Rozważania Miłość Modlitwy Czytelnia Źródełko Pomoc Duchowa Relaks Download Cuda Opowiadania Perełki

abp Józef Gawlina

(1892 - 1964)

Józef Gawlina Mówił o sobie, że jest "bezdomnym pasterzem najrozleglejszej diecezji na świecie". Polakom zamieszkałym na wszystkich kontynentach służył z wielką radością, podobnie jak wcześniej polskim żołnierzom. Arcybiskup Iózef Gawlina, kawaler krzyża Virtuti Militari, zmarł 21 września 1964 r. w Rzymie, podczas Soboru Watykańskiego II, w którym aktywnie uczestniczył.

Był Ślązakiem spod Raciborza. Urodził się w 1892 r. jeszcze pod zaborem pruskim, gdzie niezwykle aktywnie prowadzono akcję germanizacyjną. Kiedy przyznał się w szkole, że w domu rozmawia po polsku, nauczyciel, dawny pruski oficer, spoliczkował go i udzielił mu nagany na piśmie. Za działalność w nielegalnym związku polskim i studiowaniu literatury polskiej został usunięty z gimnazjum w Raciborzu. Maturę uzyskał w Rybniku, po czym wstąpił do seminarium duchownego we Wrocławiu. Po wybuchu I wojny światowej, mimo iż był klerykiem, wysiano go na front najpierw do Francji, gdzie został ciężko ranny, a po wyzdrowieniu do Afryki, gdzie służył w kompanii sanitarnej. We wrześniu 1918 r. dosta! się do niewoli i.przez rok przebywał w obozie jenieckim w Egipcie. Po powrocie, już w wolnej Polsce ukończył studia teologiczne i w 1921 r. przyjął święcenia kapłańskie.

Kilka lat pracował jako wikariusz, potem nadeszły liczne awanse kościelne. Był sekretarzem tworzącej się kurii Administracji Apostolskiej Górnego Śląska i redaktorem naczelnym powstałego wówczas tygodnika "Gość Niedzielny". W 1926 r. został kierownikiem Biura Prasowego Episkopatu, a w rok później pierwszym dyrektorem Katolickiej Agencji Prasowej. W 1931 r. objął funkcję proboszcza liczącej wówczas 36 tys. wiernych parafii św. Barbary w Królewskiej Hucie (ob. Chorzów).

W 1933 r. został biskupem polowym. Cieszył się dużym poparciem i sympatią Józefa Piłsudskiego i marszałka Rydza-Śmigłego, a ze strony Kościoła kard. Augusta Hlonda.

Po wybuchu wojny na polecenie nuncjusza ewakuował się wraz z rządem do Rumunii. Gdy zorientował się, że jest wieziony do obozu internowanych, uciekł. W nuncjaturze w Rumunii udało mu się załatwić paszport dyplomatyczny, dzięki czemu wyjechał do Rzymu. Stamtąd udał się najpierw do Francji, gdzie organizował duszpasterstwo wśród żołnierzy, a następnie do Anglii. Na początku 1942 r. udał się do ZSRR, gdzie - mimo wielu przeszkód stawianych przez oficerów NKWD - sprawował opiekę duszpasterską wśród żołnierzy gen. Andersa. W czerwcu 1942 r. z ostatnim transportem żołnierzy polskich udał się do Iranu. Dbał o duszpasterstwo dla Polaków także w Afryce, a nawet w Indiach i USA. Założył polskie seminarium duchowne w Bejrucie i polską sekcję w seminarium w Glasgow. Po zakończeniu wojny był ordynariuszem dla blisko 2 min Polaków znajdujących się w Niemczech. Jednak jeszcze w 1945 r. udał się do Rzymu, gdzie został duszpasterzem Polonii, a w dwa lata później rektorem kościoła św. Stanisława. W 1952 r. Pius XII mianował go arcybiskupem.

Nie mógł wrócić do Polski. Przez wiele lat na jego nazwisko istniał zapis cenzury. Władze PRL nigdy mu nie wybaczyły, że otwarcie mówił o krzywdzie wyrządzonej Polsce przez komunistów.

Zmarł w trakcie prac nad przemówieniem na temat emigrantów, które miał wygłosić na Soborze Watykańskim II. Pochowany jest na cmentarzu żołnierzy polskich w Monte Cassino. Podczas stoczonej tu słynnej bitwy, pełnił obowiązki zwykłego kapelana.

 
[ Strona główna ]

Modlitwy | Zagadki | Opowiadania | Miłość | Powołanie | Małżeństwo | Niepłodność | Narzeczeństwo | Prezentacje | Katecheza | Maryja | Tajemnica Szczęścia | Dekalog | Psalmy | Perełki | Cuda | Psychotesty |

Polityka Prywatności | Kontakt - formularz | Kontakt

© 2001-2024 Pomoc Duchowa
Portal tworzony w Diecezji Warszawsko-Praskiej