać, zmobilizować do rzeczy niemożliwych. Realizowałem nawet jego najbardziej szaleńcze pomysły, bo wiedziałem, że jak skończymy, to zrozumiemy ich sens. I tak było. Marek przewidywał, wołał o pomoc wcześniej. Pokazywał, że ludzie tacy jak ja to nadwrażliwcy, którzy nie umieją się odnaleźć w brutalnym, beznadziejnym świecie zmasowanej informacji i fałszu, zamykają się, uciekają w narkotyki. Jego brak może odbić się na Monarze. Trudno będzie znaleźć drugą osobę o takiej charyzmie.

Czuję, że część Marka została we mnie, jego idee rosną. Póki będę żył, będę je głosił i realizował. Nigdy mu nie mówiłem, że jest dla mnie jak ojciec.

Marek Kotański był człowiekiem niezwykłym, swoją siłą przekonywania zdołał zmienić sposób myślenia o ludziach z marginesu na myślenie o nich jako tych, którzy potrzebują pomocy.

Myślałam o Marku na Błoniach, wtedy gdy papież mówił o tym, że mamy być świadkami miłosierdzia. Ktoś zresztą na Błoniach go szukał... I myślałam o tym, jak wiele nowych obowiązków papież na nas nakłada. Teraz - ile nas czeka pracy, gdy dowiedziałam się, że Marka zabraknie.

Wszyscy Kotańskiemu coś zawdzięczamy. PAH też. Przekazał nam barak na mieszkania dla bezdomnych uchodźców".

Artur Piorun:Półtora roku po wyjściu z więzienia żyłem na ulicy. Byłem na samym dnie. Uciekłem z detoksu i postanowiłem przedawkować - złoty strzał i koniec z życiem. Siłą mnie zatrzymali. Teraz sam pracuję na detoksie. Pomagam kolegom. Niektórzy wracają na odtrucie po kilkanaście razy. Kiedy uciekłem z detoksu, Marek mnie strasznie zrugał. I dzięki Bogu. Byłem na straty, a już trzy lata nie biorę.

Beata: Rodzice zamykali mnie w domu. Ale to i tak nic nie dało. Tata przywiózł mnie na odtrucie. Miałam termin detoksu za miesiąc. Marek powiedział: zbieraj się, jedziesz ze mną i żyjesz na trzeźwo. Pojechałam po ciuchy i od razu na Marywilską. Widzę na twoim czole nalepkę: będę żyć - powiedział Marek. Nie u każdego widzę, ale u ciebie tak. I ja w to uwierzyłam.

Barbara Dróżdż:Nie chciałam już żyć. Myślałam tylko o śmierci. Ale trafiłam tu, do Markotu. Zyskałam przyjaciół i pomoc. Zmieniłam się. Przestałam pić. Pracuję w księgowości. Odnalazłam sens życia, bo pojednałam się z córką. To dla mnie najważniejsze. Marek był ciepły i dobry. Lubił mojego kota. Nie myślę już o śmierci. Żyję.

Tadeusz Gurowski:Piłem, wyszedłem z kryminału i znów piłem. Marek mówił: jesteś alkoholikiem. Kłóciłem się z nim. Zapytał mnie - co umiesz? Powiedziałem, że umiem murować. Wiele pracy włożyłem w te domy, które stoją na Marywilskiej. Potem pracowałem w zaopatrzeniu. Prowadziłem też Dom Samotnej Matki w Głogowie. Tadek - powiedział raz Kotan - zrobimy jeszcze jeden detoks na dole. I w ciągu tygodnia mieliśmy 40 pacjentów.

Halina Beker:Moje życie tak się ułożyło, że zostałam z dziećmi na bruku. Świat mi się zawalił. Mój mąż przywiózł dzieci do Markotu i tu je zostawił. Byłam bliska samobójstwa. Nie miałam gdzie się podziać. Marek przyjął mnie pięknie. Polecił przygotować pokój dla dzieci. Halina - powiedział Marek - jesteś dobra i ciepła. Nadajesz się do dzieci. Zaczęłam prowadzić przedszkole dla dzieci niepełnosprawnych. Marek przywrócił mi godność i wiarę w ludzi.

Eliza Wójcik:Skończyłam gimnazjum, ale nie pójdę do liceum. Brałam heroinę. Do szkoły pójdę dopiero za rok, bo na razie nie czuję się silna. Tu natomiast - tak. I bezpieczna. Marek mnie nie da. Nawet teraz, kiedy nie żyje. Zapadłam się pod ziemię dla rodziny i chłopaka. Jednak mój ojciec mnie wspiera. Mam dopiero 16 lat. I będę żyć.

Aleksander Sanitowski:Przyjechałem do Monaru o 3.30 w nocy. Jestem uzależniony od psychotropów, alkoholu i narkotyków. Rano już byłem odtruwany. Marek łapał chwilę, w której człowiek chciał się leczyć. Natychmiast, już, on nie czekał, aż ktoś się rozmyśli. Krzyczał na mnie, bluzgał. Wariat - pomyślałem. Ale uratował mnie. Żyję. Mam za sobą 10 lat małżeństwa i zakład karny. Skrzywdziłem wielu ludzi. Teraz chcę im pomagać. Marek był częścią mnie. Zawsze ze mną będzie. Dopiero od dwóch dni dotarło do mnie, że nie żyje.

Ewa Seydlewicz:Ja alkoholiczka i wrak dostałam zadanie prowadzenia przedszkola dla dzieci niepełnosprawnych. Marek wiedział, że zostawiłam swoje dzieci. Po prostu je porzuciłam. A mimo to zaufał mi. Siedem razy dostawałam banicję. Aż stanęłam oko w oko z Markiem. Wiesz co masz robić? - spytał. Wiem - powiedziałam. Zaszyłam się. Nie piję już 6 lat. Poznałam w Markocie męża. Urodziłam syna. Teraz go wychowuję. Jestem uratowana. Żyję normalnie. Mąż jest świetnym człowiekiem. Markot to mój dom.

Red. Wasze komentarze: Do ON : 22.06.2020, 07:45 Lecz się na głowę NMK: 19.11.2012, 22:09 Chociaż nie mialem okazji poznac go osobiście podziwiam Kotanskiego i w przyszłosci będę taki jak on . Nie cpam juz 3 lata wygrałem dzięki własnej silnej woli nikt mi nie pomagał. Kiedyś mój własny system terapii. peace! Edi: 24.05.2012, 17:10 Boże daj nam ducha Marka, nie zaś ducha pychy samolubstwa i egoizmu marek skrzymowski: 07.03.2012, 07:06 Kotanski to najwiekszy spolecznik naszych czasow.Uratowal tysiace istnien ludzkich a nasz kraj przed epidemia aids.Mnie osobiscie pokazal nowa droge zycia.Od 15 lat nie pije i mysle ze robie fajne rzeczy.CZESC JEGO PAMIECI. On: 27.05.2011, 20:48 Uważam, że M. Kotański to postać wyjątkowo negatywnie zapisana w naszej historii. Należy pamiętać, że pod wpływem jego nachalnej agitacji władze wprowadziły zakaz uprawy maku. Ten fakt oprócz oczywistych niedogodności dla rolników i działkowców miał także istotne znaczenie propagandowe. W postaci tego przepisu polski Naród otrzymał od fałszywych autorytetów moralnych jasne przesłanie: korzyści niewielkiej grupy kompletnych degeneratów są ważniejsze niż interes zdrowej części polskiego społeczeństwa. Pan Kotański podkreślał zresztą wielokrotnie, że - według niego - winnymi zjawiska narkomanii są nie tyle sami amatorzy narkotyków, co całe nasze społeczeństwo! Siły zła bywają perfidne i wcale nierzadko przybierają maskę dobra aby skuteczniej oddziaływać. Tu niestety pod pretekstem dobroczynności mieliśmy nachalną promocję odwróconej moralności i relatywizmu. Ona: 09.02.2007, 01:43 Byłam w Monarze w odwiedzinach, w nagrodę za konkurs, śp. Marek Kotański zrobił przysłowiowy kawał dobrej roboty!:) I nadal robi, chociaż go z nami nie ma... Musimy kontynuować jego dzieło!!!:) (1) Autor Treść Nowości św. Robert z Molesme Modlitwa do bł. Klary Gambacorta Modlitwa do św. Katarzyny Tekakwitha Czy można śpiewać z radością Alleluja, jeśli odtrąciło się rękę wyciągniętą do pojednania? Za wiarę trzeba cierpieć Nowa Bazylika Świętego Apolinarego w Rawennie Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 Poprzednia [ Powrót ] Następna